«Η ζέστη και η ξηρασία συνέχιζαν περισσότερο από είκοσι ημέρες…

Ενα κομμάτι της αμμώδους σκόνης είχε τσαλαπατηθεί από τα πόδια και τους τροχούς. Ενα άλλο κομμάτι σηκωνόταν και κρεμόταν στον αέρα, σαν σύννεφο πάνω στα στρατεύματα, έμπαινε στα μάτια, στα μαλλιά, στα αυτιά, στα ρουθούνια και προπαντός στους πνεύμονες των ανθρώπων και των ζωών… Ο ήλιος έμοιαζε με μια μεγάλη πορφυρή σφαίρα. Δεν φύσαγε και ο κόσμος ασφυκτιούσε μέσα σε εκείνη την ακίνητη ατμόσφαιρα». Ετσι περιέγραφε ο Τολστόι το 1812 την πορεία του Ναπολέοντος προς τη Μόσχα. Θυμίζει την ασφυκτική κατάσταση στη Μόσχα αυτές τις ημέρες…


ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ της Μόσχας, περικυκλωμένης από τις φωτιές, μοιάζουν με εικόνες πολέμου. Οι πληροφορίες για τον αριθμό των νεκρών θυμίζουν πολεμικά δελτία. Η Μόσχα που γονάτισε επίφοβους στρατούς, γονάτισε η ίδια από τις πυρκαγιές και το τοξικό νέφος. Ξαφνικά, το ρωσικό θαύμα έγινε στάχτη μέσα σε λίγες ημέρες. Οι σχολιαστές θυμήθηκαν ότι δέκα χιλιάδες πυροσβέστες για μια αχανή χώρα γεμάτη από δάση είναι απελπιστικά λίγοι. Να σκεφτείτε πως δύο (ναι, μόνο δύο!) ελικόπτερα πετούσαν πάνω από την περιοχή της Μόσχας για να παρακολουθούν την εξάπλωση των πυρκαγιών. Το δίκτυο των υποδομών αποδείχθηκε τριτοκοσμικό παρότι στα ταμεία του κράτους μπήκε μπόλικο χρήμα από την πώληση φυσικού αερίου και πετρελαίου. Η ρωσική οικονομία λαχανιάζει και το τραπεζικό της σύστημα αναμένεται να φαλιρίσει τα επόμενα χρόνια. Η Ρωσία σήμερα είναι μια χώρα που ισορροπεί ανάμεσα στην τρομακτική καθυστέρηση που κληρονόμησε από επτά δεκαετίες κομμουνισμού και στις απόπειρες εκσυγχρονισμού που κάνει τα τελευταία χρόνια το καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο ίδιος ο «Ρώσος Ναπολέων» πρέπει να παραιτηθεί φέτος από τα τελετουργικά καλοκαιρινά σόου του. Δεν θα διασχίσει τη σιβηρική τούνδρα επιδεικνύοντας το γυμνό του στήθος, υπό τη στενή παρακολούθηση ενός τεράστιου πλήθους φωτογράφων, μισθωτών του ίδιου του κράτους οι περισσότεροι. Τώρα ο Πούτιν γυρνάει στα μέτωπα της φωτιάς, υπόσχεται ότι θα ανακατασκευαστούν τα καμένα σπίτια και «μαστιγώνει» τις τοπικές αρχές. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάνει αυτό που έκαναν και οι σοβιετικοί ηγέτες σε κάθε εθνική συμφορά: οι ευθύνες μετακυλίονται πάντα στην περιφέρεια ενώ στο κέντρο, στο Κρεμλίνο, κατέχουν το αλάθητο…

●●●

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, οι εικόνες από τη Μόσχα είναι ένα avant premiere για το κλιματικό μέλλον που μας περιμένει. Από εδώ και πέρα, αυτές τις εικόνες θα βλέπουμε, ίσως, κάθε καλοκαίρι. Αλίμονο σε όσους θα τις ζήσουν στο πετσί τους. Διπλά αλίμονο σε όσους ζουν σε ξεχαρβαλωμένα κράτη… Βλέποντας τον περσινό χειμώνα γεμάτο χιόνι και παγωνιά, ευρωπαίοι και αμερικανοί σχολιαστές αναρωτιόντουσαν με κάποια δόση ειρωνείας πού κατέληξε το περιβόητο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τώρα με τις φωτιές στη Ρωσία, όπου οι θερμοκρασίες έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ, με τις φοβερές πλημμύρες στην Κίνα, το Πακιστάν και στην Κεντρική Ευρώπη, οι σχολιαστές σιωπούν. Εδώ και είκοσι χρόνια, άλλωστε, οι ερευνητές προεξοφλούν ότι τα καλοκαίρια της Αποκάλυψης όπως το φετινό θα είναι ο κανόνας. Οι πάγοι λειώνουν και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Εμάς στη Μεσόγειο μας αφορά άμεσα, αφού ανήκουμε στην κατηγορία hot spot του φαινομένου του θερμοκηπίου.

