Αναζήτηση
H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Νόμος 2447/30-12-96. H γενική του αρχή είναι ότι
σε όλη τη διαδικασία της υιοθεσίας το πρώτιστο μέλημα είναι το συμφέρον του
υιοθετημένου. Από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.
Νόμοι και υιοθεσίες…
|
|
H MIKPH, αν και ήδη έναν χρόνο στη νέα της οικογένεια, χτυπάει πολλά
βράδια το κεφάλι της στην κούνια.
«Ιδρυματικό, τους είπαν οι γιατροί. Είχε μάθει να ζητάει στοργή με κάθε τρόπο.
Μην ανησυχείτε, αγάπη και αποκλειστικότητα θέλει να χορτάσει»… Μια άλλη
μικρή, λίγο μεγαλύτερη αυτή, ζήτησε από τους νέους της γονείς επίσης ό,τι δεν
είχε χορτάσει στο ίδρυμα: χορό και μουσική. Και τότε οι θετοί γονείς της
συνειδητοποίησαν το πρόβλημα. Το ίδιο που στην περίπτωση του Κωστάκη φαίνεται
αξεπέραστο. Ο μικρός έμεινε στο «Μητέρα» μέχρι τα πέντε του. Έναν χρόνο μετά
βρέθηκε με τους θετούς γονείς απέναντι στην πόρτα του Δημοτικού Σχολείου.
– Το παιδί χρειάζεται χαρτιά, είπε ο δάσκαλος.
– Περιμένουμε τη δικαστική απόφαση, είναι τυπικό το πρόβλημα, είπαν οι γονείς.
Ο δάσκαλος τους έκανε τη χάρη. Όπως την έκανε και ο γιατρός στο «Παίδων» όταν
είδε ότι το παιδί είχε το βιβλιάριο υγείας του «Μητέρα», αλλά δεν συνοδευόταν
από βρεφοκόμο όπως συνήθως, μα από ένα ζευγάρι που έλεγαν πως ο Κωστάκης είναι
γιος τους. Και επέμεναν ότι το πρόβλημα είναι τυπικό.
Και μετά (από τον Μάιο μέχρι και τον Φεβρουάριο) ήρθαν οι δικαστικές αποφάσεις
για μερικές δεκάδες ζευγάρια που είχαν υιοθετήσει παιδιά από κρατικά ιδρύματα
(«Μητερα», ΠΙΚΠΑ). Και ήταν αρνητικές!
Γιατί ο νόμος – κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ιδιωτικών υιοθεσιών –
προσποιείται ότι δεν υπάρχουν γονείς οι οποίοι εγκαταλείπουν (επειδή δεν έχουν
ή νομίζουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή) τα παιδιά τους και εξαφανίζονται. Και
έτσι ζητάει και τη φυσική παρουσία του φυσικού γονέα στο δικαστήριο. Και την
ειδική συναίνεση του φυσικού γονέα προς τους θετούς γονείς.
Όπως στην περίπτωση της μικρούλας Νέτας…
….H (ανύπαντρη) μητέρα της, ουκρανικής υπηκοότητας, την εγκατέλειψε στο
μαιευτήριο. Το παιδί βρήκε καταφύγιο στο «Μητέρα», ενώ δόθηκε και η (γενική)
συγκατάθεση στο ίδρυμα να βρει μια νέα οικογένεια για τη μικρούλα. Δύο χρόνια
μετά δόθηκε προς υιοθεσία σ’ ένα ζευγάρι το οποίο περίμενε στις σχετικές
λίστες για πέντε χρόνια! Και τότε ήρθε το δικαστήριο να ζητήσει (όπως τυπικά
ορίζεται από τον νόμο) από τους θετούς γονείς χαρτιά από την Ιντερπόλ ότι η
μητέρα (πιθανώς να είχε δηλώσει και ψεύτικα στοιχεία) δεν βρέθηκε ούτε στην
Ελλάδα ούτε στην Ουκρανία. Και μέχρι τότε (δηλαδή πότε;) η Νέτα θα περιμένει
νέο δικαστήριο. Άλλος ένας χρόνος αναμονής…
H Νέτα είναι τυχερή γιατί ακόμη είναι μωράκι και δεν καταλαβαίνει. Τι να πεις
όμως στην Αντιγόνη, από μητέρα Αφρικανή και πατέρα (μάλλον) Έλληνα; Εδώ και
δέκα μήνες ζει με τους θετούς γονείς. Ζει ευτυχισμένη, είναι πέντε χρόνων και
μόνο ένα πράγμα δυσκολεύεται ακόμη να καταλάβει:
– Γιατί μαμά δεν με γέννησες εσύ; ρωτάει (είναι βλέπετε και το χρώμα που
ενισχύει τέτοιες ερωτήσεις)
– Άλλα παιδάκια γεννιούνται από την κοιλιά και άλλα από την καρδιά, της
απαντάει η θετή μητέρα, η Τερέζα.
H Αντιγόνη άρπαξε την απάντηση και έτρεξε στον παιδικό σταθμό, να την
κοινοποιήσει στα άλλα παιδάκια που τη ρωτούσαν. Γύρισε ευχαριστημένη σπίτι.
