Την έδειρε ή δεν την έδειρε; That’s the question… Αυτό που αδυνατίζει

απελπιστικά την όλη ιστορία και την καθιστά σχεδόν σουρεαλιστική, είναι η

εμπλοκή της Εκκλησίας σε μια υπόθεση τόσο μα τόσο κοινωνική. Τι γυρεύει από

τις υπηρεσίες της Αρχιεπισκοπής μια γυναίκα της Αριστεράς και της προόδου και

τι ξέρουν, παρακαλώ, οι κυρίες του φιλοπτώχου άλλο πέραν του ότι «έκτρωση ίσον

φόνος»;

Δυστυχώς υπάρχει πάντα η ανάγκη της «μαρτυρίας» – αλληλεγγύη την λέει ο

φεμινιστικός ευφημισμός – για να ακούσει η κοινωνία και να ευαισθητοποιηθεί,

ξύνοντας έστω τη δική σου την πληγή. H προκειμένη περίπτωση δεν πληροί πάντως

καμία προϋπόθεση αξιοπιστίας. Πρώτον και σημαντικότερον δεν υφίσταται

καταγγελία εκτός από ένα λογοτεχνίζον πόνημα της υποτιθέμενης παθούσας, α και

κάποιες ήξεις αφήξεις της ίδιας σε ταμπλόιντ έντυπο. Δεύτερον, εξακολουθεί να

εκκρεμεί μια σαφής τοποθέτηση από τον υποτιθέμενο δράστη, ο οποίος

στριμωγμένος άσχημα όπως είναι, επιστρατεύει συνωμοσιολογίες και άλλα λόγια ν’

αγαπιόμαστε.

Σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν θυμάμαι παρόμοιο με το περιστατικό των ημερών. H

εμπειρία μου σε κέντρα υποδοχής κακοποιημένων γυναικών ευτυχώς κράτησε

ελάχιστα. Όσο ακριβώς άντεξε το στομάχι μου, δευτερόλεπτο παραπάνω. Έστω κι

έτσι, πρόλαβα ωστόσο να αποστηθίσω ότι το πρώτο που έχουν να κάνουν οι

ειδικευμένες συνεργάτριες των κέντρων είναι να μη χαριεντίζονται με

εκπροσώπους του Τύπου και να μην κελαηδάνε στα μίντια, όσο για τις

γυναίκες-θύματα αυτές πρέπει να πάψουν να υπολογίζουν στη Θεία Πρόνοια και να

βελτιώσουν, το συντομότερο, τη φυσική τους κατάσταση. Όσο πιο γρήγορα το

βάλεις στα πόδια από έναν τέτοιο γάμο τόσο το καλύτερο.

Τελευταία Νέα