Η Λυδία Κονιόρδου ως Άτοσσα στους «Πέρσες» που παρουσιάστηκαν στο City Center

της Νέας Υόρκης

Η τραγωδία «Πέρσες» του Αισχύλου, γραμμένη τον 5ο π.Χ. αιώνα, στις μέρες μας

φαντάζει επίκαιρη όσο ποτέ. Μιλάει για έναν ηγέτη που είχε κακούς συμβούλους

και ήθελε να τελειώσει ό,τι άφησε στη μέση ο πατέρας του. Σας λέει κάτι αυτό;

Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Εξαρτάται από ποια πολιτική θέση το βλέπει κανείς. Η

Λυδία Κονιόρδου, σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια της παραγωγής του Εθνικού

Θεάτρου, που παρουσιάστηκε στο City Center της Νέας Υόρκης, δεν εστίασε σε

τέτοιους υπαινιγμούς. Βασίστηκε στο θεμελιώδες συστατικό της τραγωδίας, τον

θρήνο, για να κερδίσει την προσοχή μας.

Μα και το ζητούμενο για τον αρχαίο τραγωδό δεν ήταν η θριαμβολογία, αλλά η με

ευρηματικό τρόπο παρουσίαση του πόνου των ηττημένων. Η απώλεια προβάλλεται με

κάθε τρόπο στους «Πέρσες».

Το έργο παρουσιάστηκε στα ελληνικά, με αγγλικούς υπέρτιτλους. Ωστόσο η κ.

Κονιόρδου δεν στάθηκε στο κείμενο αλλά στην έντονη γλώσσα του σώματος. Δεν

φοβήθηκε το έργο. Ακροάστηκε τον βωβό θρήνο και δεν δίστασε να τον κλιμακώσει.

Στην πρώτη σκηνή ο Χορός με γιορτινή διάθεση απαριθμεί τα ονόματα των Περσών

αρχηγών που σάλπαραν για την Ελλάδα. Αλλά αμέσως το κλίμα αλλάζει άρδην με τα

άσχημα μαντάτα για τη συντριπτική ήττα των Περσών στη Σαλαμίνα.

Οι «Πέρσες» είναι σαν πολεμικό ρεπορτάζ δοσμένο με οπερατική διάσταση. Οι

μακροσκελείς επαναλήψεις των απωλειών προκαλούν δυσφορία. Η κορύφωση στην

παραγωγή της κ. Κονιόρδου έρχεται νωρίς και η άφιξη του Ξέρξη (Χρήστου Λούλη)

βρίσκει το κοινό σχεδόν κουρασμένο, σαν τον Χορό που έπειτα από τόσο πόνο

αποσύρεται από τη σκηνή θρηνώντας για τις ανθρώπινες απώλειες.

Επιμέλεια: Χρήστος Ιερείδης