Αναζήτηση
Υπάρχουν, κάποιες φορές, στην πολιτική σημάδια συγκεκριμένα. Στάσεις και
συμπεριφορές, αποφάσεις, πράξεις και αντιδράσεις αναξιολόγητες δίδουν τον
τόνο, περιγράφουν με ακρίβεια τις συνθήκες, εξηγούν πολλά που μοιάζουν
δυσερμήνευτα. Τούτη η περίοδος είναι γεμάτη τέτοια σημάδια, που απαιτούν
αξιολόγηση και προσοχή.
|
|
H περίπτωση Βουλγαράκη είναι χαρακτηριστική. Ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης
και νυν Πολιτισμού φέρει, κατά γενική ομολογία, πρώτη ευθύνη για τις
υποκλοπές, βαρύνεται ευθέως για το σκάνδαλο της απαγωγής των Πακιστανών, επί
θητείας του ξεχαρβαλώθηκε η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και όταν του έβαλαν τη
βόμβα σε φρουρούμενη περιοχή, διακόσια μέτρα από το σπίτι του, ο υπουργός
Επικρατείας Θ. Ρουσόπουλος απέδωσε ανερυθρίαστα την ευθύνη «στοχοποίησής» του
στον Τύπο. Και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός. Φωνάζει και ωρύεται
η αντιπολίτευση, τα Μέσα εξεγείρονται, η ίδια η κοινωνία επικρίνει τις
συγκεκριμένες πράξεις, αλλά αυτοί το βιολί τους.
Το περιβόητο ντιλ. Το ίδιο συνέβη αυτές τις ημέρες και με την υπόθεση
εξαγοράς της τουρκικής τράπεζας Finansbank από την Εθνική. Το περιβόητο ντιλ,
κοντά στα 5 δισ. ευρώ, συμφωνήθηκε στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα,
ενσωματώνοντας πλήθος οικονομικών και πολιτικών κινδύνων. Συνάντησε πάμπολλες
αντιδράσεις, μετά δυσκολίας ο κ. Αράπογλου εξασφάλισε, αμφισβητούμενη νομικά,
απαρτία, οι εκπρόσωποι των Ταμείων σχεδόν ανέβηκαν στα κάγκελα διαμαρτυρόμενοι
για τον μεθοδευμένο αποκλεισμό τους, αλλά παρ’ όλα αυτά η διοίκηση της Εθνικής
προχώρησε, χωρίς να λογαριάζει κανέναν. Δεν δίστασε ο κ. Αράπογλου να εντάξει
στον κύκλο των αναδόχων της αύξησης των 3 δισ. ευρώ ακόμη και τους πρώην
εργοδότες του, αδιαφορώντας για τυχόν υπαινικτικά σχόλια και λογικούς
συνειρμούς.
Και όλα αυτά σε χρόνο κατά τον οποίο η Τουρκία κλυδωνίζεται από εσωτερικές
συγκρούσεις, απειλείται με κρίση συναλλαγματική και οικονομική και ταυτόχρονα
πολιτεύεται προκλητικά έναντι της Ελλάδος. Αν ο συγχωρεμένος Θόδωρος Καρατζάς
επιχειρούσε πολύ μικρότερα άλματα υπό ανάλογες συνθήκες στη γείτονα, αγχόνες
θα έστηναν στο Σύνταγμα οι πολλοί, σήμερα, υποστηρικτές του κ. Αράπογλου.
H άσκηση εξουσίας. Θα μπορούσε να αναφερθούν και άλλα παραδείγματα
αυθαίρετων πράξεων και προκλητικών επιλογών από την πλευρά της κυβέρνησης. Ουκ
έστιν αριθμός, όπως θα έλεγαν οι πρόγονοί μας. Ακόμη και η χωρίς δεύτερη
κουβέντα χρήση αστυνομικής βίας κατά των φοιτητών είναι ενδεικτική της
αλαζονικής κυβερνητικής συμπεριφοράς.
Το ερώτημα όμως που ευλόγως τίθεται είναι πόθεν πηγάζει αυτή η υπεροπτική
άσκηση εξουσίας από την κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Στους νεοδημοκρατικούς
κύκλους πιστεύουν πως τον Μάρτιο του 2004 ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης
δημοκρατικής παράταξης δεν υπέστη απλώς μία ήττα. Θεωρούν πως η ήττα ήταν
στρατηγική. Ο ευρύτερος δημοκρατικός χώρος εκτός από την εξουσία έχασε και τη
μάχη της ηθικής υπεροχής, οι ιδέες της αγοράς κυριάρχησαν στην οικονομία και
οι συντηρητικές στην κοινωνία και τα Μέσα. Κάτι που επιβεβαιώνεται, είναι
αλήθεια, από τα ρεκόρ της Γιουροβίζιον, τις εθνικιστικές από τηλεοράσεως
εξάρσεις κατά της Καραχασάν και την επικράτηση των κάθε λογής διασκεδαστών.
