Αναζήτηση
H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Mani pulite ή καθαρά χέρια. Συμπληρώνονται 15
χρόνια από την επιχείρηση κατά της διαφθοράς στην Ιταλία, μέσω της οποίας
κατέρρευσε το κομματικό σύστημα. Τότε άνοιξε και ο δρόμος για τον
Μπερλουσκόνι, αλλά και για τον Φίνι.
Ο Φίνι, τα όνειρα και τα Χόμπιτ…
|
|
HTAN TO αγαπημένο παιδί τού πατέρα τού ιταλικού νεοφασισμού Τζιόρτζιο
Αλμιράντε. Έγινε – αρχικώς – το αγαπημένο παιδί τού Σίλβιο Μπερλουσκόνι,
σήμερα προβάλλει στις πρώτες θέσεις δημοτικότητας του ιταλικού πολιτικού
κόσμου και ως ο κύριος διεκδικητής της ηγεσίας του κεντροδεξιού στρατοπέδου.
Παράλληλα, ο Τζιανφράνκο Φίνι και η πορεία του αποτελούν το κρυφό όνειρο
πολλών αστέρων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Ακόμη και όταν, σήμερα,
είναι δυσκολότερη από ποτέ η απάντηση στο ερώτημα αν, τελικά, ο Φίνι και η
Εθνική Συμμαχία του ανήκουν στην Ακροδεξιά.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ετοιμάζεται για τη μάχη της (πολιτικής) ζωής του στη
Θεσσαλονίκη. Πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες ακόμη για έναν λόγο: ο
Καρατζαφέρης μιμείται τον Φίνι, θέλει να γίνει ο Έλληνας Φίνι. Άραγε μπορεί;
Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχει τέτοιος χώρος και δη για τον
Καρατζαφέρη;
Στην Ιταλία συμφωνούν ότι η Νέα Δεξιά γεννήθηκε…
… το 1977 με την οργάνωση της πρώτης συγκέντρωσης που έμεινε γνωστή ως
«κατασκήνωση Χόμπιτ». H πρωτοβουλία ανήκε στην ακτιβιστική (εθνικολαϊκιστική)
πτέρυγα του νεοφασιστικού MSI. Χίλιοι διακόσιοι – κυρίως νεαροί – νεοφασίστες
συγκεντρώθηκαν σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία, όπου κατασκήνωσαν για δύο ημέρες.
Όχι για πολιτικές αναλύσεις, αλλά για να «παίξουν, ν’ ακούσουν μουσική, να
απολαύσουν την επικοινωνία με τη φύση και τους συντρόφους, για να εκφράσουν
μια δίψα ανανέωσης, τόσο ιδεολογικής όσο και υπαρξιακής». H επιλογή της
ονομασίας δεν ήταν τυχαία. Τα χόμπιτ της εποποιίας του Τζ. P. P. Τόλκιν έχουν
τη μορφή ενός πλάσματος μικροσκοπικού και ντροπαλού, «γλυκού σαν μέλι» αλλά
«ανθεκτικού σαν τις ρίζες ενός αιωνόβιου δέντρου», του οποίου η δύναμη, σχεδόν
μαγική, οφείλεται σε μια «επαγγελματική δεξιοτεχνία την οποία η
κληρονομικότητα, η πρακτική και μια πολύ στενή φιλία με τη γη
κατέστησαν ασυναγώνιστη». Αυτή η (σχεδόν μεταφυσικού περιεχομένου)
σύγκρουση με τον κομφορμισμό αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα η βάση πάνω
στην οποία ο Φίνι θα στήριζε τη μετάλλαξη του MSI από ένα νεοφασιστικό σε ένα,
όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης (αναπληρωτής καθηγητής, Πάντειο), μεταφασιστικό
κόμμα. H συγκυρία τον βοήθησε πολύ. H κατάρρευση, λόγω διαφθοράς του
κομματικού συστήματος το 1992 με την επιχείρηση «καθαρά χέρια», δεν άγγιξε το
MSI το οποίο μέχρι τότε βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής. Ο Φίνι, αφού
καθάρισε το κόμμα από τους εθνικολαϊκιστές, σηματοδότησε μια πολιτική στροφή
προς την υπερ-συντηρητική Κεντροδεξιά, με απόψεις και συνεργασίες. Άλλωστε ο
νέος αστέρας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, βοήθησε πολύ. Όχι μόνο επειδή ήταν
ακραίος ο ίδιος (και παλαιό στέλεχος ακροδεξιών οργανώσεων), αλλά και διότι
άνοιξε τα κανάλια του στον Φίνι. Αυτό ήταν το δεύτερο μυστικό της επιτυχίας.
