Αναζήτηση
Ο 90χρονος άνοιξε την μπαλκονόπορτα στο γηροκομείο, κρέμασε τη μαγκούρα του στα κάγκελα, ανέβηκε σε μια ξύλινη καρέκλα και πήδηξε από τον πρώτο όροφο στο κενό. Αυτό που κατάφερε ήταν να σπάσει και τα δύο πόδια του και να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στον Ευαγγελισμό.
Όταν τον επισκέφθηκε υπάλληλος της Νομαρχίας Αθηνών, αποκάλυψε: «Ήθελα να αυτοκτονήσω για να τιμωρήσω τα παιδιά μου που με έκλεισαν χωρίς να το θέλω στο γηροκομείο και με άφησαν εκεί για να πεθάνω…». Συνέβη πριν από λίγο καιρό στο Χαλάνδρι και είναι από τις σκληρότερες ιστορίες που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι της κοινωνικής υπηρεσίας της νομαρχίας τα τελευταία χρόνια.
Το δίλημμα «σπίτι ή γηροκομείο» για τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν πλέον να αυτοεξυπηρετηθούν, δεν είναι απλό για τα παιδιά ή τα εγγόνια τους και η απόφαση για την εγκατάσταση σε οίκο ευγηρίας είναι συνήθως η τελευταία λύση για την οικογένεια. Συχνά τη λύση του οίκου ευγηρίας την προτείνουν οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι στα παιδιά τους επειδή θέλουν να τα απελευθερώσουν από το άγχος και την κούραση της 24ωρης φροντίδας. Ειδικά όταν γνωρίζουν ότι θα έχουν άνεση, καλό φαγητό και φροντίδα στο νέο τους σπίτι και φυσικά καθημερινή επαφή και συχνές επισκέψεις από τα παιδιά τους.
Ο 55χρονος Μανόλης Π. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) πριν από έναν χρόνο έβαλε μέσον για να δεχθούν τον 88χρονο πατέρα του στο Γηροκομείο Αθηνών, αλλά δεν αισθάνεται καλά γι΄ αυτό: «Εδώ και πέντε χρόνια χρειάζεται φροντίδα σε 24ωρη βάση. Διαλυθήκαμε και εγώ και η γυναίκα μου. Καταλήξαμε να παίρνουμε ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα. Ξενυχτούσα όλο το βράδυ δίπλα του και στις 7 το πρωί έπρεπε να είμαι στην υπηρεσία μου. Κοιμόμουν όρθιος! Προσλάβαμε μια κυρία στο σπίτι για την πρωινή βάρδια και μας στοίχιζε 750 ευρώ τον μήνα, αλλά το ξενύχτι ήταν δικό μας. Εξουθενωθήκαμε. Εξάντλησα κάθε περιθώριο και το αποφάσισα λίγο πριν τρελαθώ! Δεν το ήθελε το γηροκομείο και του έχει στοιχίσει τόσο ώστε κάθε φορά που τον επισκέπτομαι γυρίζει το κεφάλι από την άλλη και δεν μου μιλάει»!
Αντίθετα, η Μαρία, ο Γιάννης Παπαντωνίου και τα δύο παιδιά τους ισορρόπησαν ως οικογένεια όταν έβαλαν την υπερήλικη μητέρα της Μαρίας, σε ιδιωτικό γηροκομείο στα βόρεια προάστια: «Πάσχει εδώ και χρόνια από Αλτσχάιμερ και δεν θυμάται ούτε το όνομά της ή τα παιδιά της. Την είχαμε πέντε χρόνια στο σπίτι και κάθε τόσο την ψάχναμε σε όλη την Αθήνα. Άνοιγε την πόρτα, έφευγε και δεν ήξερε να γυρίσει… Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, ήταν όμως η ενδεδειγμένη. Έχει μια σύνταξη 1.350 ευρώ τον μήνα, βάζουμε και εμείς άλλα 1.000 ευρώ και έτσι έχει άριστη φροντίδα και είναι μες στην καλή χαρά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό…».
ΛΥΣΗ ΑΝΑΓΚΗΣ
Το δίλημμα «σπίτι ή γηροκομείο» δεν είναι απλό για τα παιδιά ή τα εγγόνια τους και η επιλογή του οίκου ευγηρίας είναι συνήθως η τελευταία λύση
«Δεν θέλουμε να επιβαρύνουμε τα παιδιά μας»
76 χρονών
«Έχω τρία παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Ζω με τον άντρα μου στο ισόγειο και στον πάνω όροφο ο ένας μου γιος με την οικογένειά του και η ελεύθερη κόρη μου.
