Δεν είχε προφτάσει καλά-καλά να κερδίσει την επανεκλογή του και η νίκη τού

Τζορτζ Μπους φαινόταν παράξενα αναπόφευκτη. Κάτι είχε σταθεροποιηθεί. H

δημοκρατία τα είχε καταφέρει όπως αναμενόταν. Ο απερχόμενος είχε νικήσει. Ο

«καλός» είχε νικήσει. Ο αρχιστράτηγος είχε νικήσει. Τα όπλα, ο Θεός και η

μηλόπιτα είχαν νικήσει. Ποιος νόμιζε πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Το αποτέλεσμα κατέστρεψε τους Δημοκρατικούς, πρώτα από όλα επειδή είχαν

πιστέψει ότι είχαν αυτές τις εκλογές στο τσεπάκι. Τώρα, οι κάτοικοι της

Ανατολικής Ακτής, που ορκίζονταν πως θα μετανάστευαν αν ο Μπους θα παρέμενε

στον Λευκό Οίκο, καλύτερα να τα μαζεύουν. Οι προοδευτικοί που φοβούνταν δεξιά

στροφή αν το Ανώτατο Δικαστήριο θα έπεφτε στα χέρια του Μπους, θα πρέπει να

υποχωρήσουν στο «φρούριο» του Σαν Φρανσίσκο. Οι Ευρωπαίοι, που δεν μπορούσαν

να το πιστέψουν ότι οι Αμερικανοί θα ξανάδιναν την εντολή σε έναν

πολεμοκάπηλο, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό ακριβώς έκαναν. H νίκη του Μπους

μπορεί να ήταν περιορισμένης έκτασης, αλλά έτσι είναι οι περισσότερες

προεδρικές εκλογές. Απέσπασε την ευρύτερη λαϊκή ψήφο στην Ιστορία, την

πλειοψηφία και ενισχυμένη ρεπουμπλικανική παρουσία στα νομοθετικά σώματα. Αυτό

είναι νομιμότητα.

H εκλογή του Μπους θα κάνει τον υπόλοιπο κόσμο να πάθει μαζική καρδιακή

προσβολή. Περίμενε να κερδίσει ο Κέρι. Περίμενε πως οι Αμερικανοί θα

χαλιναγωγούσαν έναν άνθρωπο αφελή και επικίνδυνα πολεμοχαρή, με απόψεις που

δύσκολα τις ξεχωρίζει κανείς από τον φονταμενταλισμό στον οποίο τόσο

αντιτίθεται. Οι Αμερικανοί αρνήθηκαν να τον χαλιναγωγήσουν. Τον νομιμοποίησαν.

Ο υπόλοιπος κόσμος αγνοήθηκε.

H δεύτερη θητεία μπορεί να κάνει τον Μπους να μαλακώσει. Μπορεί να πάψει να

φλερτάρει με τη νεοσυντηρητική Καββάλα και να κοιτάξει τη νομιμότητά του.

Πρέπει να ξέρει πως το Ιράκ είναι ένα φιάσκο και είναι σε καλύτερη θέση από

ό,τι θα ήταν ο Κέρι για να αποδεσμευτεί γρήγορα. Το Ιράκ ήταν ο δικός του

πόλεμος και γι’ αυτό θα μπορούσε πιο εύκολα να παρουσιάσει την αποχώρηση ως

νίκη. Ο ρεαλισμός θα πρέπει να τον κάνει να πάρει τις αποστάσεις του από τους

παράφρονες του Πενταγώνου και τις πολεμικές κραυγές τους για το Ιράν και άλλες

χώρες.

Όποια και αν είναι τα αληθινά κίνητρα του Μπους στο Ιράκ, απέτυχε να πουλήσει

τη σταυροφορία του στον κόσμο. Δεν τη βλέπουν σαν κάτι που έχει σχέση με την

ελευθερία και τη δημοκρατία, αλλά σαν πρόσχημα για επιχειρηματικά κέρδη και

για την άμυνα του Ισραήλ. Ο κόσμος θα προτιμούσε να χειριστεί τις

τρομοκρατικές συμμορίες με τον δικό του τρόπο, χωρίς τους γκαφατζήδες

πεζοναύτες του Μπους και χωρίς το Γκουαντάναμο. Αν ο πρόεδρος σκοπεύει να

περάσει και τα επόμενα τέσσερα χρόνια βομβαρδίζοντας Άραβες και

χρηματοδοτώντας πολέμαρχους, το βέβαιο είναι πως θα του λείψουν οι σύμμαχοι. Ο

κόσμος δεν δέχεται πως ένας ηθικός σκοπός δικαιολογεί ανήθικα μέσα. Καμιά

εκλογική νίκη δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ο Κέρι μπορεί να έχασε τον

πόλεμο, αλλά κέρδισε αυτό το επιχείρημα. Ούτε ο πρόεδρος ούτε ακόμη η

πλειοψηφία του αμερικανικού λαού μπορεί να κυβερνάει μόνη τον κόσμο. Ίσως στη

δεύτερη θητεία του Μπους να μην το προσπαθήσει άλλο.

© The Times, 2004