«Οι καλοί ποιητές πέθαναν» λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, που θα μιλήσει αύριο για την ποίηση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
O Ντίνος Χριστιανόπουλος, ίσως ο μοναδικός εναπομείνας στην πάλαι ποτέ «πόλη των ποιητών», τη Θεσσαλονίκη, κατεβαίνει για τρίτη φορά στη ζωή του στην Αθήνα για να μιλήσει για «την ελληνική ποίηση σήμερα».

«Είμαι λίγο ιδιότροπος. Θα ήθελα λόγου χάρη να εμφανιστώ, να διαβάσω τα 24 ποιήματα που πρόκειται να διαβάσω και να πω «Ευχαριστώ, αντίο». Ο κόσμος όμως δεν θα ικανοποιηθεί. Θέλουν και λογάκια, για να μην πω και κουτσομπολάκια. Η ανάγνωση των ποιημάτων άνευ χειροκροτημάτων προϋποθέτει μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Όποιος δεν χειροκροτεί μαζεύει μέσα του μιαν αποταμιευμένη συγκίνηση. Αυτό αν συνεχιστεί με ομιλίες και λογάκια από ΄δώ κι από ΄κεί, εξανεμίζεται και χάνεται»

ΙΝFΟ

«Η ελληνική ποίηση σήμερα». Αύριο στις 19.00, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μιλάει στην αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του Μegaron Ρlus.

Τελικά, υπάρχουν καλοί ποιητές σήμερα;

Απόδειξη, η επιλογή του Βαγενά (του Νάσου Βαγενά που επιμελείται τον κύκλο διαλέξεων για την ποίηση στο Μέγαρο Μουσικής). Είπε να διαλέξει και τελικά με χίλια ζόρια βρήκε έξι… Οι καλοί πέθαναν. Τελικά, καταντήσαμε εγώ και η Δημουλά να είμαστε οι καλύτεροι… Το φαντάζεστε; Είμαι ένας καλός ποιητής… Μέτριος. Κυρίως, ένας μαθητής του Καβάφη. Χάσαμε τα μεγάλα ονόματα και το ρίξαμε στους μαθητές; Δεν υπάρχουν πια μεγάλα ονόματα. Ο τελευταίος αξιόλογος ήταν ο Αναγνωστάκης. Πριν από τον Αναγνωστάκη ο καλύτερος ποιητής ήταν ο Νίκος Καββαδίας. Ήταν και ο Ελύτης, αλλά στα τελευταία του χρόνια μάς τα χάλασε… Πριν από αυτόν ο Σεφέρης, αλλά ήταν ερμητικός, δηλαδή εντελώς ακατάλληλος για ποιητής της εποχής μας. Μπορεί ο Ελύτης και ο Σεφέρης να είναι πράγματι μεγάλοι. Δεν με νοιάζει όμως το μεγαλείο με τη μεζούρα. Αντίθετα, με νοιάζει το μεγαλείο με το κατά πόσο μιλάει στην ψυχή μου. Από την άποψη αυτή μου μιλούν όχι οι πολλοί μεγάλοι, οι κάπως παρακατιανοί…

Είστε ο μόνος εν ζωή καλός ποιητής;

Φοβάμαι πως ναι. Εκεί καταντήσαμε. Από τη στιγμή όμως που είμαι υπό την σκιά του Καβάφη, είμαι υποδεέστερος …

Γιατί δεν γράφονται πια ποιήματα;

Τώρα η εποχή είναι να πάμε να φάμε ένα σουβλάκι… Όχι να γράψουμε ένα ποίημα… Τι να πω; Πως είμαστε όλοι μετριότητες; Χάθηκε το παιχνίδι. Δεν υπάρχει πλέον ατομική έκφραση που να σε πείθει… Λόγια παρμένα από τα σλόγκαν των εφημερίδων.

«Χρυσές μετριότητες»

Ποια είναι η ποίηση σήμερα; Πώς είναι; Υπάρχει; Χρειάζεται; «Η εποχή σιγά σιγά χειροτερεύει…», λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. «Δεν ξέρω μέχρι πού θα φτάσουμε. Ήδη οι νεώτεροι ποιητές εμένα προσωπικά δεν με ικανοποιούν. Ακόμη και οι ξένοι ποιητές δεν μου λένε τίποτε. Δεν αξίζουν τα ποιήματα… Κάτι έχει χαλάσει παντού, σε όλα. Εγώ προσπαθώ να μείνω από την πλευρά των αχάλαστων. Αν το κατάφερα, μπράβο μου. Έχει χαλάσει η ίδια η ουσία της ζωής μας. Ο καθένας γράφει ό,τι μπορείς να φανταστείς με την πεποίθηση πως εκφράζει τον εαυτό του, ενώ δεν εκφράζει παρά μόνο την ηλιθιότητα ή τη μετριότητά του… Τη μετριότητα της ζωής που βιώνει. Αλλά εγώ τι θα κερδίσω αν διαβάσω τέτοιες χρυσές μετριότητες;».