«Μικρός, δεν ένιωσα να με αγαπάνε. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, η γιαγιά

μου αδιάφορη. Στα νιάτα μου ήμουν οργισμένος και ανήσυχος. Τώρα που ηρέμησα

πια είναι καλύτερα», λέει ο Σίντνεϊ Πόλακ

Ο Σίντνεϊ Πόλακ έχει κερδίσει τη μάχη με την ιστορία του αμερικανικού

κινηματογράφου. Σήμερα στα 72 του είναι ένας σκηνοθέτης, ηθοποιός και

παραγωγός από τους λίγους που έχει το Χόλιγουντ για να ξελασπώνει από τη

μετριότητα των σύγχρονων διασημοτήτων. Πρόεδρος του Αμερικανικού

Κινηματογραφικού Αρχείου, υποψήφιος 42 φορές για Όσκαρ, δημιουργός ταινιών

όπως «Οι τρεις μέρες του Κόνδορα», «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», «Πέρα

από την Αφρική», ο Πόλακ έχει το δικαίωμα να κρίνει την Αμερική.

«Δεν μου αρέσει έτσι που έγινε αυτή η χώρα, όμως δεν θέλω να καταλήξω ένας

γέρος γκρινιάρης που θεωρεί ότι στο παρελθόν όλα ήταν καλύτερα. Το λάθος είναι

και δικό μας: στα χρόνια του ’60 και του ’70 ζήσαμε καταστάσεις τόσο όμορφες

και έντονες. Θέλαμε δημοκρατία και πολιτισμό για όλον τον κόσμο και τώρα

συλλέγουμε από παντού τη μετριότητα», λέει στη γαλλική εφημερίδα «Liberation».

Στην καρδιά αυτής της χολιγουντιανής μετριότητας ο Πόλακ προσπαθεί να δουλέψει

παραμένοντας πιστός στον ρομαντισμό ενός καλλιτέχνη που επιδιώκει να

καταγράφει εκφάνσεις της ζωής. Το τελευταίο μεγάλο πάθος του είναι ο

αρχιτέκτονας Φρανκ Γκέρι. Ένας φίλος από τα παλιά, ιδιοφυΐα και πρωτοπόρος για

τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, για τον οποίο δημιούργησε ένα βιογραφικό

ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών.

Ήταν μια μέρα του 1997 όταν ο Πόλακ ανηφόριζε μία λεωφόρο του Μπιλμπάο και

έφτασε στο μουσείο που μόλις είχε ολοκληρώσει ο Γκέρι. Οι ελλειπτικές καμπύλες

και τα παράξενα υλικά τον εντυπωσίασαν. «Με ξάφνιασαν. Από πού προέρχονται

όλες αυτές οι νέες φόρμες;», ρώτησε ο Πόλακ τον Γκέρι σε ένα γεύμα τους στο

Λος Άντζελες. «Είναι σαν να βγήκαν από όνειρο έπειτα από χρήση ναρκωτικών»,

απαντά ο πρωτοπόρος αρχιτέκτονας στην κάμερα του φίλου σκηνοθέτη.

«Είναι μία ταινία που αφορά εμένα και τον Φρανκ. Μία αφορμή για να περάσουμε

μαζί μερικά Σαββατοκύριακα συζητώντας για όλα και τίποτα», λέει ο Πόλακ

αναφερόμενος στο περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ «Σχέδια του Φρανκ Γκέρι».

Ο Σίντνεϊ Πόλακ, που πιλοτάρει ο ίδιος το ιδιωτικό αεροπλάνο του, διαβάζει,

δουλεύει με νέους σεναριογράφους και βλέπει τις γαλλικές ταινίες που του

αρέσουν. Ταινίες του Φρανσουά Τριφό και του Κλοντ Σοτέ, για τους οποίους λέει

χαρακτηριστικά ότι έχουν «την ικανότητα να συγκεντρώνονται στη λεπτομέρεια

μιας πραγματικής εμπειρίας και από αυτή να αντλούν το θέμα ενός ολοκληρωμένου

έργου. Δηλαδή έχουν το χάρισμα να είναι αληθινοί».