Μέσα σε μια δεκαετία το παλαιό MSI…
… έγινε η Εθνική Συμμαχία του 14%. Από υμνητής τού Ντούτσε έγινε με
χαρακτηριστική άνεση υμνητής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Από παιδί τού
νεοφασίστα Αλμιράντε έγινε ο πολιτικός που επισκέφθηκε το Ισραήλ και
προσκύνησε στα μνημεία του Ολοκαυτώματος. Κράτησε βέβαια ρίζες, όπως με τον
κρατικισμό τού Μουσολίνι, αλλά σε αντίθεση με άλλους Ευρωπαίους ακροδεξιούς
(Λεπέν κ.ά.) χαμήλωσε τους αντιαμερικανικούς τόνους. Ξανάχτισε τις σχέσεις του
με την Καθολική Εκκλησία, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή. Όπως εξηγεί η Βέρα Τίκα
(Πάντειος, παρακολουθεί τον Φίνι στο πλαίσιο του μαθήματος Πολιτικής
Επιστήμης), ο Φίνι προτάσσει τις αξίες της οικογένειας, της ευτυχίας και του
κοινωνικού κράτους. Το θέμα των αμβλώσεων το ξεπέρασε σχετικά ανώδυνα.
Αρνητικός όπως η Εκκλησία, εν τούτοις προτείνει ένα βοήθημα 300 ευρώ ανά μήνα
για έναν χρόνο στις μητέρες που δεν θα διακόψουν την εγκυμοσύνη. Το υπουργείο
Εξωτερικών και η αντιπροεδρία του κυβερνητικού συνασπισμού ολοκλήρωσαν τη
μετάλλαξη του Φίνι. Δεν είναι – σε αντίθεση με τον Λεπέν ή άλλους ακροδεξιούς
– αυτός που φωνάζει, αλλά αυτός που δοκιμάστηκε σε κυβερνητικές θέσεις. Και
δεν τα πήγε άσχημα. Ο πρώην νεοφασίστας ολοκλήρωσε την «παρθενογένεση» ενός
σύγχρονου κόμματος της Νέας Δεξιάς μέσα από την πολύχρονη παράδοση ενός
νεοφασιστικού κόμματος, με χαρακτηριστική περίπτωση τις σχετικά ήπιες θέσεις
του για τη μετανάστευση.
