THN ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε κάτι αξιοθαύμαστο.

Επέλεξε να γίνει μια πανευρωπαϊκή κοινοπολιτεία, όχι υπερκράτος που θα

αποτελείται από μερικές ευρωπαϊκές χώρες. Το βασικό αποτέλεσμα της γεμάτης

συγκρούσεις έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία δεν είναι να

διασφαλίσει ότι η Τουρκία θα γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – κάτι που

μπορεί να συμβεί σε 10 με 15 χρόνια, αλλά μπορεί και να μη συμβεί.

H βασική συνέπεια είναι να χαραχτούν τα σύνορα της διεύρυνσης όσο

νοτιοανατολικότερα γίνεται, ώστε να διασφαλίζεται η ένταξη ολόκληρης της

υπόλοιπης Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην E.E. – κάτι που μάλλον θα γίνει πριν

από την ένταξη της Τουρκίας, εάν αυτή γίνει ποτέ. H εξέλιξη αυτή αποτελεί

ιστορική ειρωνεία. H Τουρκία, η οποία στην παλαιότερη, οθωμανική μορφή της

είχε καταλάβει μεγάλο μέρος των Βαλκανίων και επομένως τα είχε αποκόψει από

αυτό που κάποτε ήταν το χριστιανικό κλαμπ της Ευρώπης, είναι τώρα εκείνη που

ανοίγει στις πρώην αποικίες της, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία, η

Σερβία και η ΠΓΔΜ, την πόρτα στην Ευρώπη.

Ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, έως το 2015, ανεξάρτητα από το εάν η Τουρκία

καταφέρει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή δεν τα καταφέρει, η E.E. θα

εξαπλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που ιστορικά έως σήμερα

θεωρούνταν πως αποτελεί την Ευρώπη. Και θα έχει περίπου 32- 37 κράτη-μέλη –

επειδή η Ελβετία, η Νορβηγία και η Ισλανδία μπορεί τελικά να επιλέξουν να

μπουν στην Ένωση -ενώ η Ρωσία θα έχει μία ειδική σχέση με τη νέα αυτή

Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τώρα μονάχα ένας άνθρωπος με σκόπιμα ευρωσκεπτικές θέσεις θα μπορούσε να

υποθέσει ότι μία Ευρωπαϊκή Ένωση με τέτοιο εύρος και ποικιλία, κάποτε θα γίνει

ένα ναπολεόντειο, ομοσπονδιακό, συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό υπερκράτος. Γι’

αυτό και εκείνοι που ακόμα θέλουν τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της

Ευρώπης θεωρούν ότι η περασμένη Δευτέρα, όταν αποφασίστηκε η έναρξη των

ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, ήταν μία

μαύρη μέρα.

Τελευταία Νέα