Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ Αβάσταχτη αθυρογλωσσία

ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ. Βλέπω τις αντιδράσεις κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μικρά και τα μεγάλα, όπως αυτά προβάλλουν πια καθημερινά, και η απορία μου μεγαλώνει. Πώς και πότε θα αντιληφθούμε ότι ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει, ότι άλλοι τρέχουν και εμείς εδώ με μέτρα και συμπεριφορές άλλων εποχών, πιστεύουμε ότι προχωρούμε στη νέα εποχή, που ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε τι ακριβώς είναι, τι σημαίνει. Χωρίς «μπούσουλα», χωρίς μέτρο, χωρίς κάποιο σχέδιο. Κάτι σαν όραμα. Μόνο αβάσταχτη αθυρογλωσσία. Ασυνεννοησία και στο βάθος άγνοια. Άγνοια μαζί και αναλγησία για τον τόπο και τα υπαρκτά δύσκολα προβλήματά του. Έτσι, ενώ για εβδομάδες εμβρόντητη συνταράσσεται η κοινή γνώμη, χωρίς να έχει μπορέσει κανείς να την πληροφορήσει με ακρίβεια, τι και πώς έγινε, ουδείς εκ των πολιτικών υπευθύνων, «Τσιτουρίδηδες» ή άλλοι, έδειξαν στοιχειώδη σεβασμό στο ευγενές λειτούργημά τους και στον Έλληνα πολίτη με μια παραίτηση, όπως θα είχε συμβεί οπουδήποτε αλλού ή σ΄ άλλες εποχές.

Από την άλλη όχθη, η αξιωματική αντιπολίτευση και αρνείται και δεν γνωρίζει ότι εδώ που σήμερα βρισκόμαστε, το περιεχόμενο των λόγων της δεν μπορεί να εξαντλείται σε πολεμικές κραυγές, αλλά να δείχνει πειστικά προς έναν άλλο δρόμο, ενώ συγχρόνως θα «διδάσκει» τον πολίτη.

Είδα προχθές στον Τύπο την απάντηση του ΠΑΣΟΚ για την «πράσινη Βίβλο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιδιαίτερα για τις εργασιακές σχέσεις. Μελαγχόλησα για το περιεχόμενο. Για ένα θέμα που τόση σοβαρή συζήτηση έχει προκαλέσει σε ολόκληρη την Ε.Ε. από πολιτικούς, υποψήφιους προέδρους της Γαλλίας- ιδιαίτερα τη Σιγκολέν-, κοινωνικούς φορείς, τεχνοκράτες και επιστήμονες. Η γλώσσα που εμείς επιλέξαμε είναι η κενή, άγουρη γλώσσα παλαιοκομματικής ταυτότητας, ξεπερασμένου λαϊκισμού. Απόηχοι μιας αόριστης κρατικίστικης αντίληψης για τα μεγάλα διλήμματα που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος. Απομεινάρια νοοτροπίας και πολιτικών περασμένων δεκαετιών, για την εφήμερη «προστασία» της εργασίας, χωρίς καμιά πρόταση για την αύξηση της απασχόλησης. Στο βάθος δείγματα «αριστερίζουσας» συντηρητικότητας. Πού λοιπόν θα αναζητήσουμε αυθεντικές, γνήσιες προτάσεις, οι οποίες θα μας διαφοροποιούν από τα παλιά «αριστερίστικα» σχήματα, χωρίς όμως να μιμούνται τα νεοφιλελεύθερα ρεύματα; Ποιοι προβληματίζονται γι΄ αυτά στο ΠΑΣΟΚ; Αυτοί οι προβληματισμοί είναι πιο αποδοτικοί και χρήσιμοι για όλους μας από τις ανάρμοστες κραυγές;