Μαζί της είχε και ένα χαρτί από τον σταθμό, με το οποίο γινόταν γνωστό ότι αν
το παιδί δεν γραφτεί στο Ληξιαρχείο με το όνομα της νέας του οικογένειας «μετά
λύπης μας» κ.λπ. Και το δικαστήριο γύρισε την πλάτη στην Αντιγόνη. Δεν
αρκέστηκε στην κατάθεση της κοινωνικής λειτουργού ότι επί πέντε χρόνια στο
«Μητέρα» ουδείς είχε επισκεφθεί τη μιγαδούλα. Ουδείς ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό το
παιδάκι. Κι όμως ο νομοθέτης ζητάει από αυτούς και να παρουσιαστούν και να
κρίνουν το υποψήφιο ζευγάρι.
Στα κρατικά ιδρύματα κάθε παιδί…
… έχει τη δική του ιστορία και μόνο ένα κοινό σημείο με τα άλλα που
φιλοξενούνται ανά δέκα ή και περισσότερα στους μεγάλους θαλάμους: την
εγκατάλειψη. Που οφείλεται στην αδυναμία των φυσικών γονέων να τα μεγαλώσουν.
Ανήλικες μητέρες, μετανάστριες θύματα πορνείας ή δουλείας, και μητέρες που
γέννησαν παιδιά με προβλήματα υγείας (σωματικά ή διανοητικά) βρίσκουν στα
κρατικά ιδρύματα ένα σίγουρο καταφύγιο και τη βεβαιότητα ότι θα γίνει ό,τι
καλύτερο για τα παιδιά τους. Οι περισσότερες μετά σβήνουν τα ίχνη τους είτε
λόγω τρόπου ζωής είτε και εσκεμμένα. Υπάρχουν και μερικές που τιμωρούν τα
παιδιά τους. Προτιμούν την ιδρυματοποίηση των μωρών τους από την υιοθεσία. Και
φροντίζουν έστω και μια φορά τον χρόνο να δηλώνουν την παρουσία τους μόνο και
μόνο για να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια του ιδρύματος να βρει μια νέα
οικογένεια. Αυτά τα παιδιά καταδικάζονται στον ιδρυματισμό, εκτός αν βρεθεί
κάποια ανάδοχη οικογένεια που θα μαλακώσει λίγο τα βάσανά τους. Για τα
υπόλοιπα οι προσπάθειες αφορούν αποκλειστικά την υιοθεσία. Μέχρι το δικαστικό
φρένο!
Ένας διάσημος ποινικολόγος έγραφε ότι «οι νόμοι ακινητοποιούν την κοινωνία
όταν αρνούνται να δουν πρόσωπα πίσω από τα άτομα». Αυτό συμβαίνει σήμερα με
τις «κρατικές» υιοθεσίες.
Όσο προφανής είναι η παρουσία και η συναίνεση των φυσικών γονέων στο
δικαστήριο στο πλαίσιο μιας ιδιωτικής (προσυμφωνημένης) υιοθεσίας, άλλο τόσο
παράλογη ακούγεται στις υιοθεσίες μέσω των ιδρυμάτων της κοινωνικής πρόνοιας.
Καμιά σαρανταριά γονείς που ζουν εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο με παιδιά από
το «Μητέρα» και που όλοι έγιναν αποδεκτές αρνητικών δικαστικών αποφάσεων
προσπαθούν να πάρουν κουράγιο ο ένας από τον άλλον. Γιατί έχουν απογοητευθεί
και από τα δικαστήρια και από τα υπουργεία και από το «Μητέρα». Περίμεναν δυο,
τρία, ακόμη και πέντε χρόνια στις λίστες. Πέρασαν για τουλάχιστον έναν χρόνο
τη διαδικασία ελέγχου από τις κοινωνικές λειτουργούς. Έζησαν δύο ή και τρεις
βδομάδες μέσα στο ίδρυμα για να προσαρμοστούν με το παιδί τους. Του μάθαιναν
πράγματα, το πήγαν να δει τα μεγάλα σπίτια (πολυκατοικίες), τα πολλά τουτού,
τη θάλασσα. Ετοίμασαν το παιδικό δωμάτιο στο σπίτι, το γέμισαν παιχνίδια. Το
συμφιλίωσαν με τα ζώα και το ξέμαθαν να φωνάζει αδιακρίτως τους μεγάλους
«μπαμπά» και «μαμά». Άνθρωποι που «χτυπήθηκαν» με τους ψυχολόγους του «Μητέρα»
για να τους πείσουν ότι μπορούν να γίνουν καλοί γονείς. Και να, τώρα κοντά στη
χαρά, ένας νόμος ανεπαρκών γενικεύσεων καταστρέφει μια τρυφερή διαδικασία…
Και ο υπουργός Δικαιοσύνης A. Παπαληγούρας όσο και ο αρμόδιος αντεισαγγελέας
απλώς δηλώνουν ότι «αυτό ορίζει ο νόμος».
E, κάντε τον καλύτερο! Όταν υπάρχει η γενική συναίνεση προς το ίδρυμα ή η
αναγκαστική επιμέλεια από αυτό και έχουν τηρηθεί οι (σκληρές και χρονοβόρες)
διαδικασίες υιοθεσίας, δεν χρειάζονται οι δήθεν προσπάθειες κουρασμένων
αστυνομικών της Ελλάδας ή της Ουκρανίας ή της Αλβανίας ή της Νιγηρίας να
πιστοποιήσουν το προφανές. Τα προσχήματα εφευρέθηκαν από τους ευθυνόφοβους…
Αλλά εδώ αφορούν παιδιά που η άλλη τους επιλογή είναι η ιδρυματοποίηση…
Enstaseis – blog
Θα μας βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http: //enstaseis.blogspot.com
