Γεύση από Τσινάρι

ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ το πλακόστρωτο της οδού Κλειούς μπορεί να βλαστημάς για την απότομη ανηφόρα και τη ζέστη που κάνει τα ρούχα σου να κολλάνε, αλλά η μυστηριακή γοητεία της Ανω Πόλης αρχίζει να επιδρά πάνω σου. Η ζωγραφισμένη στο χέρι ταμπελίτσα της οδού Ξενοφάνους στα αριστερά σου, οι μικρές αυλές των σπιτιών, τα δέντρα και οι φροντισμένοι μπαχτσέδες συνυπάρχουν με τα stencil και τα συνθήματα του Γηραιού στους τοίχους. Στη διασταύρωση με την Παπαδοπούλου στέκει μια βυζαντινή κρήνη που κάποτε τροφοδοτούσε τη γειτονιά με νερό, σήμα κατατεθέν της περιοχής Τσινάρι. Μπροστά από το ομώνυμο καφενείο- ουζερί που λειτουργεί από το 1885 περνούσαν κάποτε οι ελεύθερες κοπέλες της περιοχής στη λεγόμενη «βόλτα» για να γνωρίσουν τους μελλοντικούς γαμπρούς. Ψηλοτάβανο, βαμμένο γαλάζιο, γεμάτο με φωτογραφίες του παλιού καιρού στους τοίχους. Οι μερακλήδες το προτιμούν για το μπουγιουρντί, τους σπιτικούς τζιγεροσαρμάδες και τα ντολμαδάκια του. Στο « Πρυτανείο» με τα μαγειρευτά του δεν πέφτει καρφίτσα τον χειμώνα, ενώ λίγο πιο δίπλα στα «Παλιά Λημέρια» γίνεται «κατάσταση» κάθε Σάββατο με μια κιθάρα και διάθεση για τραγούδι. Για το μοσχαράκι του μερακλή και τα χοιρινά διαβολάκια έχουν να λένε τα καλύτερα όσοι τα δοκίμασαν, ενώ από Σεπτέμβριο τα «Παλιά Λημέρια» θα κάνουν ειδικές τιμές στους φοιτητές και θα πηγαίνουν το φαγητό μέχρι την πόρτα τους. Στην αυλή τους, που λειτουργεί το καλοκαίρι, ρέει άφθονη βαρελίσια μπίρα και σερβίρεται σε παγωμένα ποτήρια. Για καφεδάκι προτείνουμε το «Αίθριο» με το ανακαινισμένο του… αίθριο και με νησιώτικη διακόσμηση. Οσοι όμως ψάξουν το «1900» και τον «Βλάχο» με τα λουλούδια και τις πολύχρωμες γλάστρες που έδιναν χρώμα μέσα και έξω από την ταβέρνα θα απογοητευτούν διότι και τα δύο φαγάδικα έχουν κατεβάσει ρολά. Το κλείσιμο δύο καταστημάτων και η πληθώρα των εγκαταλελειμμένων και ετοιμόρροπων διατηρητέων κτιρίων δεν αφήνουν περιθώριο για την περαιτέρω ανάπτυξη και ανάδειξη μιας περιοχής με πολλές δυνατότητες. Τσινάρι σημαίνει πλατάνι στα τούρκικα, αλλά εδώ και χρόνια η μετάφραση είναι το μόνο που απομένει από το πραγματικό πλατάνι που κάποτε σκίαζε τη βυζαντινή κρήνη της μικρής πλατείας.