Τελικά, η ζωή ενός δημοσιογράφου χαρακτηρίζεται από απελπιστική επαναληπτικότητα και δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο θέλει να δείχνει. Σαν χθες μου φαίνεται τότε που ο διευθυντής μου με είχε βάλει, μικρό κορίτσι, να τρέχω ξωπίσω από τα κοντέινερ του τέως και να ψάχνω τα στοιχεία της φορτωτικής με την τζίφρα Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Τόσα χρόνια μετά, η κιτσάτη βασιλική σουπιέρα ξανακατέβηκε από το ράφι για να μοσχοπουληθεί σε αρχοντοχωριάτες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και σε κάτι ντόπιους φετιχιστές, με τις υγείες τους.

Προσωπικά δεν θα αγόραζα ούτε κουταλάκι, πόσω μάλλον αυγουλιέρα αφού ουδέποτε κατάλαβα τη χρησιμότητά της. Τις ίδιες επιφυλάξεις έχω όσον αφορά τα δοχεία για τη μουστάρδα, τα «πεθαμένα» κινέζικα βάζα και τα ψυχαναγκαστικά Φαμπερζέ. Είναι φανερό ότι οι βασιλόφρονες του παλαιού ευρωπαϊκού κόσμου μαζεύουν με στοργή τα σέα τους πριν παραδοθούν σύσσωμοι και οριστικά στη λήθη.

Την απέχθειά μου στην υποστύλωση της μνήμης με σαθρά υλικά, την οφείλω εξ ολοκλήρου στη μητέρα μου, αλλά ποιος επενδύει πια σε βαθιά αισθήματα και συναισθήματα; Εξ ου και δίνω, ώρες ώρες, δίκιο σε κάποιους ανεπαίσθητους βανδαλισμούς που συμβαίνουν γύρω μας. Από αυτής της απόψεως, μεζονέτες και πολύ μας πάνε, σύντροφοι.

Τελευταία Νέα