Κοιτάω αφηρημένη τα πορίσματα μιας νέας ιατρικής έρευνας που χαιρετίστηκε ως άκρως σημαντική για την αντιμετώπιση ενός από τα θανατηφόρα είδη καρκίνου. Χάρη σε αυτήν, ανακαλύφθηκε νέο φάρμακο που παρατείνει την επιβίωση των ασθενών έως και 11 μήνες. Μόνο ένδεκα μήνες; Φέτος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, δεν καταλάβαμε για πότε πέρασαν 11 μήνες, για πότε περάσαμε από τα μελτέμια του Αυγούστου στα Χριστούγεννα, και από εκεί στο Πάσχα και στις συζητήσεις για το εάν εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Όλα αυτά τα χρήματα που χρειάστηκαν για να χρηματοδοτήσουν την έρευνα αυτή, ο κόπος και τα 11 χρόνια που έδωσαν προθύμως από τη ζωή τους οι ερευνητές, σε αυτό μονάχα μπόρεσαν να καταλήξουν; Σε 11 φτωχούς μήνες;

Ένδεκα μέρες αργότερα, ευρισκόμενη στη Σντερότ (τη νοτιότερη ισραηλινή πόλη στα σύνορα ΙσραήλΓάζας, η οποία σχεδόν καθημερινά δέχεται επιθέσεις με πυραύλους) καταλαβαίνω την επιπολαιότητα της σκέψης μου. Το ίδιο, περπατώντας στα σύνορα Ισραήλ- Λιβάνου, μέσα σε μία φαινομενικά ειδυλλιακή ηρεμία, που πριν από 11 μήνες ήταν πολεμική ζώνη και τι θα είναι σε 11 μήνες από σήμερα, ουδείς βάζει το χέρι του στη φωτιά. Παρ΄ όλ΄ αυτά, εγώ δεν αντέχω να φύγω από εκεί και να γυρίσω στα πάτρια, ασφαλή και οικεία… Σάμπως είμαι κι εγώ ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν από 11 μήνες; Κατηγορηματικά όχι. Όσα δεν έφεραν, δεν έδωσαν και δεν άλλαξαν τα τελευταία 11 χρόνια, έφεραν οι 11 μήνες. Τα πάντα μπορεί να γίνουν μέσα σε «μόνο ένδεκα μήνες». Ποτέ βέβαια δεν είναι μόνο τόσο: πρόκειται πάντα για μία πορεία, λιγότερο ή περισσότερο φανερή, που οδηγεί ή καταλήγει σε 11 μήνες- μπορεί να είναι και 11 μέρες ή 11 στιγμές. Που πράγματι, μπορεί να (σ)τα αλλάξουν όλα. Μπορεί και τίποτε. Αυτή η δυνατότητα όμως, η αίσθηση ότι το περιπετειώδες και τόσο φευγαλέο, αγωνιώδες και ταυτόχρονα τυχαίο εγχείρημα που είναι η ζωή, μπορεί να συνεχιστεί έστω και μόνο για 11 μήνες ακόμα, περικλείει τα πάντα.

Τελευταία Νέα