Αναζήτηση
Αν σας σφίγγει η πόλη γύρω, αν έχετε διάθεση να επικοινωνήσετε για το πρόβλημά σας, η κυρία Φοίβη Αθηναίου (που έχει τα νεύρα της από οκτώ ετών!) είναι εδώ, στην ηλεκτρονική διεύθυνση Ρhoebe@dolnet.gr (με ένδειξη: Για Φοίβη) και στην ταχυδρομική διεύθυνση «ΤΑ ΝΕΑ», «Ορίζοντες», Γ ια κ. Φοίβη Αθηναίου, Μιχαλακοπούλου 80, 11 5 28 Αθήνα
Στην πυρά…
Κυρία Φοίβη Αθηναίου, Άκουσον άκουσον (καθηγητής Πανεπιστημίου) τι είπε ο άνθρωπος: «Θα προτιμούσα να δω το Πανεπιστήμιο καμένο, παρά τη βεβήλωση της εικόνας του Χριστού και της Παναγίας» (!!!). Αυτό μου ακούγεται εξωφρενικό και εξοργιστικό.
Αυτός ο άνθρωπος είναι καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης ή στρατευμένος να προσηλυτίσει τους μαθητές στο χριστιανικό δόγμα; Και εξηγούμαι, δεν είμαι υπέρ των ενεργειών που έγιναν κατά των εικόνων (του χριστιανισμού) του Πανεπιστημίου, που πολλοί (η πλειονότητα)
θεωρούν ιερές, αλλά το να ακούω από καθηγητή της Σχολής ότι θα προτιμούσε να δει καμένο το πανεπιστημιακό κτίριο… Ε! Έλεος! Τ ι κοτρώνα ήταν αυτή;
Με εκτίμηση, Παν. Νιάκαρης Μην τα λέτε δυνατά αυτά, γιατί μπορεί να βγει και να πει ότι είστε Ιούδας και ως γνωστόν τον καίνε και τον Ιούδα. Μη σας πάρει η μπάλα μαζί με το Πανεπιστήμιο… Άλλωστε, λογικό είναι. Αν δεν υπήρχε Πανεπιστήμιο θα υπήρχαν, ίσως , ακόμη περισσότερες εκκλησίες και εικόνες… Και μπορεί να είχαμε και θεοκρατικό καθεστώς με θεολόγους σε όλα τα υπουργεία…
Έρανο για την κολυμπήθρα…
Αγαπητή κυρία Φοίβη, Όταν επρόκειτο να βαπτιστεί ο υιός του Γεωργίου Α΄, ο Α΄ Δουξ της Σπάρτης, μετέπειτα στρατηλάτης , Κωνσταντίνος ΙΒ΄- για να μη χαθεί η συνέχεια από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες- με απαίτηση της μητέρας του Όλγας, αδελφής του Τσάρεβιτς και γνωστής «θεούσας», απεστάλη πολεμικό πλοίο τού τότε ισχνότατου «βασιλικού ναυτικού» στην Παλαιστίνη (Ισραήλ δεν υπήρχε να αποδεκατίζει τους Παλαιστινίους) και μετέφερε νερό από τον Ιορδάνη ποταμό, στον οποίο, ως γνωστόν, εβαπτίσθη ο Ιησούς , ώστε να βαπτιστεί και ο δουξ, σε κολυμπήθρα αργυρά (μιας χρήσεως βεβαίως). Το ιστορικόν αυτό κειμήλιον (και μεγάλης εθνικής και οικονομικής φυσικά αξίας, λόγω του πολύτιμου μετάλλου της κατασκευής του) ευρίσκετο στα ανάκτορα του Τατοΐου. Δεν γνωρίζω εάν είχε εξαχθεί, λόγω της μεγαλοψυχίας του κυρίου επιτίμου και εάν ευρίσκεται μεταξύ των εκποιηθέντων υπό του τέως Β΄ Δουκός της Σπάρτης, τέως Ολυμπιονίκου Διαδόχου, τέως Σεπτού Βασιλέως των Ελλήνων (νυν Delagrecia). Εάν πράγματι εκποιείται αυτή η κολυμπήθρα, σου προτείνω να οργανώσεις πανελλήνιον έρανον ώστε όλοι οι πατριώτες Έλληνες (μηδέ της Ψ ωροκώσταινας εξαιρουμένης) να συμβάλουμε οικονομικά ώστε να αγοραστεί από τον γνωστό Οίκο του Λονδίνου, αποδέκτη λαθραίων και κλεμμένων αρχαίων, ιστορικών κ.λπ. αντικειμένων και να επιστραφεί εις τη χώραν την οποία ελάμπρυναν με την βασιλεία των ο ΙΒ΄ και ο ΙΓ΄ (λες γι΄ αυτό τον λόγο να ατύχησε ο καημένος;… κρίμα) ώστε τουλάχιστον να μας μείνει η κολυμπήθρα, εφόσον τα Γλυπτά του Παρθενώνα είναι δύσκολο να επιστρέψουν από την Κανταβρυγίαν εις την πόλιν του Θεμιστοκλέους, του Περικλέους, του Καραμανλέους και των Γ λυξβούργων .
