Η μασκότ…

… της ποδοσφαιρικής ομάδας του τοπικού σχολείου, που εδώ και 80 χρόνια

ενθουσίαζε μέσα στο γήπεδο γονείς και παιδιά στη Λίμνη του Διαβόλου, μια μικρή

πόλη στη Βόρεια Ντακότα των ΗΠΑ, δεν υπάρχει πια. Ο «Διαβολάκος» αποτελεί

παρελθόν. Η «μασκότ του σκότους» έπεσε θύμα της Διεύθυνσης του σχολείου. Κάτι

σαν υστερία έχει πιάσει τα αμερικανικά σχολεία: ονόματα και σύμβολα αλλάζουν

το ένα μετά το άλλο, γιατί κάποιοι τα θεωρούν προσβλητικά και «ακατάλληλα». Οι

σχολικές αθλητικές ομάδες δυσκολεύονται να βρουν όνομα. Οι «Σπαρτιάτες» είχαν

δούλους, οι «Σταυροφόροι» βεβήλωσαν τους Αγίους Τόπους, οι «Πολεμιστές»

θυμίζουν μιλιταρισμό, οι «Τρώες» παραπέμπουν σε αμερικανική μάρκα

προφυλακτικών. Ακόμη και οι «Καρδινάλιοι» είναι ύποπτοι με τόσα σκάνδαλα που

ταλανίζουν την αμερικανική Καθολική Εκκλησία.

Η αστυνομία…

… της γλώσσας καραδοκεί. Η λογοκρισία στα σχολεία της Αμερικής που συνήθως

μένει κρυμμένη – και εκεί αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου – βγήκε στη φόρα με

το προσωπείο της «πολιτικής ορθότητας». Γι’ αυτό το προσωπείο γράφει η Νταϊάν

Ράβιτς στο βιβλίο της «Η αστυνομία της γλώσσας». Το παραμύθι «Το φιλικό

δελφίνι» απορρίφθηκε σε ένα σχολείο, επειδή θεωρήθηκε ότι προσέβαλλε τους

μαθητές που δεν ζουν κοντά σε θάλασσα. Η «Ανόητη γριούλα» απορρίφθηκε και

αυτή, επειδή θεωρήθηκε ότι προέβαλλε ένα αρνητικό πρότυπο των ηλικιωμένων

ατόμων. Δεν γλίτωσε ούτε ο Μίκι Μάους, είτε επειδή θεωρήθηκε προσβλητική η

ανθρωποποίηση του κόσμου των τρωκτικών είτε επειδή ο πρωταγωνιστής του Ντίσνεϊ

είναι αποκλειστικό εμπορικό σήμα.

Σε μερικά…

… σχολεία απαγορεύεται κάθε αναφορά στους δεινοσαύρους, επειδή παραπέμπουν

σε μια θεωρία της εξέλιξης που δεν είναι αποδεκτή από όλους (π.χ. τους

χριστιανούς). Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σάντεϊ Τάιμς», η Ράβιτς υποστηρίζει

πως αυτή η εκκαθάριση των σχολικών κειμένων εφαρμόζεται σε όλη τη χώρα. Με

αυτές τις απαγορεύσεις, οι σχολικές αρχές ουσιαστικά απαγορεύουν την κριτική

ικανότητα των παιδιών, αφού κρίνουν πριν από αυτά, γι’ αυτά.

Την ίδια ώρα…

… όμως τα παιδιά στην Αμερική και αλλού ταξιδεύουν στον κόσμο του Χάρι Πότερ

που κάθε του σελίδα φαίνεται να παραβιάζει και από έναν «νόμο» της πολιτικής

ορθότητας. Γιατί ο Χάρι δεν είναι μόνο ορφανός (απαγορεύεται: στενοχωρεί τα

ορφανά παιδιά). Είναι περίεργος και ευφυής και ικανός να ξεπερνάει όλα τα

εμπόδια (απαγορεύεται: εξιδανικεύει τα αγόρια εις βάρος των κοριτσιών). Και το

χειρότερο, κουβαλάει παντού μαζί του μια κουκουβάγια (απαγορεύεται: η

κουκουβάγια είναι το ιερό ζώο των Ινδιάνων Ναβάχο). Τα παιδιά, βέβαια, δεν

ξεγελιούνται από αυτή την ανόητη εξυγίανση των κειμένων. Γιατί όταν ξέρουν πως

σε κάποια άλλα ράφια τα περιμένουν οι περιπέτειες του Χοκ Φιν, θα αφήσουν τα

αποστειρωμένα βιβλία να σκονίζονται αιωνίως στα σχολικά ράφια. Αν κάποιοι

θέλουν να μετατρέψουν την Παιδεία σε αυτοκρατορία της πλήξης, τα παιδιά δεν

γεννήθηκαν για να ζήσουν εκεί.