Ο δολοφόνος του κεμπάμπ

Τα τελευταία έξι χρόνια έχει σκοτώσει εν ψυχρώ εννέα ανθρώπους. Οι οκτώ

ήταν Τούρκοι και ο ένας Έλληνας – όλοι μετανάστες στη Γερμανία. Πιστός στα

πολιτιστικά κλισέ, ο Τύπος τον έχει ονομάσει «Ο δολοφόνος του κεμπάμπ». Ουδείς

γνωρίζει ποιος είναι, γιατί σκοτώνει και πότε θα χτυπήσει ξανά.

Ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος της τουρκικής κοινότητας στη

Γερμανία, σε τέτοιο βαθμό ώστε η γερμανική αστυνομία κάλεσε σε βοήθεια

Τούρκους ντετέκτιβ με την ελπίδα να προλάβουν, από κοινού, το επόμενο έγκλημα.

Το ματωμένο μονοπάτι αρχίζει από τη Νυρεμβέργη, το 2000, με τον φόνο ενός

πλανόδιου ανθοπώλη και διακλαδώνεται σε ολόκληρη τη χώρα. «Ποτέ άλλοτε δεν

έζησε η Γερμανία μια σειρά δολοφονιών όπως αυτή», λέει ο επικεφαλής των

ερευνών Βόλφγκανγκ Γκέιερ. «Ο δράστης πηγαίνει σε ένα μέρος, πυροβολεί και

εξαφανίζεται, χωρίς να αφήνει ούτε ένα ίχνος – μόνο τις σφαίρες». Σφαίρες που

ανήκουν στο ίδιο όπλο, ένα CZ-83 τσεχικής κατασκευής.

Δεν χτυπά τυχαία

Ο «Δολοφόνος του κεμπάμπ» χτύπησε τελευταία φορά στις 6 Απριλίου. Μπήκε στο

Ίντερνετ καφέ που διατηρούσε στο Κάσελ της Κεντρικής Γερμανίας ο Χαλίτ

Γιοζγκάτ, κατευθύνθηκε προς το ταμείο και τον πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι.

Στο καφέ υπήρχαν την ώρα εκείνη τρεις πελάτες. Σκυμμένοι καθώς ήταν μπροστά

στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, άκουσαν απλώς ένα υπόκωφο «μπαμ» – «σαν να

είχε πέσει κάτω μια καρέκλα» – και δεν σήκωσαν καν το κεφάλι. Ο δολοφόνος είχε

χρησιμοποιήσει σιγαστήρα. Δύο ημέρες νωρίτερα, είχε πυροβολήσει και σκοτώσει

τον 39 χρόνων Μεχμέτ Κουμπασίκ, πατέρα τριών παιδιών, ιδιοκτήτη περιπτέρου στο

Ντόρτμουντ. Πέντε σφαίρες στο κεφάλι. Κανένα ίχνος.

Ποια είναι τα κίνητρά του; Γιατί σκοτώνει; Πρόκειται για κάποιον παρανοϊκό

ρατσιστή ή μήπως για κάποιον πληρωμένο δολοφόνο που εκτελεί συμβόλαια θανάτου;

Με εξαίρεση τον Θεόδωρο Βουλγαρίδη, ιδιοκτήτη κλειδαράδικου, που δολοφονήθηκε

στο Μόναχο τον Ιούνιο του 2005, όλα τα υπόλοιπα θύματά του είναι Τούρκοι.

Όμως, «δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους. Μοιάζουν απλώς να

αποτελούν μικρούς κρίκους σε μια πολύ μεγαλύτερη αλυσίδα». Το βέβαιο είναι ότι

ο δολοφόνος δεν είναι ένας απλός ληστής. Τίποτα δεν έλειπε από τους εννέα

τόπους του εγκλήματος. Εξίσου βέβαιο είναι πως δεν δρα τυχαία. H χρήση του

ίδιου όπλου δείχνει πως στέλνει ένα μήνυμα στην τουρκική κοινότητα. Κάτι σαν:

«Δεν είστε ασφαλείς… Δεν μπορείτε να κρυφτείτε από εμάς».

Μαφιόζος

H αρχική θεωρία της αστυνομίας ήθελε τον «δολοφόνο του κεμπάμπ» να είναι μέλος

κάποιας συμμορίας που πουλάει προστασία. Αποδείχθηκε όμως αβάσιμη: ένα από τα

θύματα βρισκόταν στη Γερμανία μόλις εννέα ημέρες και δεν διέθετε κανένα

περιουσιακό στοιχείο στη χώρα. H αστυνομία θεωρεί πάντως πως ο δολοφόνος έχει

σχέση με το οργανωμένο έγκλημα και πως δεν δρα μόνος του. Μήπως αναλαμβάνει να

ξεκαθαρίζει λογαριασμούς; Οι Γερμανοί και οι Τούρκοι ντετέκτιβ ερευνούν τώρα

το ενδεχόμενο να ήταν μπλεγμένα τα θύματα σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος για

λογαριασμό Τούρκων εμπόρων ναρκωτικών που επιχειρούν από την Ολλανδία.

Έξι χρόνια, εννέα θύματα

1. Ενβέρ Σινισέκ, πλανόδιος ανθοπώλης, Νυρεμβέργη, 9 Σεπτεμβρίου 2000

2. Αντουραχίμ Εζέντογρου, ιδιοκτήτης ραφείου, Νυρεμβέργη, 3 Ιουνίου

2001

3. Σουλεϊμάν Τασέπρου, ιδιοκτήτης μανάβικου, Αμβούργο, 27 Ιουνίου 2001

4. Χαμπίλ Κίλιτς, ιδιοκτήτης μανάβικου, Μόναχο, 29 Αυγούστου 2001

5. Γιούνους Τουργκούτ, πωλητής κεμπάμπ, Ροστόκ, 25 Φεβρουαρίου 2004

6. Ισμαήλ Γιαζάρ, κεμπάμπ, Νυρεμβέργη, 9 Ιουνίου 2005

7. Θεόδωρος Βουλγαρίδης, κλειδαράς (Έλληνας), 15 Ιουνίου

2005

8. Μεχμέτ Κουμπασίκ, ιδιοκτήτης περιπτέρου, Ντόρτμουντ, 4 Απριλίου 2006

9. Χαλίτ Γιοζγκάτ, ιδιοκτήτης Ίντερνετ καφέ, Κάσελ, 6 Απριλίου 2006

©The Times, 2006