Αναζήτηση
ΑΝΗΜΕΡΑ την Πρωτοχρονιά, συνάντησα όπως κάθε χρόνο στο φιλόξενο και ανοικτό σπίτι γνωστού επιστήμονα την τριανταεννιάχρονη όμορφη Ελληνίδα που διαπρέπει στο εξωτερικό και τη συγχάρηκα για την πρόσφατη αναγόρευσή της σε «φουλ προφέσορ» της Ογκολογίας σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής. Κοίταξε τον Έλληνα καθηγητή της τής Ιατρικής και είπε χαμογελαστά: «Το οφείλω στο πιο σημαντικό πράγμα που μας δίδαξε, στο ΄΄ thinking out of the box΄΄».
Σκέψη «έξω από το κουτί». Ελεύθερη σκέψη, που ερευνά, που σπάει τα καθιερωμένα και προχωρά. Σήμερα, που δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί βρίσκονται στους δρόμους κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων (δικαίως μάλλον, καθώς αυτά, όπως και καθετί άλλο στην Ελλάδα, θα εφαρμοσθούν αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα), αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που κόπτονται υπέρ της δημόσιας Παιδείας στην Ελλάδα, έχουν ποτέ δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση.
Πόσο έχουν παλέψει κατά της αγκυλωτικής και «γυμνής» πραγματικότητας της ελληνικής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Πόσο έχουν προσπαθήσει κατά της στείρας, απρόσωπης, σχεδόν καταθλιπτικής ατμόσφαιρας τών (εκτός διεθνούς συναγωνισμού) ελληνικών πανεπιστημίων- των αποκομμένων από την αγορά και την παραγωγή, των βουτηγμένων στην οικογενειοκρατία και την κομματοκρατία, των πνιγμένων στην «αυθεντία» και την πνευματική μιζέρια, των περιχαρακωμένων σε άθλια προσωποπαγή συγγράμματα. Πόσα παράθυρα έχουν, άραγε, ανοίξει στον ορίζοντα των μαθητών και φοιτητών τους… Πότε κάθησαν μαζί τους στα σκαλοπάτια του σχολείου ή του πανεπιστημίου, στο διάλειμμα, στη βιβλιοθήκη, στην καφετέρια, να προβληματισθούν μαζί τους, να συνεργασθούν ως μια ομάδα (όπως γίνεται ως ρουτίνα στα ξένα πανεπιστήμια). Αν τους έχουν εμφυτεύσει το ζιζάνιο της έρευνας και τους έχουν μάθει πώς να τη μεθοδεύουν. Αναλογισθείτε, λοιπόν, εσείς, δάσκαλοι κάθε βαθμίδας, που κρατάτε τα παιδιά μας στα χέρια σας, πώς να τα μάθετε να σκέπτονται «έξω από το κουτί»- και όχι, ως συνήθως, το αντίθετο! Γιατί, «ο κύκλος των χαμένων ποιητών» ολοένα και διευρύνεται σε τούτη τη χώρα.
