Ζώντας και παρατηρώντας γύρω μας τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε καθημερινά

– ρολόγια, ραδιόφωνα, μαγνητόφωνα, τηλεοράσεις, κάμερες, κινητά, ρούχα,

παπούτσια, οικιακά σκεύη, μπαταρίες κ.λπ. – όλα αυτά, τα οποία έχουμε αγοράσει

πανάκριβα, όλες αυτές τις φίρμες που είναι περιζήτητες και τις θαυμάζουμε αφού

κυριαρχούν με τεράστιες αφίσες στους δρόμους και στις τηλεοράσεις. Αν

προσέξουμε γυρνώντας στην πίσω πλευρά ή στα ρούχα στη μικρή ετικέτα, θα δούμε

με μικρά γράμματα made in China, India, Korea, Turkey κ.λπ.

Δηλαδή, αναρωτιέσαι και σκέφτεσαι πώς είναι δυνατόν τέτοιες φίρμες,

παγκόσμιες, σπουδαίες, που νομίζαμε ότι είναι ό,τι πιο τέλειο υπάρχει, όπως

παλιά λέγαμε η αγγλική μάρκα είναι ασυναγώνιστη (Μέγκλα), η γερμανική είναι

αντοχής, η αμερικανική είναι σίγουρη, η γαλλική είναι όμορφη, τώρα βλέπουμε

ότι χρησιμοποιούν άλλες χώρες μακρινές και πάμπτωχες για να φτιάξουν τα

προϊόντα τους και να μας τα πωλήσουν πανάκριβα. Τότε πραγματικά τρελαίνεσαι.

Γιατί δεν τα φτιάχνουν πια στις χώρες τους, τις μεγάλες, τις δυνατές, τις

πλούσιες, τις ανεπτυγμένες τεχνολογικά για να μας δώσουν κι εμάς την πλήρη

σιγουριά; Διαμαρτυρόμαστε γιατί έρχονται τα κινεζικά προϊόντα στη χώρα μας και

ανταγωνίζονται το ελληνικό εμπόριο. Από την άλλη πλευρά όμως αδιαφορούμε αν

όλα αυτά τα προϊόντα φίρμας έχουν κατασκευασθεί στην Κίνα, γιατί τα αγοράζουμε

πανάκριβα. Δεν το σκεφτόμαστε; Δεν σκεφτόμαστε πόσο παίρνει ο φτωχός εργάτης

και πόσο κερδίζει ο πλούσιος «μαρκαδόρος» ή «φιρμαδόρος» της μεγάλης χώρας,

που κερδίζει 100% παραπάνω;

Οπότε γεννώνται τα ερωτήματα και οι σκέψεις: Μήπως ο κόσμος χρειάζεται απόλυτα

τους φτωχούς; Μήπως πρέπει να καταρρακώνουμε τις χώρες, να τις καταστρέφουμε,

για να μπορούμε μετά να εκμεταλλευτούμε τη φτώχεια τους; Οι μεγάλοι είναι

αδηφάγοι, δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς.

H ευμάρεια δημιουργεί την ανεργία και την τεμπελιά. Γιατί έτσι δεν υπάρχουν

εργασίες στις μεγάλες και πλούσιες χώρες. Διότι οι μεγιστάνες θέλουν να

παράγουν όσο το δυνατόν με λιγότερο κόστος.

Άρα πώς θα είναι σωστή και η ποιότητα, αφού με λίγα χρήματα θα γίνεται η

κατασκευή; Οι εργάτες θα κάνουν το ίδιο καλά τη δουλειά τους, αφού δουλεύουν

για τα ψίχουλα. Θα μου πείτε ότι για τη φτωχική τους χώρα αμείβονται καλά.

Αλλά έτσι είναι σαν να αποδεχόμαστε και να συντελούμε σ’ αυτήν την κατάσταση.

Αλλά τι θα γίνει όταν αυτές οι φτωχές χώρες αναπτυχθούν και προοδεύσουν και

δεν θα έχουν ανάγκη πια τις πενταροδεκάρες των πλουσίων; Τι, θα ψάξουν κι

αυτές να βρουν πιο φτωχούς για να τους εκμεταλλευθούν;

Ή μήπως θα χρησιμοποιήσουν τις πρώην πλούσιες που θα έχουν φτωχύνει γιατί δεν

θα βρίσκουν φτωχούς να τους εκμεταλλευθούν;

Τότε λοιπόν, σύμφωνα με τη λογική, κανείς δεν θα βρίσκει κατώτερους και πιο

φτωχούς. Κανείς δεν θα δουλεύει γιατί θα κοστίζει.

Επομένως, θα ζήσουμε με τη φτώχεια μας ή με την ηλιθιότητά μας. Και ίσως

αναρωτιόμαστε, πώς θα ζήσουμε χωρίς φτωχούς;

Ο Αλέκος Φασιανός είναι ζωγράφος

Τελευταία Νέα