Αναζήτηση
H ευθανασία…
… είναι ένα ζήτημα που εγείρει τα πιο βαθιά ιατρικά, δεοντολογικά και ηθικά
ζητήματα. Για την Εκκλησία, η ευθανασία είναι κατακριτέα, το ίδιο όπως η
άμβλωση, αφού και οι δύο παραβιάζουν την ιερότητα της ζωής – κάτι για το οποίο
δεν μπορεί να έχει λόγο παρά μονάχα ο Θεός (και ο πρόεδρος Μπους, με την
ευκαιρία της υπόθεσης Σκιάβο, της κοπέλας που εδώ και 15 χρόνια είναι σε
κωματώδη κατάσταση). Όμως, όπως συμβαίνει και με τις αμβλώσεις, είναι γεγονός
πως σε κάθε χώρα όπου ασκείται η ιατρική ασκείται και η ευθανασία, εδώ και
πολλούς αιώνες.
H λαϊκή…
|
|
… σοφία χαίρεται τη ζωή και παλεύει τον θάνατο: «Όσο μπορώ στον βίο μου,
παράταση θα δώσω, γιατί το αθάνατο νερό, ίσως βρεθεί ωστόσο». Όμως, τη ζωή
σήμερα τη νιώθουμε πολλές φορές αντιφατικά, σπασμωδικά, αποσπασματικά, όπως
ακριβώς τη ζούμε. Από τη μια μεριά προσπαθούμε με κάθε τρόπο να την
παρατείνουμε και από την άλλη δεν παύουμε να αναζητούμε τρόπους για να την
αφαιρέσουμε. Χθες στην Ολλανδία, αύριο ποιος ξέρει πού, βιαζόμαστε να
κατακτήσουμε το δημοκρατικό δικαίωμα να πεθάνουμε, πριν καλά-καλά κατακτήσουμε
το δικαίωμα να ζήσουμε. Αν η ζωή ήταν πόλεμος, ίσως να ζούσαμε περισσότερο.
Γιατί αν κάποιος τραυματιστεί στον πόλεμο, οι στρατιώτες τον παίρνουν πάντα
μαζί τους, όσο και αν είναι αυτός βαριά. Ρισκάρουν πολλές ζωές για να σώσουν
μία. H ειρωνεία είναι πως όταν κάποιος μελλοθάνατος διώχνει τους δικηγόρους
του για να μην αποτρέψουν την εκτέλεσή του, τον θεωρούμε διαταραγμένο. Όταν
ένας βαριά ασθενής θέλει να πεθάνει, τον θεωρούμε λογικό. Πώς μπορούμε να
πιστεύουμε πως η θανάτωση είναι η υπέρτατη τιμωρία για έναν κατάδικο και
παράλληλα η υπέρτατη ευλογία για έναν ασθενή;
Το πρόβλημα…
… είναι πάντα πού, ποιος και πώς χαράσσει τη «διαχωριστική γραμμή», για την
οποία είχε μέχρι τώρα αποκλειστική αρμοδιότητα ο Θεός. Σίγουρα, λίγοι άνθρωποι
θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το δικαίωμα των συνανθρώπων τους να τερματίσουν
τη ζωή τους, όταν είναι καταδικασμένοι να κουβαλούν χωρίς ελπίδα τον σταυρό
μιας βαριάς αρρώστιας με βασανιστικό, αφόρητο και αδιάκοπο πόνο. Πόσο, όμως,
είναι πιο αξιοπρεπές να αρνείται κανείς να επιταχύνει έναν αναπόφευκτο και
εναγώνιο θάνατο; Από την άλλη μεριά, τι ακριβώς θα πει «αφόρητος πόνος»; Ποιος
μπορεί να νιώσει τον αφόρητο πόνο τού ψυχικά ασθενούς, εκείνου που πάσχει από
χρόνια κατάθλιψη; Αν ο σωματικά ασθενής έχει το δικαίωμα της ευθανασίας, πάει
άραγε να πει αυτό πως και ο ψυχικά ασθενής έχει το ίδιο δικαίωμα; Και αν
«καθαγιάζεται» το δικαίωμα της ευθανασίας, τότε γιατί όχι και της αυτοκτονίας;
Οι χώρες…
… προσπαθούν να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα με νόμους. Όμως, για
απαντήσεις σε τέτοια ηθικά ζητήματα δεν αρκεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
