Και ενώ όλοι ασχολούνται με μαύρα ράσα, σκοτεινές διασυνδέσεις και… «βαθιά

νυχτωμένους» (γενικώς, πολλή μαυρίλα στην ψυχή και γύρω μας), η ζωή – σε

πείσμα των τηλεοπτικών «αρχιερέων» – συνεχίζεται. Και εμείς… μάλλον την

προσπερνάμε.

Αύριο – διαβάζω – αρχίζει στο Μέγαρο μια έκθεση, που μας έχει έρθει από

Παρίσι, Ορλεάνη και Κοπεγχάγη και απαντά στο… αιώνιο ερώτημα των

ταλαιπωρημένων μαθητών: «Σε τι χρειάζονται τα μαθηματικά;». Εκεί – μαθαίνω –

θα μιλήσει για «την κλασική παιδεία και τα δημιουργικά μαθηματικά» ο Γάλλος

ακαδημαϊκός Λοράν Λαφόργκ. Ένας ασυνήθιστος ακαδημαϊκός, με παιδικό χαμόγελο,

που φοράει πουλοβεράκι, δεν πρέπει να έχει πατήσει ακόμα τα πενήντα και

θυμίζει τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών».

Που λέει ότι «τα μαθηματικά μπορεί να είναι εξίσου όμορφα με τη λογοτεχνία»,

ότι με αυτά «εξασκεί κανείς τη φαντασία του, σε ένα πλαίσιο εξαιρετικά

αυστηρό» και ότι οι επιστήμονες «ρίχνουν μικρές ματιές σε κομμάτια της

απόλυτης αλήθειας».

Που εξηγεί ακόμα πως τα μαθηματικά είναι πανταχού παρόντα στη ζωή ενός απλού

ανθρώπου, αν και συχνά εκείνος δεν το καταλαβαίνει. Φιλοσοφία, μαθηματικά και

μουσική μπλέκονται στην καθημερινή ζωή μας με έναν τρόπο που ούτε μπορούμε να

φανταστούμε. Και μόνο όταν έχει κανείς την τύχη – όπως εγώ – να του χαρίσει

ένας φίλος «Το θεώρημα του παπαγάλου» (μυθιστόρημα για τα μαθηματικά – όπως

αναφέρει στο εξώφυλλό του – που εξελίσσεται στη Μονμάρτρη) μπορεί να μπει στον

μαγικό κόσμο των αριθμών και των σχημάτων και να νιώσει – εκτός από τη

χρησιμότητα – την καταπληκτική γοητεία τους (που, τι κρίμα, λίγοι καθηγητές

ξέρουν να μεταδώσουν στα παιδιά).

Ίσως έτσι να μπορέσουμε την επόμενη φορά που ο νεοσσός μας ξεφωνίσει το

σύνηθες «μισώ τα μαθηματικά!» να έχουμε πειστικότερα επιχειρήματα υπέρ τους

από το «και πώς θα περάσεις στις Πανελλήνιες;».

Τελευταία Νέα