«Αγαπάμε τον Κέρι». Οι Δημοκρατικoί δεν μπορούσαν να κρύψουν την απογοήτευσή

τους

H σαρωτική επικράτηση του Τζορτζ Μπους τού εξασφάλισε την πολυπόθητη

νομιμοποίηση που για πολλούς δεν διέθετε κατά τη διάρκεια της πρώτης του

τετραετίας λόγω του αμφιλεγόμενου τρόπου εκλογής του το 2000.

Ταυτόχρονα, έσβησε τις ελπίδες των Δημοκρατικών για επιστροφή στην εξουσία,

και του υπόλοιπου κόσμου για ριζική αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής

πολιτικής, ενώ θα φέρει σταδιακά τη Χίλαρι Κλίντον στο προσκήνιο.

H Αμερική παραμένει διχασμένη, αλλά ακολουθεί πλέον μια σαφώς συντηρητική

πορεία οι πτυχές της οποίας θα φανούν στην άσκηση της οικονομικής και

κοινωνικής πολιτικής στο εσωτερικό. Στο διεθνές προσκήνιο, ο πολιτικά

ενισχυμένος Τζορτζ Μπους θα συνεχίσει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας χωρίς

διάθεση συμβιβασμού, ενώ η πιθανή αποχώρηση του Κόλιν Πάουελ θα αφαιρέσει τον

κύριο, αν όχι μοναδικό, εξισορροπητικό παράγοντα στις σχέσεις του με την

Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο φόβος και η ανασφάλεια που δημιούργησαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης

Σεπτεμβρίου λειτούργησαν ως η κινητήρια δύναμη για την επανεκλογή του νυν

προέδρου. H επικράτηση των Ρεπουμπλικάνων ήταν καθολική. Ο Τζορτζ Μπους έλαβε

τις περισσότερες ψήφους στην ιστορία της Αμερικής, εξασφάλισε απόλυτη

πλειοψηφία (51%), και η διαφορά από τον αντίπαλό του ήταν σημαντική (3,5

εκατομμύρια σε πανεθνική κλίμακα). H πικρία των Δημοκρατικών καθίσταται

μεγαλύτερη όταν αναλογίζονται ότι σε καιρό πολέμου επέλεξαν ως υποψήφιο έναν

ήρωα του Βιετνάμ για να αντιμετωπίσει έναν πρόεδρο ο οποίος είχε αποφύγει να

υπηρετήσει στο μέτωπο του πολέμου. H μετατόπιση της αμερικανικής κοινωνίας

προς πιο συντηρητικές αξίες με έμφαση στον πατριωτισμό, τη θρησκεία και την

οικογένεια, δεν επέτρεψε στον δημοκρατικό υποψήφιο να εκμεταλλευθεί την ευρεία

δυσαρέσκεια που υπάρχει για πτυχές του πολέμου στο Ιράκ, τα κενά στο θέμα της

ιατρικής ασφάλισης και την πορεία της οικονομίας.