Αναρωτιέμαι τι σημαίνει άραγε η ανυπακοή στην οποία καλεί τους πολίτες το ΚΚΕ. Δεν επαναλαμβάνει απλώς αυτό που χρόνια τώρα διατυμπανίζει, ότι δηλαδή πρέπει να τα σπάσουμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, τους φιλελεύθερους και τους ιμπεριαλιστές, αλλά καλεί τον λαό σε ανυπακοή. Με αφορμή μάλιστα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την εξίσωση των συνταξιοδοτικών ορίων μεταξύ ανδρών και γυναικών, πρόσθεσε και τη λέξη απειθαρχία. Ανυπακοή και απειθαρχία, λοιπόν.

Συμβιβάζεται με τη δημοκρατία το κάλεσμα ενός κοινοβουλευτικού κόμματος σε ανυπακοή (προφανώς δεν αναφερόμαστε στην ιδιόμορφη πολιτική ανυπακοή των Θορό, Γκάντι ή Μάρτιν Λούθερ Κινγκ); Η απάντηση είναι φυσικά και κατηγορηματικά αρνητική. Θεμελιώδης προϋπόθεση της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στις επιλογές της πλειοψηφίας και ο ανταγωνισμός των πολιτικών δυνάμεων για αλλαγή των επιλογών, πείθοντας το εκλογικό σώμα. Αλλά το ΚΚΕ δεν κρύβει ότι λίγη εκτίμηση τρέφει προς τη δημοκρατία. Να υποθέσουμε άραγε ότι η δική του απελευθερωμένη κοινωνία περιλαμβάνει το δικαίωμα ανυπακοής κομμάτων, ομάδων ή πολιτών; Θα υπάρχει δηλαδή στη κομμουνιστική έννομη τάξη ανοχή προς ανυπακοή και απειθαρχία όχι μόνον προς θεμελιώδεις επιλογές, όπως π.χ. διεθνείς δεσμεύσεις αλλά και προς μικρά θέματα, όπως π.χ. η απαγόρευση του καπνίσματος στις τηλεοπτικές εκπομπές προς την οποία απειθαρχεί η βουλευτής του ΚΚΕ κ. Λ. Κανέλλη;

Με δεδομένο ότι το ΚΚΕ όχι μόνον δεν έχει πάρει κάποια απόσταση από τις μαζικές εκτελέσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψυχιατρεία, αλλά πρόσφατα, στο συνέδριό του, έχει δικαιολογήσει ακόμη και τις διαβόητες «δίκες» της Μόσχας, όπου εξοντώθηκαν οι πράκτορες του ιμπεριαλισμού Μπουχάριν, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, είναι μάλλον απίθανο να δεχθεί κανείς ότι θα επιτρέπει ανυπακοή ή απειθαρχία. Κάποια άλλη εξήγηση θα υπάρχει. Η εξήγηση είναι ότι στη δίκαιη κομμουνιστική κοινωνία θα έχουν εξαλειφθεί όλες οι αιτίες που γεννούν ανυπακοή. Η ανυπακοή και η απειθαρχία σε μια τέτοια κοινωνία είναι παράλογες, γι΄ αυτό άλλωστε αντιμετωπίσθηκαν ως ψυχικές διαταραχές με εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία. Δεν πρέπει, λοιπόν, ο κ. Θ. Πάγκαλος να αναρωτιέται ποια θα ήταν η μοίρα του (ψυχιατρείο, φυλακή ή εκτέλεση) σε περίπτωση που εξακολουθούσε να είναι αθυρόστομος σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς, γιατί τότε, σύμφωνα με το ΚΚΕ, εκδηλώνει τον παραλογισμό του. Αν ήταν στα συγκαλά του, δεν θα υπήρχε περίπτωση να διαφωνήσει· αν διαφωνούσε, δεν υπάρχει περίπτωση να ήταν στα σύγκαλά του.

Εξ ορισμού θέμα διαφωνίας με το ΚΚΕ δεν μπορεί να τεθεί. Η όποια διαφωνία ισοδυναμεί με τον τυφλό αντικομμουνισμό των πλουτοκρατών, των ιμπεριαλιστών και των φιλελεύθερων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τα συμφέροντά τους θέλουν τον λαό και το κόμμα του στις αλυσίδες. Δεν υπάρχει αντίφαση όταν το ΚΚΕ παραπονιέται για αντικομμουνισμό την ίδια στιγμή που το ίδιο περήφανα αυτοπροσδιορίζεται ως αντιιμπεριαλιστικό αντιφιλελεύθερο, αντιευρωπαϊκό, αντιδεξιό ή αντιπασοκικό; Όχι, δεν υπάρχει, διότι τα δικά του «αντί» αποτελούν καταγγελίες κραυγαλέων αντιλαϊκών πολιτικών, ενώ ο αντικομμουνισμός αποτελεί άμεση απειλή των λαϊκών συμφερόντων.

Απομένει ένα ήσσονος σημασία ζήτημα που μοιάζει να περιέχει άλλη μια αντίφαση. Την επιστολή προς τον κ. Γ. Παπανδρέου τι την ήθελε το ΚΚΕ; Μήπως επρόκειτο να συνετισθεί και να αλλάξει πολιτική ή ιδέες; Δεν είναι γνωστός ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας; Ακόμη και ο κ. Α. Αλαβάνος με τον κ. Α. Τσίπρα έχουν καταλάβει ότι η σοσιαλδημοκρατία και όχι τα κομμουνιστικά καθεστώτα είναι υπεύθυνη για την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ευρώπη, επομένως, είναι ανώφελο να απευθύνεσαι στον αντίπαλό σου και να προσπαθείς να τον συνετίσεις.

Κι όμως, ούτε στην επιστολή υπάρχει αντίφαση. Όπως δίδαξε ο Λένιν, καθήκον του επαναστατικού κόμματος είναι να αποκαλύπτει τους πιο επικίνδυνους εχθρούς, που δεν είναι άλλοι από εκείνους που θέλουν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Δεν είχε το ΚΚΕ αυταπάτες για τον ρόλο του κ. Γ. Παπανδρέου. Η άρνηση, όμως, του τελευταίου να καταδικάσει τον κ. Θ. Πάγκαλο αποκάλυψε στον λαό ότι δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί σοσιαλιστές παρά μόνον καταμερισμός της εργασίας. Μερικοί παίζουν τον ρόλο του έξαλλου αντικομμουνιστή, άλλοι τον ρόλο του μετριοπαθούς. Με την επιστολή, ο λαός κατάλαβε ότι ουσιαστικές διαφορές δεν υπάρχουν.

ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ

της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στις επιλογές της πλειοψηφίας και ο ανταγωνισμός των πολιτικών δυνάμεων για αλλαγή των επιλογών πείθοντας το εκλογικό σώμα

Ο Σταύρος Τσακυράκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τελευταία Νέα