Αναζήτηση
Τα παιδιά…
… στη Γαλλία και αλλού στην πλούσια Ευρώπη γιατί βγαίνουν στους δρόμους;
Γιατί δεν μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον; Γιατί οι γονείς τους δεν
μπορούν να ελπίζουν σε μια καλύτερη δουλειά; Γιατί την ίδια ώρα οι πλούσιοι
γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Αυτά τα ερωτήματα βάζει ο
συγγραφέας Μπιλ Μπόνερ – που έχει ήδη γράψει ένα μπεστ σέλερ για την «ήπια
οικονομική κρίση του εικοστού πρώτου αιώνα» και ετοιμάζεται για άλλο ένα με το
νέο του βιβλίο «H αυτοκρατορία του χρέους» (προφανώς η Αμερική). Δίνει ο ίδιος
τις απαντήσεις.
Οι πλούσιοι…
|
|
… έχουν κεφάλαιο και το κεφάλαιο μπορεί να κινείται και να πηγαίνει παντού
σε αυτή τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία που ζούμε, λέει ο Μπόνερ. H
εργασία δεν μπορεί – τουλάχιστον όχι το ίδιο εύκολα. Μόλις μια επιχείρηση
ξεπέσει και οι απαιτήσεις των εργαζομένων της γίνουν δυσβάστακτες, οι μέτοχοί
της την εγκαταλείπουν. Μπορούν να αγοράσουν άλλες μετοχές, στην Ινδία ή στην
Κίνα. Εκεί, οι επιχειρήσεις έχουν να διαλέξουν προσωπικό από εκατοντάδες
εκατομμύρια εργαζόμενους – και από άλλους τόσους που μπαίνουν στην αγορά
εργασίας κάθε χρόνο. Μπορούν να τους πληρώνουν ένα απειροελάχιστο κλάσμα από
τα ημερομίσθια που πληρώνουν στην Ευρώπη. Και στην Ευρώπη, τι απομένει για
τους εργαζόμενους; Έχουν χάσει τη διαπραγματευτική τους αξία. Το εισόδημά τους
μειώνεται. Αυτό είναι το «συγκριτικό πλεονέκτημα» των κεφαλαιοκρατών. Ο τζίρος
τους ανεβαίνει συνεχώς, χωρίς να ανεβαίνει το εργατικό κόστος. Τα κέρδη τους
ανεβαίνουν κι αυτά. Όσοι έχουν λεφτά αποκτούν ακόμη περισσότερα. Οι πλούσιοι
γίνονται πλουσιότεροι. Όχι αναγκαστικά μόνο στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλά
και στη Βομβάη και τη Σαγκάη.
Οι φτωχοί…
… γιατί, άραγε, δεν μπορούν να προκόψουν από την παγκοσμιοποίηση το ίδιο
όπως προκόβουν οι πλούσιοι; Επειδή δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παρεκτός από
την εργασία τους. Υπάρχουν σήμερα πολλοί περισσότεροι διαθέσιμοι
μεροκαματιάρηδες στην παγκόσμια οικονομία από όσοι υπήρχαν πριν από είκοσι
χρόνια, πριν αρχίσει αυτό που σήμερα λέμε παγκοσμιοποίηση. Όμως, πόσα παραπάνω
σπίτια υπάρχουν σήμερα στο Παρίσι ή στο Λονδίνο; Πόσοι ζωγραφικοί πίνακες του
Σεζάν; Πόσες επαύλεις στη Μαγιόρκα; Πόσο πετρέλαιο; Πόσα διαμάντια στις
Βρυξέλλες; Πόσο χρυσάφι στην Ελβετία; Όλα αυτά είναι περιουσιακά στοιχεία που
ανήκουν στους πλούσιους. Κι όσο αυτοί βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους για να
τα αποκτήσουν, τόσο ανεβαίνει η τιμή τους. Έτσι, οι πλούσιοι γίνονται
πλουσιότεροι. Αντίθετα, όταν το μόνο που έχεις να πουλήσεις είναι η εργασία
σου, όσοι περισσότεροι εργαζόμενοι πλημμυρίζουν την αγορά εργασίας τόσο πέφτει
η τιμή της.
Γι’ αυτό…
… αν βρεθείς ποτέ μπροστά σε αυτό το βασανιστικό δίλημμα αγαπητέ αναγνώστη,
μη διστάσεις ούτε στιγμή στην απόφασή σου: ναι, τελικά, είναι προτιμότερο να
είναι κανείς πλούσιος παρά φτωχός.