Ο Γ. Καρατζαφέρης κάνει (ενίοτε) αγωγές…
… σε όσους τον χαρακτηρίζουν «ακροδεξιό». Υποδέχθηκε με ύμνους στον ΛΑΟΣ τον
προσωπικό φίλο τού Λεπέν, M. Βορίδη, αλλά τον υποχρέωσε να ακολουθήσει το νέο
δόγμα του ΛΑΟΣ, δηλαδή ότι δεν έχει σχέσεις με την «ιδιάζουσα φασιστική
νοοτροπία του Λεπέν». Έστω κι αν πριν από τέσσερα χρόνια δήλωνε (ο
Καρατζαφέρης) την υποστήριξή του στον Λεπέν. Κορόνες υπέρ του Τσάβες και του
Τσε κυριαρχούν όλο και περισσότερο στο πολιτικό του λεξιλόγιο. Ακόμη και
κινήσεις φιλίας προς την ελληνο-εβραϊκή κοινότητα χώρεσαν στο νέο προφίλ του
προέδρου του ΛΑΟΣ. Ο ίδιος άνθρωπος που με στόμφο δήλωνε ότι «δεν είμαι
ομοφυλόφιλος κι αυτό δεν μπορούνε να το πούνε πολλοί», είναι σήμερα ο
συνομιλητής οργανώσεων ομοφυλοφίλων. Δίπλα του, ο Σπύρος Σταθόπουλος,
προσωπικός φίλος του Φίνι, ο οποίος επιχείρησε να οργανώσει και κάποιες επαφές
του προέδρου με τον Ιταλό πολιτικό, αλλά δεν του βγήκαν. Ο Καρατζαφέρης
τελευταίως άρχισε να προσκαλείται από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια απ’
όπου πλασάρονται ως κατιτίς νέο ο ιδιότυπος χειμαρρώδης λόγος και το χιούμορ
του προέδρου. Μέχρι τότε είχε το δικό του κανάλι με ασήμαντα ποσοστά
τηλεθέασης και την εφημερίδα «A1», η οποία, σύμφωνα με στοιχεία του Στάθη
Τσιρά (ΑΠΘ) στο πλαίσιο σχετικής έρευνας, πωλούσε πανελλαδικά το 2000 6.705
φύλλα. Τα διπλασίασε μέσα σε μόλις δύο χρόνια (12.412) για να ξαναπέσει πέρυσι
στα 7.163 φύλλα. Ο Καρατζαφέρης υπερδιαφημίζει συναντήσεις που τον βγάζουν από
το περιθώριο της πολιτικής ζωής (π.χ. συνάντηση με τον κ. K. Παπούλια) και σ’
αυτήν την προσπάθεια εκμεταλλεύεται την παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο,
βομβαρδίζοντάς το με δεκάδες ερωτήσεις.
Αλλά ο Καρατζαφέρης δεν έχει…
… απέναντί του συνασπισμούς κομμάτων και έναν τόσο πολωμένο κομματικό
ανταγωνισμό μεταξύ κεντροδεξιού και κεντροαριστερού στρατοπέδου – όπως στην
Ιταλία. Δεν έχει (το κόμμα του) την πολυετή παρουσία στην πολιτική ζωή, δεν
έχει Μπερλουσκόνι και πολύ περισσότερο δεν διαθέτει τη συγκρότηση και τη
χαρισματική προσωπικότητα ενός πρώην νεοφασίστα, ο οποίος όμως έχει πλέον
πείσει ότι δεν έχει σχέση με το παρελθόν.
Πώς, άραγε, να το κάνει αυτό ο Γ. Καρατζαφέρης, όταν από τα σημαντικότερα
στελέχη του στη σημαντικότερη μάχη του για τη Θεσσαλονίκη ο Δ. Λιακόπουλος
υποστηρίζει τηλεοπτικώς ότι ο «Αϊνστάιν αντέγραψε από χαμένο χειρόγραφο του
Αριστοτέλη τη θεωρία της σχετικότητας»; Ο Φίνι όμως τους ακραίους φασίστες
(Ράουτι) και τους γραφικούς (Αλεσάντρα Μουσολίνι) δεν τους έχει ανάγκη.
Info
Paul Hainsworth (πρόλογος-επιμέλεια Βασιλικής Γεωργιάδου)
«H Ακροδεξιά, ιδεολογία – πολιτική – κόμματα», Αθήνα 2004, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ
Pierre Milza «Οι μελανοχίτωνες της Ευρώπης», Αθήνα 2004, SCRIPTA
Στάνλεϋ Πέιν «H ιστορία του φασισμού», Αθήνα 2000, ΦΙΛΙΣΤΩΡ
Γιάννη Ηλ. Κολοβού «Άκρα δεξιά και ριζοσπαστική δεξιά», Αθήνα 2005.
ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Επιστήμη και Κοινωνία «Νεο-λαϊκισμός», τεύχος 12, Αντ.
Σάκκουλα
Enstaseis – blog
Θα μας βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http: //enstaseis.blogspot.com
