Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2006 με τίτλο «Πώς νίκησα το ΑΙDS» και μισή υπογραφή: ΜΑΡΙΑ Κ. Το δεύτερο βιβλίο της είναι ήδη στο τυπογραφείο και θα κυκλοφορήσει στις 15 Φεβρουαρίου. Τίτλος, «Το παιχνίδι του έρωτα στα χρόνια του ΑΙDS». Αυτή τη φορά η υπογραφή είναι ολόκληρη. Η Μαρία Παπαγιαννίδου δεν κρύβεται πια ούτε στην ιστοσελίδα της στον κυβερνοχώρο ούτε στην πραγματική της ζωή.


Μολύνθηκε το 1985, στη διάρκεια μιας ερωτικής σχέσης με κάποιον που δεν υπάρχει πλέον στη ζωή- είχε εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Το αγνοούσε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Το έμαθε όμως, το 1995, όταν ένας επίμονος και «αναίτιος» πυρετός την οδήγησε σε ιδιωτικό κέντρο για σειρά ιατρικών εξετάσεων: «Έκανα αμέτρητες εξετάσεις και δεν βρέθηκε τίποτα. Μέχρι που εγώ ζήτησα την εξέταση για ΑΙDS. Και τότε διαγνώσθηκε το πρόβλημα».

Μια τέτοια είδηση, «δεν μπορείς να τη συλλάβεις ή να την απορροφήσεις με την πρώτη. Θα έλεγα ότι το σοκ δεν ήταν στο

«ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ»

Το δεύτερο βιβλίο της είναι στο τυπογραφείο και αυτή τη φορά η υπογραφή της θα είναι στο εξώφυλλο

άκουσμα της είδησης. Είχα τόσο ταλαιπωρηθεί, που μάλλον ανακουφίστηκα γιατί επιτέλους είχα να κάνω με κάτι που είχε όνομα. Τότε δεν ήξερα… Ενημέρωσα μόνο τον σύντροφό μου και επειδή με τα φάρμακα για λίγο συνήλθα, στην αρχή δεν είχα μάλλον συνειδητοποιήσει και την κατάσταση».

«Μαριονέτες»

Το πραγματικό θρίλερ άρχισε μήνες αργότερα. Χρειάστηκε να αλλάξει πολλές φορές θεραπεία, δοκίμασε όλες τις ποικιλίες και τους δυνατούς συνδυασμούς αντιρετροϊκών φαρμάκων και κάθε φορά έπρεπε να καταπολεμά τα συμπτώματα που προκάλεσε η προηγούμενη αγωγή.

Έπαθε αναιμία, χρειαζόταν συχνά αίμα, μετά νευροπάθεια. Και δεν είχε καμιά επιλογή: «Η μόνη σου έννοια είναι να παίρνεις τα φάρμακά σου σωστά και να πειθαρχείς, να πειθαρχείς, να πειθαρχείς. Στα χρόνια αυτά, τα σενάρια γύρω από το ΑΙDS άλλαξαν τόσες πολλές φορές και κάθε φορά εμείς τα θύματά του έπρεπε σαν μαριονέτες να χειροκροτούμε! Το ότι επιζήσαμε, όσοι επιζήσαμε, είναι γιατί οι άνθρωποι έχουν επιλεκτική μνήμη. Αλλάζοντας θεραπεία, ξεχνάς όλα τα προηγούμενα που πέρασες και αποκτάς άλλα ασύλληπτα συμπτώματα από τη νέα θεραπεία. Πρέπει να αντέξεις. Φυσικά, πολλοί δεν άντεξαν…».

Μου είπε ότι θα ήθελε να γίνει πατέρας του παιδιού μου


«Τα αντισώματα του ιού δεν ανιχνεύονται πια στο αίμα της»


ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πάλευε με τον ιό, εργαζόταν κανονικά, έβγαινε με παρέες, διασκέδαζε, αλλά δεν είχε ανοικτούς ορίζοντες και δεν μπορούσε να κάνει μεγάλα όνειρα: «Κάθε μέρα που ζούσα ήταν και μια κατάκτηση και μια νέα παράταση ζωής. Οι γιατροί ήταν επιφυλακτικοί. Μέχρι πέρυσι, που μου είπαν ότι μπορεί να ζήσω όσο και ένας μη οροθετικός άνθρωπος, ότι μπορεί να μην αρρωστήσω ξανά…».

«Δεν αποτελώ κίνδυνο»

Η Μαρία Παπαγιαννίδου διανύει τώρα την καλύτερη φάση της ζωής της, αφού τα αντισώματα του ιού δεν ανιχνεύονται πια στο αίμα της. Αλλά όχι μόνο γι΄ αυτό. Είναι καιρός τώρα που αποφάσισε να ζήσει χωρίς να κρύβεται και δηλώνοντας «δεν αποτελώ κίνδυνο για κανέναν…».

