Αναζήτηση
O λόγος στους αναγνώστες. Ο Θαν. Ι.Νικολαΐδης, anikolaidi@panafonet.gr, γράφει:
«”Κρείττον εις κόρακας…” Για τον Αρχιεπίσκοπο στενοχωρηθήκαμε και προσευχόμαστε, ελπίζοντας στο θαύμα. Ωστόσο μελετούμε και ανθρώπους, κάποιους κόλακες και σύγχρονους φαρισαίους. Είχε τους ανθρώπους του ο Αρχιεπίσκοπος, περιβάλλον και “αυλικούς”. Υποκριτές με ράσα. Κοσμικούς που τον “λάτρεψαν”. Συμβουλάτορες που τρύπωσαν στην Αρχιεπισκοπή. Ρασοφόρους και βαθμοφόρους της Εκκλησίας που αδημονούν για την εκλογή του εκλεκτού, την κατίσχυση της ομάδας, της κλίκας, της παρέας.
Όλα υπερβολικά, αγχώδη και βιαστικά. Με τους γιατρούς διχασμένους και τους πιστούς να κλαίνε. Με ανθρώπους που ταξίδεψαν για το μακρινό Μαϊάμι και άλλους που ετοιμάζουν τις βαλίτσες, για να του επιδώσουν μιαν επιστολή 2-3 “άγιοι”. Ιδιοχείρως και αυτοπροσώπως (τους εξουσιοδότησαν υποκριτές).
Δημοσιογράφοι “άραξαν” δίπλα του, για να μας ενημερώνουν με 2-3 λέξεις την ημέρα. Εφημερίδες που εκφράζουν τη θλίψη τους σε πρωτοσέλιδα. Ανάμεσά τους και φυλλάδες που αγωνιούσαν και διερωτώντο για τα νοσήλια του Ανδρέα. Χριστιανοί που δεν δίνουν πεντάρα για έναν ταπεινό και ασήμαντο άφραγκο ασθενή. Πιστοί που δεν κάνουν ευχέλαιο για το ορφανό που ξεψυχάει σε ένα παλιοκρέβατο, χτυπημένο από την ίδια αρρώστια.
Μας τρέφει η υπερβολή. Κάτι μας τραβάει στο ασυνήθιστο. Με το δράμα του Αρχιεπισκόπου κάποιοι γίναμε… γιατροί, άλλοι χειρουργοί και όλοι αποκτήσαμε γνώσεις που δεν είχαμε.
Και, βέβαια, έγινε η ζημιά. Φυλάκισαν τον άνθρωπο σε ένα δωμάτιο, πενήντα μέτρα από το έδαφος και πολλά μίλια από την πατρίδα του. Οι κοντινοί έκλαιγαν και οι μακρινοί σιδέρωναν το… ράσο τους για την επικείμενη αναμέτρηση. Μη μείνουμε χωρίς προκαθήμενο στην Εκκλησία της… αγάπης. Με τους υποκριτές σε πλειοψηφία. Με τους κόλακες επί το έργον.
Με μόνους τους γνήσιους κα ταπεινούς χριστιανούς να προσεύχονται.
Με πίστη στον Θεό και αγάπη στον άνθρωπο. Και επιμύθιο; “Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν”».
Μια παράκληση: Οι επιστολογράφοι να γράφουν τη διεύθυνσή τους, πόλη, οδό και αριθμό. Με τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις φοβάμαι ότι δεν βγαίνει άκρη, ειδικά με όσους δεν έχουν συνηθίσει σε αυτό το είδος της επικοινωνίας.
O Τ. Κοτσαλίδης, Μαυρομματαίων 41, Αθήνα, γράφει: «Διάβασα τα σχόλιά σας για την επιστολή μου και σας ευχαριστώ. Επειδή θέτετε κάποια ερωτήματα, σας απαντώ, αφού αναφέρονται στο πρόσωπό μου.
Ποιος σας είπε ότι δεν έχω απευθυνθεί στον κ. Τ. Θεοδωρόπουλο αρκετά πριν, τον περασμένο Απρίλιο, και δη γραπτώς; Ούτε ποτέ πήρα απάντηση και, πολύ περισσότερο βέβαια, δεν είχε δημοσιευθεί η επιστολή μου. Προφανώς, η δημοκρατία των “συμπατριωτών” μας αυτών Αρβανών σημαίνει προσβολή του άλλου, σαδισμό, θέληση να σε κάνουν (να θέλουν να σε κάνουν) να πονάς».