Στρατηγική νίκης. Γι’ αυτό – όπως εξηγούν νεοδημοκρατικά στελέχη – δεν
πιάνουν τόπο οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, γι’ αυτό ο Παπανδρέου δεν
κερδίζει ό,τι και αν κάνει, γι’ αυτό – προσθέτουμε εμείς – και η κυβέρνηση
συμπεριφέρεται αλαζονικά, σαν να μην υπάρχει αντίπαλος. Κέρδισε, είναι
αλήθεια, η Νέα Δημοκρατία μια στρατηγική νίκη που δεν της αρμόζει, δεν της
ταιριάζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπερέχει ηθικά. Χωμένη στη διαφθορά
είναι – η ίδια και τα στελέχη της – οι πράξεις της μόνο αποτελεσματικές δεν
είναι και αυτήν ακόμη την επικράτηση της αγοράς δεν την υπηρετεί γιατί τη
φοβάται και απλώς χρησιμοποιεί, κατά περίσταση, τις δυνατότητες που προσφέρει.
Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ και οι κοινωνικές συμμαχίες
H κυβέρνηση νιώθει ισχυρή και συμπεριφέρεται αλαζονικά γιατί γνωρίζει ότι
απέναντί της δεν υπάρχει δύναμη συγκροτημένη πολιτικά και ιδεολογικά, ικανή να
την απειλήσει πραγματικά. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει βρει ακόμη
σταθερό βηματισμό, ταλανίζεται από εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις,
ελάχιστοι πιστεύουν ότι μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και τα
περισσότερα των στελεχών του τοποθετούνται για την επόμενη μέρα.
Οι προσεχείς δημοτικές εκλογές, κατά τα φαινόμενα, δεν θα μεταφέρουν κανένα
ηχηρό μήνυμα ανατροπής. Μπορεί να προκαλέσουν κάποια φθορά στην κυβέρνηση, που
δεν θα είναι όμως ικανή να αναιρέσει την υπεροχή της. Σε αυτή την περίπτωση,
το πιθανότερο είναι πως ο κ. Καραμανλής θα μπει στον πειρασμό να επισπεύσει
τις εκλογές, οι οποίες, κατά τους σεναριολογούντες, θα γίνουν την άνοιξη του
2007.
Υπό συνθήκες όπως οι σημερινές, η νεοδημοκρατική νίκη πρέπει να θεωρείται
δεδομένη, καθώς και η βύθιση του ΠΑΣΟΚ σε βαθιά κρίση και αποδιοργανωτική
αναζήτηση. Ακόμη και αν επιτύχει κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραμανλικής
τετραετίας να βρει τον δρόμο του, θα έχει απέναντί του έτοιμη την κ. Ντόρα
Μπακογιάννη να παίξει το χαρτί της ανανέωσης, διαδεχόμενη τον Πρωθυπουργό που
– κατά τους συνεργάτες του – θέλει να ολοκληρώσει τον συνήθη ελληνικό επταετή
κύκλο και να αποχωρήσει. Το σενάριο θέλει την Ντόρα Μπακογιάννη να έρχεται
προετοιμασμένη να ανανεώσει τον λόγο και την έκφραση της Νέας Δημοκρατίας,
ώστε να ακυρώσει τη δυναμική που θα συνοδεύει τον όποιο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η δημοκρατική παράταξη κινδυνεύει να μείνει εκτός
εξουσίας μέχρι το 2012. Πρόκειται για το περιβόητο δεξιό σενάριο, το οποίο τα
στελέχη του ΠΑΣΟΚ συζητούν στις βραδινές μελαγχολικές συνάξεις τους, χωρίς
ακόμη να έχουν βρει τη μέθοδο απόκρουσής του. Για την ώρα το μόνο που γεννά
ελπίδες είναι ακριβώς αυτή η αλαζονική και αμετροεπής συμπεριφορά των
νεοσυντηρητικών, που νιώθουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς συνέπειες
και κόστος. Συσσωρεύει με τον καιρό κρίσιμη μάζα δυσαρέσκειας αυτή η στάση.
Ίσως αποδειχθεί ισχυρότερη των αντιπολιτευτικών πρακτικών και τελικώς είναι
αυτή που θα διαμορφώσει κοινωνικές συμμαχίες ανατροπής…
