Όταν οι σκύλοι τρέφονται με πτώματα, ελάχιστα μένουν στη φαντασία για να

πλάσει. H Ρουάντα θρηνεί ξανά. «Shooting Dogs»: η ταινία που αναπαριστά το

χρονικό μιας σφαγής περίπου 2.500 Τούτσι από εξτρεμιστές Χούτου στις 6

Απριλίου του 1994 και προβλήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στους επιζήσαντες της

τραγωδίας. Οι πληγές άνοιξαν και πάλι.

Τα δάκρυα. Μικροί πρόσφυγες της Ρουάντας εκλιπαρούν για καταφύγιο. Πολλοί

επιζήσαντες δεν άντεξαν να δουν την ταινία

Ο Γιόσεφ Νιαμιρόκο δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει την ασφάλεια του σταδίου

Αμαχόρο. Στις 11 Απριλίου του 1994 είδε τους στρατιώτες να σφάζουν τη γυναίκα

του και τον 13χρονο γιο του, να σκοτώνουν τον αδερφό του πυροβολώντας τον

καταπρόσωπο την ώρα που αναζητούσαν καταφύγιο στο αθλητικό κέντρο. Από τότε, ο

56χρονος Νιαμιρόκο με το χαραγμένο πρόσωπο απέφευγε συστηματικά την περιοχή.

Το βράδυ της Δευτέρας όμως, σχεδόν 12 χρόνια από τότε που είδε την οικογένειά

του να εξοντώνεται, η διαδρομή του προς το στάδιο ολοκληρώθηκε σαν ένα χρέος

που είχε από καιρό λησμονηθεί: «Έψαχνα τον γιο μου στην οθόνη και τον έβλεπα

παντού. Ήθελα να του φωνάξω…». Καθισμένος ανάμεσα σε 2.000 άλλους θεατές,

είδε μια κινηματογραφική εκδοχή της φρίκης στην παγκόσμια πρεμιέρα της.

Είναι ένα κτηνώδες κεφάλαιο από την προσχεδιασμένη εκστρατεία εξόντωσης

800.000 ατόμων μέσα σε 100 μέρες, από τον Απρίλιο ώς τον Ιούλιο του 1994, όταν

ο υπόλοιπος κόσμος δεν έβλεπε και δεν άκουγε… Στις 6 Απριλίου, περίπου 2.500

μέλη της μειονότητας των Τούτσι και μετριοπαθείς Χούτου αναζήτησαν καταφύγιο

στο σχολείο που φύλασσαν Βέλγοι στρατιώτες του ΟΗΕ, στην πρωτεύουσα της

Ρουάντας, Κιγκάλι. Οι στρατιώτες έφυγαν πέντε μέρες αργότερα, αφήνοντας τους

ανθρώπους στο έλεος των εξτρεμιστών Χούτου.

H Κλοντίν Ινγκαμπάιρ δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από την οθόνη, την ώρα

που ένας στρατιώτης μαχαιρώνει μια μητέρα με το νεογέννητο παιδί της. H μητέρα

της 25χρονης είχε σκοτωθεί σε μια παρόμοια σκηνή, με παρόμοιο τρόπο. Το είχε

δει να συμβαίνει, το ξανάζησε στα γυρίσματα, όπου συμμετείχε ως κομπάρσος και,

τελευταία φορά, τώρα. «Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό που είδα είναι αυτό που

συνέβη το 1994», λέει.


«Είναι κομμάτι του εαυτού μας»

Ο Χιου Ντάνσι, σε σκηνή από την ταινία

H ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΚΗΝΩΝ με καλόγριες που βιάζονται, νεκρά παιδιά, σκύλους που

τρώνε πτώματα (απ’ όπου και ο τίτλος της ταινίας «Shooting Dogs») σε μια

γιγαντοοθόνη, στον τόπο του μαρτυρίου, με τους επιζήσαντες ως θεατές δεν

γίνεται εύκολα ανεκτό. Γι’ αυτό και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων

διαμαρτυρήθηκαν ότι η ταινία ξύνει νωπές πληγές. «Στην καλύτερη περίπτωση

είναι μια βίαιη μορφή θεραπείας», επισημαίνουν. Χρειάστηκε να βοηθήσουν σε

αρκετές περιπτώσεις στη διάρκεια της προβολής. Μια γυναίκα λιποθύμησε και

χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. «Έκλαψα σε κάποιες σκηνές, όμως το

τραύμα προκαλείται από αυτό που περάσαμε, όχι από την ταινία. Θα μας

συντροφεύει μέχρι να πεθάνουμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας», πρόσθεσε η

26χρονη Μπεάτα Σμιθ.

LINK:* http://shootingdogsfilm.blogspot.com/