Κι αίφνης προέκυψαν συγκροτήματα μπουζουκιών. Με αυτόνομη παρουσία, πειραματισμούς και φρεσκάδα που ξαφνιάζει
O Νίνο Ρότα συναντάει τον… Μανώλη Χιώτη και οι τραγωδίες των Σοφοκλή και Ευριπίδη συνοδεύονται από ταξίμια μπουζουκιών! Αν αναζητάτε τους «δράστες» για τα παραπάνω, κρατήστε δύο ονόματα: Ραστ και Δρόμος, δύο ελπιδοφόρα συγκροτήματα μπουζουκιών με άρωμα απ΄ τα παλιά και πολλή όρεξη.
Είναι τέλος του 1999 όταν οι νέοι- μα και επαγγελματίες μπουζουξήδες σε μεγάλες πίστες- Γιώργος Αλτής, Νίκος Κατσίκης, Θανάσης Βασιλάς, Παντελής Κωνσταντινίδης, ο μπασίστας Νίκος Ρούλος και ο κιθαρίστας Λουκάς Κωνσταντινίδης φτιάχνουν το συγκρότημα «Ραστ». Λίγα χρόνια μετά, σε πλωτή εξέδρα στη Μαγιόρκα, σε Διεθνές Φεστιβάλ Μεσογειακής Μουσικής, 2.000 άνθρωποι αποθεώνουν το ελληνικό κουαρτέτο μπουζουκιών. Νωρίτερα, η μουσική του Νίνο Ρότα από την ταινία «Νονός» είχε ανταμώσει με το τραγούδι «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» του Γιώργου Ζαμπέτα. Ο Μανώλης Χιώτης με τον Αλ Ντι Μέολα.
«Το όνομα προήλθε απ΄ την ομώνυμη κλίμακα, μία απ΄ τις βασικές τής Ανατολικής Μεσογείου. Μας ενθάρρυνε από την αρχή ο δάσκαλός μας Θέμης Παπαβασιλείου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο αξέχαστος Πάνος Γεραμάνης, ο περίφημος σολίστας Γιάννης Σταματίου-Σπόρος και ο φίλος Γιώργος Κοσμίδης» θυμάται ο Νίκος Κατσίκης.
Το κοινό τους δεν άργησε να σχηματιστεί, ακολούθησε μια εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής όπου συνόδευσαν τη Δήμητρα Γαλάνη και εντυπωσίασαν, ενώ το 2004 ήρθε το πρώτο τους CD με τον τίτλο «Ραστ, κουαρτέτο μπουζουκιών». Περιελάμβανε ορχηστρικά του Ζαμπέτα, του Τσιμπίδη, του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Σπόρου, αλλά και δικές τους συνθέσεις δίνοντας το στίγμα τους.
Η πρώτη εμφάνιση συγκροτήματος μπουζουκιών (Τα Δώδεκα Μπουζούκια)
ήταν το 1947 στον «Καλαματιανό», στις Τζιτζιφιές.
Ακολούθησαν τα Θηλυκά Μπουζούκια (αρχές δεκαετίας του ΄70) και το Τρίχορδο (2000)
«Δεν παίζουμε άμα λείψει ένας, είμαστε απόλυτα δεμένοι μουσικά, ένα ενιαίο σύνολο» σημειώνει ο Γιώργος Αλτής, που πρόσφατα μάλιστα εξέδωσε το βιβλίο του με πορτρέτα- βιογραφίες οκτώ μεγάλων μπουζουξήδωνδημιουργών του 20ού αιώνα (Εκδ. Λαϊκό Τραγούδι). «Σε δύο ώρες προγράμματος παίζουμε μόνο επτά, οκτώ τραγούδια, τ΄ άλλα είναι ορχηστρικά του μπουζουκιού».
Γιατί σήμερα το μπουζούκι δείχνει να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα; « Φταίμε και οι ίδιοι. Το κέντρο βάρους μετατέθηκε στους τραγουδιστές και αποδυναμώθηκε για πολλούς (και κοινωνικούς) λόγους το πρότυπο του μπουζουξήδημιουργού. Παρ΄ όλα αυτά, τώρα φαίνεται μια αχτίδα φωτός. Δεν είναι τυχαίο πως τελευταία έχουν κυκλοφορήσει περισσότεροι προσωπικοί δίσκοι μπουζουξήδων από τα προηγούμενα είκοσι χρόνια».
Πενιές μέχρι την Κίνα
Το δεύτερο CD τους με τίτλο «Ένα τραγούδι για την Κοκκινιά», περιλαμβάνει επανεκτελέσεις λαϊκών τραγουδιών για την ιστορική συνοικία και ένα δικό τους.
Πρόσφατα επένδυσαν μουσικά τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Georges Lavandaunt στην Γκρενόμπλ, συνόδευσαν κείμενα Γάλλων για το ζεϊμπέκικο και για τις γυναίκες της Τροίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Βobigny και έδωσαν μία συναυλία στο Κουβέιτ. Στις 23 Ιουνίου θα εμφανιστούν στην έναρξη του Παγκόσμιου Πολιτιστικού Φεστιβάλ της Κίνας, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων.
«Έχει χάσει τον ρόλο του το μπουζούκι σήμερα» λένε οι Δρόμος, «γιατί πάντα απεικόνιζε την κοινωνική κατάσταση, που σήμερα είναι ουδέτερη. Εμείς παίζουμε από Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Μητσάκη μέχρι Θεοδωράκη και Ξαρχάκο. Αυτό που γεφυρώνει την ιστορική τους απόσταση είναι ο ήχος μας, ο τρόπος μας. Τα μπουζούκια επιστρέφουν».