●●●

ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ οικονομικής κρίσης, όμως, η οικολογία κοστίζει και δεν φέρνει ψήφους. Το κατάλαβε αμέσως ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Για να ανεβάσει τη δημοτικότητά του κατήργησε όλους τους πράσινους φόρους και περιέκοψε δραστικά τις επενδύσεις για την αιολική ενέργεια. Ταυτόχρονα στην Αμερική που έχει βουλιάξει στο πετρέλαιο της ΒΡ, ο Ομπάμα θυμάται πλέον τη λέξη πράσινος μόνο όταν παίζει γκολφ. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί τελευταία επέστρεψαν στη μόδα οι γούνες. Κρίμα όλα τα δάκρυα που έχυσαν μπροστά στις κάμερες για τις καημένες τις φώκιες οι πάμπλουτες κυρίες της Νέας Υόρκης. Κοντολογίς, η οικολογία τελευταία δεν είναι πια στη μόδα. Τέρμα τα δάκρυα για φώκιες και ταρταρούγες. Αντί γι΄ αυτό, πληθαίνουν οι «ειδικοί» που μας λένε ότι το πατατράκ που ζούμε είναι περαστικό. Σε λίγο τα πάντα θα είναι όπως παλιά: τα ίδια επαγγέλματα, οι ίδιες συνήθειες, τα ίδια επίπεδα κατανάλωσης, ίσως και λίγο παραπάνω, το ίδιο χρηματιστηριακό σύστημα, το ίδιο πετρέλαιο, ίσως να προσθέσουμε και λίγη πυρηνική ενέργεια. Και αν δεν είναι έτσι; Και αν για να επιζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές, πρέπει να αλλάξουμε μοντέλο ανάπτυξης και πολιτισμού, που ουσιαστικά σημαίνει την αλλαγή του μοντέλου παραγωγής της ενέργειας; Δυστυχώς, ανάμεσα σε όσους χτυπάει η οικονομική κρίση αυτά τα επιχειρήματα εισπράττουν την αδιαφορία ή προκαλούν αγωνία. Γι΄ αυτούς η οικολογία δεν αποτελεί ευκαιρία ευημερίας, αλλά μια μόδα που αφορά τους πλούσιους. Και όπως όλες οι μόδες έχει αρχίσει και γερνάει…

●●●

ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ του Λουκίνο Βισκόντι «Θάνατος στη Βενετία», υπάρχει μια σκηνή που ταιριάζει αρκετά στην οικολογική συγκυρία που ζούμε. Ενώ στην πόλη της Βενετίας η επιδημία της χολέρας κάνει θραύση, σε κάποιο ξενοδοχείο οι μουσικοί παίζουν ξέγνοιαστα τραγούδια για να μη χαλάσουν τη διάθεση των παραθεριστών. Για να αποφύγουν την πρόωρη αποχώρηση των τουριστών και την απώλεια των κερδών οι αρχές προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια. Βάζετε στη θέση του ξενοδοχείου τον πλανήτη μας. Ενα ξενοδοχείο όλο και πιο γεμάτο, όλο και πιο διψασμένο για κατανάλωση, αποφασισμένο να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα των πόρων της Γης. Οι μουσικοί είναι οι κυβερνώντες και οι αρχές, οι πολυεθνικές. Εμείς είμαστε οι παραθεριστές. Μόνο που, διαφορετικά από τους παραθεριστές της ταινίας του Βισκόντι, ξέρουμε ότι η επιδημία βρίσκεται εντός των τειχών, αλλά νομίζουμε πως εμάς ειδικά δεν μας αφορά. Συνεχίζουμε έτσι, βουτηγμένοι στην αδιαφορία, τη ζωή μας. Μέχρι την ημέρα που η Γη θα φέρει τον λογαριασμό και στα δικά μας μέρη. Τότε θα τρέξουμε ζητώντας καταφύγιο στο ξενοδοχείο, αλλά πιθανώς θα βρούμε τις πόρτες κλειστές. Στην είσοδο θα κρέμεται η επιγραφή: «Τέλος παιχνιδιού παιδιά!».

LΙΝΚ:

http://gazikapllani.blogspot.com

Τελευταία Νέα