[ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ ] Χαμόγελο φουστανελά

Το μόνο καλό με τις μαθητικές παρελάσεις, τώρα που σταμάτησαν οι φασαρίες με τα παιδιά των ξένων, είναι τα πόδια.

Βλέπεις μαζεμένα πολύ ωραία πόδια, με φούστες κοντές, και μπορείς να διαπιστώσεις πόσο μακραίνουν, πόσο καλύτερα αποτριχώνονται, πόσο πιο χαριτωμένα κινούνται τα κοριτσίστικα πόδια της χώρας μας από χρόνο σε χρόνο.

Από την άλλη, είναι κρίμα που αυτά τα όλο και ωραιότερα, μακρύτερα, τολμηρότερα και πιο λεία πόδια δεν έχουν στο σχολείο την ευκαιρία να διδαχτούν κανένα άλλο βήμα εκτός από της παρέλασης.

Γιατί, θα το θυμάστε, η παρέλαση τρώει ώρες μαθητικές με τις πρόβες και θα μπορούσαν μαθητές και μαθήτριες να μαθαίνουν αντί για στρατιωτικό βηματισμό, το σωστό περπάτημα, που με τη βοήθεια της αναπνοής κρατά το σώμα ίσιο και το προφυλάσσει από σκολίωση, κύφωση, λόρδωση και τα συναφή. Κι αν πάλι ήθελαν να προχωρήσουν τα μαθήματα περισσότερο, θα μπορούσαν να εξασκούνται σε βήματα λικνιστικά, τα γυναικεία που σαγηνεύουν, τα ανδρικά που γοητεύουν, να μάθουν τη γλώσσα του σώματος ενώ βαδίζει δηλαδή, και να ειδικευτούν στις εκφάνσεις που τα ενδιαφέρουν περισσότερο, ως έφηβοι που είναι. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα τον μπουχτίσουμε τον μιλιταρισμό και θα απαλλαγούν τα ωραία νεανικά πόδια από την αναγκαστική ομοιομορφία βήματος. Μέχρι τότε αρκούμαστε σε εικόνες σαν αυτή που μου χάρισε το πρωί ο μικρός Ινδός της πολύτεκνης οικογένειας μεταναστών του ισογείου μας: γυρίζοντας από το σχολείο ντυμένος φουστανελάς- και του πήγαινε πολύ γιατί είναι μελαχρινός- με το φέσι στο χέρι και κραδαίνοντας όλο καμάρι την ξύλινη καραμπίνα του, μου έσκασε ένα ευτυχισμένο χαμόγελο που το ερμηνεύω σαν προ-εθνικιστικό ή μεταμοντέρνο. Ή και μεταεθνικιστικό. Ακόμα καλύτερα.