Αγαπητή Φοίβη, με τρώει η αγωνία, έχω χάσει και τον ύπνο μου με την τύχη της κολυμπήθρας – κάνε κάτι επιτέλους!
Ο μονίμως απορών διά τα τεκταινόμενα, Μιχάλης Δωρής.
Μας πήραν και την κολυμπήθρα; Στο τέλος , σ΄ αυτή τη χώρα, δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο… Να οργανώσουμε τηλεοπτική φιλανθρωπία, όπως για τα θύματα του τσουνάμι…
«Ταλιμπάν» της πίστης και πατριώτες του πολιτισμού
Το ότι υπάρχουν πολλά θέατρα σήμερα, δεν σημαίνει τόσο ότι όλα είναι ρόδινα στην άσκηση αυτής της τέχνης, όσο ότι υπάρχουν αρκετοί χαλκέντεροι ρομαντικοί, ικανοί να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Οι άνθρωποι της θεατρικής εταιρείας Sforaris, λ.χ., μας λένε πως όταν κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκηέπειτα από αρκετά χρόνια παρουσίας εκεί, θεωρήθηκαν μάλλον ύποπτοι. «Το να μαζεύονται αυτόκλητοι φρουροί- Ταλιμπάν της “πίστης” έξω από το θέατρο που φιλοξενεί την πρώτη σου δουλειά («Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος!» στο θέατρο του Νέου Κόσμου) και να δημιουργούν επεισόδια, απαιτώντας να σταματήσεις αμέσως να παίζεις, σε βαφτίζει άπιστο. Και ας τρέχεις εσύ, έναν χρόνο μετά, στα δικαστήρια με μηνύσεις στο κεφάλι σου, για να αποδείξεις τα αυτονόητα!» λένε.
Σε λίγες μέρες επρόκειτο να αρχίσουν την παράσταση «Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος! 2», στο Θέατρο Εμπρός. Ο ξαφνικός θάνατος του Τάσου Μπαντή άλλαξε τα δεδομένα. Έτσι, το Βρέφος βγήκε στον δρόμο προς αναζήτηση καινούργιας “φάτνης”… «Πώς βρίσκει όμως κανείς θέατρο στη μέση της περιόδου, στην υπερδραστήρια μεταολυμπιακή μας πόλη, όπου οι μισοί είναι τραγουδιστές και οι άλλοι μισοί ηθοποιοί;».
Κ αι το χειρότερο: «Και πώς να πείσεις τους κυρίους και τις κυρίες ιδιοκτήτες- διαχειριστές, ότι δεν νοικιάζουν το Εθνικό στο Λονδίνο, αλλά τις πρώην (νυν και αεί)
αποθήκες που κατάφεραν με τη θαυμαστή ελληνική καπατσοσύνη τους να ονομάσουν “θέατρα” και απέχουν έτη φωτός από τις προδιαγραφές που απαιτούν ανάλογοι χώροι στον πολιτισμένο κόσμο; Όταν και η τελευταία κουζίνα στην Άνω Πουθενίτσα μπορεί να βαφτιστεί “πολυχώρος” και να απαιτήσει όσο εξωγήινο ενοίκιο θέλει, σιγά μην ιδρώσει το αυτί τους!».
Τελικά μάλλον τον βρήκαν τον χώρο. Αλλά το ζήτημα είναι υπαρκτό. Η επιβίωση πολλών θιάσων επαφίεται στον πατριωτισμό των ηθοποιών τους. Αλλά και οι πάσης φύσεως ιδιοκτήτες «πολυχώρων» σε αυτόν τον πατριωτισμό και το πάθος ποντάρουν. Στη συμμαχία των προθύμων.
Ζούμε σε μια παράξενη εποχή.
Πολιτιστικά γεγονότα έχουμε πολλά. Χρήματα για τον πολιτισμό έχουμε λίγα. Και πολιτισμό έχουμε ελάχιστο. Πού θα πάει; Θα έρθει κι αυτός…
Φοίβη
