Στο κλισέ «άνδρας φωτογράφος φωτογραφίζει γυμνές γυναίκες» υπάρχει κάτι καλό. Η υπογραφή του Τάκη Διαμαντόπουλου και η δήλωσή του ότι αγαπάει τις γυναίκες. Σε τέτοιο βαθμό ώστε έπεισε φίλες και γνωστές Ελληνίδες να ποζάρουν μόνο με την προσωπικότητά τους, εκθέτοντας στον φακό του όχι το σώμα, αλλά την ψυχή τους.

Το τι ψυχή έχει καθεμία από τις 53 γυναίκες που αφέθηκαν στην ασπρόμαυρη λιτή αισθητική του θα φανεί σε ένα λεύκωμα, καθώς και στους τοίχους μιας γκαλερί. Μετά τα «200+4» πορτρέτα και τα «33 χρόνια φωτογραφία», ο Τάκης Διαμαντόπουλος βαφτίζει την τρίτη του εμφάνιση «Λευκό Βιβλίο». Και τη σχέση του με τις γυναίκες «ερωτική. Κυρίως πρέπει να υπάρχει ερωτικό στοιχείο. Γιατί χωρίς αυτό δεν γίνεται φωτογραφία γυμνού πορτρέτου. Για μένα αυτή η δουλειά είναι και πάλι πορτρέτα. Δεν τα αντιμετώπισα ως γυμνή φωτογράφιση για να προκαλέσει σαν αυτό το είδος «το αλλιώς» που ζητάνε τα περιοδικά από τους φωτογράφους».

Και τι είναι αυτό «το αλλιώς», από το οποίο ο ίδιος έχει ξεφύγει; «Το αλλιώς είναι αυτό που θέλει ο κόσμος. Η τακτική σύμφωνα με την οποία τα περιοδικά δεν κάνουν προτάσεις αισθητικής και είναι ενοχλητικό. Γι΄ αυτό και δεν υπάρχει φαντασία στις φωτογραφίες, γι΄ αυτό και δεν υπάρχει μόδα στην Ελλάδα, γιατί έχουν μάθει χρόνια τώρα οι υπεύθυνοι των περιοδικών να κόβουν σελίδες από ξένα περιοδικά και να τα δείχνουν στους φωτογράφους ζητώντας να τους κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Φυσικά αυτό είναι αντιγραφή. Δεν είναι

ΙΝFΟ

Η έκθεση με τα γυμνά πορτρέτα γυναικών εγκαινιάζεται στις 18 Φεβρουαρίου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Το «Λευκό Βιβλίο» του Τάκη Διαμαντόπουλου θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

πρόταση. Ναι, έχω κάνει κι εγώ φωτογραφίσεις μόδας, αλλά προϋπήρχε η δουλειά μου από την εμφάνιση όλων αυτών των λάιφ στάιλ περιοδικών», λέει ο Τάκης Διαμαντόπουλος κοιτάζοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες της δουλειάς του, προτού το «Λευκό Βιβλίο» πάει στο τυπογραφείο.

Γύρω του οι γυναίκες της ζωής του. Ανάμεσα τους οι: Βίκυ Βολιώτη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αλέκα Παΐζη, Αποστολία Παπαδαμάκη, Διώνη Κουρτάκη, Αθηνά Μαξίμου, Τατιάνα Παπαμόσχου, Ναταλία Δραγούμη, Αμάλια Μπένετ, Λένα Κιτσοπούλου, Έλλη Παπαγεωργακοπούλου. Τα πορτρέτα τους σε μεγάλες διαστάσεις δηλαδή. Από τα τελευταία τέσσερα χρόνια που πέρασε στο στούντιο φωτογραφίζοντας χορεύτριες και χορογράφους, ηθοποιούς και σκηνοθέτιδες, συγγραφείς και καλλιτέχνιδες, πρώην μοντέλα και στυ λίστες. Γυναίκες νέες αλλά και κάποιας ηλικίας. Με καμπύλες ή με γραμμωμένες πλάτες και μηρούς. Με τα χέρια ελεύθερα μακριά από το γυμνό σώμα τους να αποκαλύπτουν τη φύση τους και τη δύναμη του φύλου τους. Γυναίκες συναισθηματικές, με αθώα μάτια και αποκαλυπτική πόζα. Μυστηριώδεις και ντροπαλές να αγκαλιάζουν τα μέλη τους για να μην εκθέσουν κάποιο ιδιωτικό σημείο τους, πέρα από το διαπεραστικό βλέμμα τους. Γυμνές, με ένα κόσμημα, ένα χαμόγελο, ένα τατουάζ, με τσουλούφια πεσμένα στο πρόσωπο, με χάρη, με μαγκιά, με θάρρος. Όμορφες και καθαρές στο φως και στο χάδι του φακού του Διαμαντόπουλου.

«Τους χρωστάω το ότι υπάρχω»


«Δεν τις οδήγησα σε κάποια κατεύθυνση. Δεν υπάρχει σκηνοθεσία στις πόζες τους. Τις άφησα ελεύθερες να κινηθούν και να με κοιτάξουν όπως εκείνες ένιωθαν άνετα. Ο χορεύτριες που έχουν επαφή με το σώμα τους ήταν εκείνες που έδωσαν κίνηση στη σειρά αυτών των φωτογραφιών. Οι ηθοποιοί έβαλαν έκφραση και οι καλλιτέχνες βρήκαν τον τρόπο να επικοινωνήσουν και να μου δώσουν αυτό που περίμενα. Κάθε φορά στα πορτρέτα που κάνω περιμένω από τον άλλον να μου δώσει τη στιγμή του. Εκτός από έναν καλό φωτισμό που δίνει τον τόνο στο ασπρόμαυρο είναι η ψυχολογία του απέναντί μου, μία φευγαλέα κίνηση στο κεφάλι ή ένα βλέμμα. Α ναι, τα μάτια λένε τα πάντα.

Δίνουν όλες τις λεπτομέρειες», λέει απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης με τις 53. «Αν δεν υπήρχε η γυναικεία ανασφάλεια δεν θα μπορούσα να φωτογραφίζω. Αγαπώ τις γυναίκες και την αδυναμία τους να θέλουν να βγαίνουν ωραίες. Τους χρωστάω το ότι υπάρχω», εξηγεί.

Τελευταία Νέα