ΤΕΛΙΚΑ τα «όχι» μετά τη χθεσινή συνάντηση είναι τρία.

Κανείς όμως δεν μπορεί να ξέρει τι μας ξημερώνει.

Πολίτες και φορολογούμενοι μένουμε στην ίδια θέση στη γωνία με το αυτονόητο. Αυτό για το οποίο πήγαν όλοι.

– Την κυβέρνηση (και όχι μόνο) να μην έχει κανένα συγκεκριμένο σχέδιο για έξοδο από την κρίση.

– Την αντιπολίτευση (με εξαίρεση μια νησίδα συναίνεσης) να το επισημαίνει, να αρνείται να δώσει λευκή επιταγή και να το καταγγέλλει.

Μόνο που, λίγο- πολύ, όλοι έχουν στο μυαλό τους τις εκλογές.

Έτσι αξιολογητές αγορών (και μαζί τους δημοσκόποι) συνεχίζουν μια χαρά τη δουλειά τους.

Σε μια αγορά όμως που έχει στεγνώσει, μ΄ έναν κόσμο που ψάχνει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, για δανεικά, φαίνεται ότι αυτό που (μας) πουλάει είναι το επιτόκιο.

Το επικαλέσθηκε άλλωστε κι ένας από τους τέσσερις, χθες μετά τη συνάντηση.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε και μάλιστα για δέκα χρόνια με 6,13% τα δανεικά μας ως χώρα, όταν στο Λονδίνο τα επιτόκια είναι στη μία μονάδα και πιο δίπλα στη μιάμιση.

Μόνο που ένα τέτοιο επιχείρημα ξεχνάει την Μπολόνια (για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια) και τη Λισαβώνα για τα υπόλοιπα.

Και ακριβώς δίπλα η σύμπτωση απόψεων στα συμπεράσματα του ΙΟΒΕ και στις τελευταίες δηλώσεις Μπαρόζο να φορτώνουν την κρίση μόνο στην πλάτη του κόσμου.

Με ανεργία, παιδεία στο κόκκινο και ασπιρίνη στα τέσσερα.

Και με ορατότητα μηδέν.

ΥΓ: Για την επόμενη μέρα.