KIM ΛΟNTZINΟTΟ «Tο ντοκιμαντέρ είναι πιο συναρπαστικό από την αλήθεια»

«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι τελικά θέλουν να διηγούνται τις ιστορίες τους. Θέλουν

οι ιστορίες τους ν’ ακούγονται. Πολύ συχνά μου ζητούν οι ίδιοι να πουν κάτι,

άλλες φορές μ’ αρπάζουν και μου ζητούν να τους ακούσω», λέει στα «NEA» η

Αγγλίδα ντοκιμαντερίστρια Κιμ Λοντζινότο. «Ειδικά για τους ανθρώπους που

κινηματογραφώ εγώ, που είναι καταδικασμένοι στη σιωπή και η φωνή τους δεν

ακούγεται ποτέ, είναι μια πραγματική ευκαιρία να πουν τη δική τους άποψη, να

εκφράσουν τη γνώμη τους, το παράπονο, τις επιθυμίες, τα όνειρά τους».

Κοντά τριάντα χρόνια από την πρώτη της ταινία, ψάχνει – πάλι στην Αφρική – την

αλήθεια για τον «μύθο» της εικοστής της ταινίας. «Τα ντοκιμαντέρ είναι πιο

συναρπαστικά απ’ την αλήθεια», λέει και οι θεατές της κινηματογραφικής της

αλήθειας δεν της απένειμαν τυχαία τον τίτλο «H κυρία ντοκιμαντέρ».

Συγκλόνισε πριν από τέσσερα χρόνια με τη «Μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ» (το

ντοκιμαντέρ για τη βάρβαρη παράδοση της κλειτοριδεκτομής στην Κένυα). «Μιλά»

με τον φακό της από το 1978 που «έγραψε» την πρώτη της ταινία για «Τα κορίτσια

του θεάτρου», τις «Γυναίκες των ροκάδων», τα «Κορίτσια απ’ την Γκαέα» (εισάγει

στον κόσμο της ιαπωνικής γυναικείας πάλης) αλλά και «Τα αγόρια του Σιντζούκου»

(κι εδώ «τα αγόρια» είναι αποκλειστικά γυναίκες που εργάζονται σε κλαμπ του

Τόκιο), τις «Σκαστές απ’ το σπίτι» (η ζωή σε έναν ξενώνα γυναικών στην

Τεχεράνη,) την «Καλή σύζυγο του Τόκιο», τις «Ανήλικες», τις «Δικαστίνες».

«Διαμορφώνει την εικόνα των κοινωνιών μέσα από πορτρέτα γυναικών», είπαν για

εκείνην.

Βραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλ αλλά και από τη Διεθνή Αμνηστία η Βρετανίδα

κινηματογραφίστρια (σπούδασε φωτογραφία και σκηνοθεσία στην Εθνική

Κινηματογραφική Σχολή – NFS), επιμένει στο ντοκιμαντέρ καθώς, όπως λέει,

«εκείνο που λατρεύω είναι ότι εκεί πολύ συχνά βλέπεις πράγματα που ούτε καν τα

φανταζόσουν, κι αυτό είναι καταπληκτικό. Κανένα σενάριο, κανένας μύθος που θα

έγραφα λ.χ. εγώ δεν θα ήταν αυτό που συνάντησα στην αλήθεια των πραγμάτων.

Στις ταινίες μυθοπλασίας χάνεσαι, σε παρασέρνει το συναίσθημα».

«Όλες οι ταινίες μου είναι κατά βάση όμοιες», τολμά να πει. «Ίσως να ‘ναι μόνο

μία. Ένας φόρος τιμής σ’ αυτές τις γυναίκες που συνάντησα ανά τον κόσμο».

Δηλώνει θαυμάστρια του Μάικλ Μουρ. Όμως… «από το Χόλιγουντ έρχονται συνεχώς

οι ίδιες ιστορίες. Το ντοκιμαντέρ έχει τους δικούς του θεατές. Αυτούς που

μπαίνουν στις αίθουσες όχι μόνο για να χαθούν στον μύθο αλλά για να μάθουν, να

ταξιδέψουν, να νιώσουν, να σκεφθούν και να γνωρίσουν».

«Ιδού το… πραγματικό ριάλιτι»

«Το ντοκιμαντέρ είναι η απόλυτη πραγματικότητα», λέει η Κιμ Λοντζινότο στα

«NEA». «Τα τηλεοπτικά ριάλιτι είναι στημένα. Δεν το ‘χα σκεφθεί αλλά μπορεί να

‘ναι το ίδιο ακριβώς… Μόνο που το ντοκιμαντέρ δεν «στήνεται», εμείς (οι

σκηνοθέτες τους) πάμε στους ανθρώπους και τις καταστάσεις που ήδη υπάρχουν και

τις καταγράφουμε. Δεν τις δημιουργούμε. H τηλεόραση ξέρετε, μ’ αρέσει πολύ αν

και αντιμετωπίζεται με κάποιο σνομπισμό από μια μερίδα ανθρώπων. Κι ορισμένα

από τα ριάλιτι που προβάλλονται σε αυτή μ’ αρέσουν. Αρκεί να καταγράφεται η

αλήθεια των ανθρώπων και να μη δημιουργούν εικονικές συγκρούσεις. Να μη

μεταφέρουν τους ανθρώπους σε άγνωστο περιβάλλον αλλά στην «αλήθεια» τους.

Γιατί όχι; Ριάλιτι είναι οι ταινίες μου αλλά… πραγματικά ριάλιτι».

INFO

Η τελευταία ταινία της Κιμ Λοντζινότο «Οι δικαστίνες» προβάλλεται απόψε στις

18.00 στο «Ολύμπιον» στο πλαίσιο αφιερώματος που διοργανώνει το 8ο Φεστιβάλ

Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.