Κρατιόμαστε, τα καταφέρνουμε και δεν γινόμαστε βάρος στα παιδιά μας πάρα μόνο για να μας μεταφέρουν κάπου. Έχουμε όμως τον ίσκιο τους, την ανάσα τους, τον γλυκό τους λόγο. Εγώ “υπηρέτησα” και τα πεθερικά και τους γονείς μου πολλά χρόνια και έχω ήσυχη τη συνείδησή μου».
ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
69χρονών
«Είμαι χήρα 23 χρόνια κι έχω μια κόρη και έναν εγγονό. Ζω μόνη μου, αλλά κοντά της και δεν έχω πέσει ακόμα στην ανάγκη της, εξακολουθώ να της προσφέρω. Ξέρω ότι αν μια μέρα τη χρειαστώ θα με κοιτάξει.
Ό,τι χειρότερο κι ό,τι πικρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί θα ήταν να καταπέσω, να μην μπορεί το παιδί μου να με βοηθήσει και να βρεθώ σ΄ ένα ίδρυμα.
Αυτό θα είναι μια τραγική κατάληξη».
76 χρονών
Το ίδιο και η κυρά μου. Να μη χρειαστούμε τη βοήθειά τους, να μην τους επιβαρύνουμε».
ΑΛΙΚΗ ΒΑΡΟΥΤΣΟΥ
78 χρονών
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
81 χρονών
«Έχω δύο κόρες, ένα γιο και τρία εγγόνια. Μένω μόνος με την κυρά μου, την Αγγελική, αλλά από κάτω μένει η μια μας κόρη. Κάθε Κυριακή μαζευόμαστε και τρώμε όλοι μαζί στο δικό μας σπίτι. Μέχρι στιγμής βοηθάμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, δεν μας βοηθάνε. Τώρα, αν βρεθούμε στην ανάγκη τους ας γίνει ό,τι γίνει… Δεν μπορείς να επιβάλλεις όρους στα παιδιά σου!».
Ο «παιδικός σταθμός» της… τρίτης ηλικίας
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ της τρίτης ηλικίας στη Ν. Φιλαδέλφεια καταψηφίζουν την ιδέα του γηροκομείου! Έχουν άλλωστε τον δικό τους… παιδικό σταθμό! Εκεί περνάνε λίγες ευχάριστες ώρες κάθε μέρα, πίνουν τον καφέ τους, τρώνε το μεσημεριανό τους, ανταλλάζουν τα νέα τους, ξεκουράζονται στα δωμάτια του πρώτου ορόφου και νωρίς το μεσημέρι ή το απόγευμα επιστρέφουν στο σπίτι τους όπου ζουν μόνοι τους ή με τα παιδιά τους.
Το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων «Άγιος Νικόλαος», που βρίσκεται στην περιοχή Απομάχων, λειτουργεί όπως ένας παιδικός σταθμός της περιοχής από τις 7 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα, αλλά για «εφήβους και νέους από… 65 ετών και πάνω», όπως λέει χαριτολογώντας η κοινωνική λειτουργός Ζωή Παλιούδη: «Εδώ οι ηλικιωμένοι μας πραγματικά ξανανιώνουν. Έχουν έναν σκοπό, έναν προορισμό, μια καθημερινή δράση, έναν λόγο να φροντίσουν τον εαυτό τους, να ξεκλειδώσουν την πόρτα του σπιτιού τους και να βγουν έξω».
Το ΚΗΦΗ Ν. Φιλαδέλφειας δεν προσφέρει φροντίδα και βοήθεια μόνο στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, αλλά και στα παιδιά και τις οικογένειές τους: «Όταν τα παιδιά ξέρουν ότι τις ώρες που θα φύγουν από το σπίτι για τις δουλειές τους οι ηλικιωμένοι άνθρωποί τους μπορούν να περάσουν στον χώρο μας ευχάριστες και δημιουργικές ώρες, αποφορτίζονται από το άγχος και τις ενοχές και έχουμε λιγότερα καταθλιπτικά επεισόδια μέσα στην οικογένεια. Οι ηλικιωμένοι που έχουν μια τέτοια λύση παραμένουν στο φυσικό και οικογενειακό τους περιβάλλον και δεν θα καταλήξουν εύκολα σ΄ αυτό που απεύχονται: σε ένα γηροκομείο».
