Η Lina Οrphanos είναι μια τραγουδίστρια με ωραία φωνή και περιπετειώδη ζωή.

Ενας άνθρωπος με σπάνιο κουράγιο.

Είναι η φωνή του Μίκη Θεοδωράκη στις ΗΠΑ. Φέτος βρέθηκε στην Ελλάδα για να τραγουδήσει στη μεγάλη συναυλία για τα 85α γενέθλια του έλληνα συνθέτη.

Η Λίνα είναι, ταυτόχρονα, η φωνή των παιδιών που πάσχουν από εγκεφαλικούς όγκους. Η φωνή μιας θαρραλέας γυναίκας, παθιασμένη με τη μουσική και τη ζωή…
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ είναι Λίνα Ορφανός. Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη, στο Μανχάταν, στις 14 Ιουνίου 1980. Γεννήθηκα στις 3.34 το απόγευμα, όπως μου έχει πει η μητέρα μου, έπειτα από πολλή προσπάθεια. Είμαι το πρώτο και μοναδικό παιδί των γονέων μου. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς. Τους χρωστάω τον κόσμο. Η μητέρα μου, Σοφία Ρίτσμαν, γεννήθηκε σε μια πόλη που άνηκε στην Πολωνία πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά πέρασε στην Ουκρανία. Το όνομα της πόλης είναι Λβoφ (Lwow) και πριν από τον πόλεμο ζούσαν μαζί Πολωνοί, Εβραίοι και Ουκρανοί. Η μητέρα μου είναι Εβραία, επιζήσασα του Ολοκαυτώματος. Το 1945, όταν ήταν πέντε ετών και έπειτα από πολλές περιπέτειες, έφτασε με τους γονείς της στη Γαλλία και από ΄κεί στην Αμερική. Ηταν ο λόγος γιατί δεν κατάφερε ποτέ να με βοηθήσει στα μαθηματικά. Τους αριθμούς τούς είχε μάθει στα γαλλικά. Φαίνεται πως τους αριθμούς τούς θυμόμαστε μόνο στη γλώσσα της παιδικής μας ηλικίας. Ξέρω επίσης ότι η μητέρα μου δεν είναι θρήσκα. Σε κάθε περίπτωση, τις εμπειρίες της τις έχει περιγράψει σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο που έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Ο πατέρας μου, Σπύρος Ορφανός, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μανχάταν από έλληνες γονείς. Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών μιλούσε μόνο ελληνικά. Οι γονείς του κατάγονται από ένα πολύ μικρό και πανέμορφο νησί, την Ερεικούσσα, απέναντι από την Κέρκυρα. Ξέρω ότι οι γονείς μου γνωρίστηκαν στο Μανχάταν και είναι και οι δύο παθιασμένοι με την ψυχανάλυση…

ΕΙΧΑ μια ταραγμένη παιδική ζωή. Οταν ήμουν επτά ετών βρέθηκα στη σκηνή της Μetropolitan Οpera της Νέας Υόρκης, στην Παιδική Χορωδία. Ενας από τους δασκάλους μου, στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού, ο κύριος Ζucker, ο οποίος ανέβαζε όπερες στο σχολείο αντί για θεατρικά έργα, ήταν εκείνος που ανακάλυψε το ταλέντο μου. Είπε στους γονείς μου να ζητήσουν μια ακρόαση στη Μetropolitan Οpera. Πήγα και με πήραν αμέσως. Ηταν κάτι καταπληκτικό για μένα και τους γονείς μου. Εκεί, στη σκηνή της Μetropolitan Οpera, εμφανίστηκα για πέντε χρόνια. Αυτό επηρέασε τα παιδικά μου χρόνια. Ημουν τόσο αφοσιωμένη στη μουσική που δεν είχα πολύ χρόνο να παίξω σαν τα άλλα παιδιά. Δεν το λέω όμως με θλίψη, γιατί αυτή η περίοδος ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου. Δεν θα γινόμουν ποτέ τραγουδίστρια χωρίς αυτή την υπέροχη εμπειρία… Δώδεκα ετών μετακομίσαμε από τη Νέα Υόρκη στο Νιου Τζέρσι. Εναν χρόνο αργότερα έφυγα από τη Μetropolitan Οpera. Μία από τις αιτίες ήταν επειδή είχα πάρει υπερβολικό βάρος. Τότε κανείς δεν ήξερε τον πραγματικό λόγο γιατί ξαφνικά άρχισα να παίρνω βάρος. Αλλα συμπτώματα εμφανίστηκαν στη συνέχεια. Στο σχολείο οι δάσκαλοι άρχισαν να παραπονιούνται με τις επιδόσεις μου. Οι γιατροί έδιναν διάφορες και άσχετες εξηγήσεις. Απέφευγα τα μαθήματα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να αποστηθίσω. Τα δάχτυλα στα πόδια μου άρχισαν να κάμπτονται προς τα κάτω και κούτσαινα. Είχα δυσκολία να κρατήσω το μολύβι στο δεξί μου χέρι. Παρ΄ όλες τις εξετάσεις, οι γιατροί δεν έβρισκαν την πραγματική αιτία… Μέχρι που ανακαλύφθηκε, τελικά, ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο. Ημουν δεκατεσσάρων ετών…

ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑ σε χειρουργική επέμβαση και επί μήνες πάλεψα για την επιβίωσή μου, την ψυχική και τη σωματική. Ο όγκος είναι ακόμα εκεί. Επειτα από τρεις χειρουργικές επεμβάσεις οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον αφαιρέσουν επειδή βρίσκεται βαθιά στον εγκέφαλο. Είναι μια εμπειρία, η οποία για λόγους που καταλαβαίνετε με έχει σημαδέψει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να κρύψουν και να απωθήσουν τέτοιες τραυματικές εμπειρίες. Είναι σαν ένα μυστικό που δεν θέλω να κρύψω από τον εαυτό μου και τους άλλους. Θέλω να τη μοιράζομαι με τους άλλους. Υπάρχουν φορές που δεν είναι εύκολο. Αλλά αυτή η προσωπική εμπειρία με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει προσωπική απώλεια και τραγωδία. Ετσι, μερικές φορές, είμαι η φωνή των παιδιών που πάσχουν από εγκεφαλικούς όγκους… Το πάθος μου για τη μουσική με βοήθησε να επιβιώσω. Επρεπε να αφήσω το παρελθόν πίσω και να αφοσιωθώ στο παρόν και το μέλλον, σε ό,τι αγαπώ πιο πολύ σε αυτή τη ζωή, τη μουσική. Ημουν ευχαριστημένη γιατί η φωνή μου βγήκε απείραχτη από αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Τότε άρχισα να τραγουδώ Θεοδωράκη. Τη μουσική του την είχα ακούσει στο σπίτι μας, από μικρό παιδί. Ο πατέρας μου λατρεύει τη μουσική του Θεοδωράκη. Τόσο, που όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα έβαζε τα ακουστικά πάνω στην κοιλιά της με τις μελωδίες του. Ο ίδιος έχει γράψει δοκίμια για τη μουσική του και διατηρεί προσωπική φιλία με τον Θεοδωράκη. Αυτό που μου άρεσε στη μουσική του Θεοδωράκη ήταν ο μοναδικός λυρισμός της, η δύναμη της μελωδίας και της ποίησης στα τραγούδια του. Ηταν μια μουσική που μου μιλούσε, που με άγγιζε. Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, που το πρώτο τραγούδι του Θεοδωράκη που τραγούδησα είναι το «Κάνε κουράγιο», το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστό.

Σήμερα η μουσική είναι όλη η ζωή μου. Εδώ και επτά χρόνια εστιάζω στη μουσική του Θεοδωράκη. Τραγουδώ και άλλους συνθέτες, έλληνες και αμερικανούς. Ενας από τους αγαπημένους μου νέους έλληνες συνθέτες είναι ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια βασισμένα στην ποίηση του Λόρκα, τα οποία τραγουδώ στα ισπανικά. Η μουσική του Θεοδωράκη έχει αποκτήσει σταθερό ακροατήριο στην Αμερική. Και χαίρομαι που συμβάλλω στο να την κάνω ακόμα πιο γνωστή στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου. Τι ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα που μου συνέβη τελευταία; Οτι ερωτεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο. Κατάγεται από τη Νικαράγουα και ζει στην Καλιφόρνια. Το όνομά του είναι Γιέντερ Ντελγκάτο. Τώρα θα μετακομίσει στο Νιου Τζέρσι για να ζήσουμε μαζί. Το όνειρό μου; Να τραγουδώ τη μουσική του Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο…

LΙΝΚ:

http://gazikapllani.blogspot.com