Την ιστοσελίδα της www. hivwave. gr την εγκαινίασε στις 27 Δεκεμβρίου του 2005 και έκτοτε περισσότεροι από 134.000

επισκέπτες από όλο τον κόσμο έχουν περιηγηθεί τις σελίδες της. Στόχος και επιδίωξη της Μαρίας ήταν και είναι η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας γύρω από το ΑΙDS, η συγκέντρωση μαρτυριών, η παρουσίαση αληθινών περιστατικών αλλά και απόψεων «αντιφρονούντων»: «Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και αυτό που πραγματικά επιδιώκω είναι ο διάλογος. Και ειδικοί επιστήμονες που πρεσβεύουν αντίθετες απόψεις να μπορούν να ακούγο- νται χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση τους…». Έχει δεχθεί χιλιάδες μηνύματα, ενθαρρυντικά σχόλια αλλά και επιθέσεις στην ιστοσελίδα της κι αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της.

Η «συνάντηση»

Η καλύτερη στιγμή, όπως ομολογεί, ήταν όταν «μπήκε» σε μια μάχιμη ιστοσελίδα, με έδρα την Οτάβα του Καναδά, αναζητώντας φρέσκες απόψεις για το ΑΙDS. Δημιουργός της ιστοσελίδας www. peaceandlove. ca ο ειρηνιστής Ζιλ Σαν Πιερ. «Ο Ζιλ άρχισε να παρακολουθεί την υπόθεση του ΑΙDS από το ΄84 ως φοιτητής Βιολογίας στο Μόντρεαλ και όλα αυτά τα χρόνια κατήγγελλε τις ανακρίβειες που διαπίστωνε στις ιατρικές ανακοινώσεις…». Η αναζήτηση στο Ίντερνετ κατέληξε σε μια ιστορία αγάπης μέσα σε έναν μήνα, «όταν αισθανθήκαμε ξαφνικά μόνοι στο ξημέρωμα μιας νέας εποχής. Σαν να ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον».

Μου είπε ότι θα ήθελε να γίνει πατέρας του παιδιού μου


Ο ΖΙΛ είναι πια ο έρωτας και ο άντρας της ζωής της. Σε ελάχιστο χρόνο εκείνος αποφάσισε να εγκαταλείψει τον Καναδά και να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Παντρεύτηκαν στις 5 του περασμένου Ιουλίου, για να μοιράζονται τη ζωή και τις εμπειρίες τους. Στην εισαγωγή του νέου της βιβλίου η Μαρία Παπαγιαννίδου περιγράφει:

«ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΩ στο ξεκίνημα αυτής της σχέσης θα χρειασθεί να διατρέξω τα πάνω από 600 mails που ανταλλάξαμε μέσα σε δύο μήνες- ούτε εγώ κατάλαβα πως συνέβησαν τόσο πολλά. Το σημαντικότερο όμως που έχω να παρουσιάσω είναι το υλικό της γνώσης που έφτασε σε μένα μέσω ηλεκτρονικής πληροφόρησης. Με e-mail μπορείς να στείλεις και να λάβεις μια κουβέντα, ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, ένα βίντεο, τη φωνή του άλλου, ένα link, λουλούδια, ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου. Όλα μαζί πηγαινοέρχονταν καθημερινά με αλλεπάλληλα χτυπήματα στα πλήκτρα. Σαν να παίζαμε πινγκ πονγκ.

… ΤΗ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ στο παιχνίδι την έδωσε από νωρίς εκείνος και κέρδισε την παρτίδα προκαταβολικά. Ήταν με το απλούστερο από όσα είχε γράψει και στείλει: ότι θα ήθελε να γίνει πατέρας του παιδιού μου, αν το ήθελα και εγώ. Έδειξε διαμιάς το πεδίο που μπορούσε να καλύψει. Το εύρος της σκέψης του. Τη ρωμαλέα συνείδησή του. Και γιατί να μην το θέλω εγώ; Όλα τα ήθελα τώρα. Και το παιδί μπορούσε να γεννηθεί υγιέστατο, το ήξερα πια. Άντρα με γνώση του θέματος μόνο χρειαζόταν να βρω. Και, ω του θαύματος, τον είχα βρει…

…. ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο, ανήμερα του ελληνικού Πάσχα του 2006, δυο μήνες μετά τη γνωριμία μας στο Ίντερνετ, ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια. Κρατούσε δυο βαλίτσες. Η μια είχε τα ρούχα του. Η άλλη, βιβλία. Ήταν εκείνα ακριβώς που είχα δει φωτογραφημένα στην ιστοσελίδα του. Αυτή η βαλίτσα έκανε τη διαφορά…».