Παρ’ ότι στη χώρα μας ο τομέας των κατασκευών αναδείχθηκε σε

πρωταγωνιστή της πολυπόθητης «ανάπτυξης», συμπαρασύροντας τεράστιους δημόσιους

και ιδιωτικούς πόρους, η αρχιτεκτονική και περιβαλλοντική δημιουργικότητα

παραμένουν στα αζήτητα. H δημόσια αποσιώπηση της αρχιτεκτονικής είναι ένοχη

γιατί όλοι ξέρουμε ότι το πάρτι των εργολάβων κάποτε τελειώνει. Τα νέα έργα

υποδομής παύοντας να αποτελούν αρχιτεκτονική γίνονται τριτοκοσμικά σύμβολα

ισχύος που σταδιακά πολλαπλασιάζουν τη δυσαρέσκεια και τις δυσλειτουργίες

τους.

Στον πυρήνα αυτής της μακροχρόνιας απουσίας συντελείται η υποβάθμιση του

αστικού και φυσικού περιβάλλοντος, απέναντι στο οποίο τα αντίπαλα κόμματα

διατρανώνουν αμήχανα και ηθικολογικά τον ψηφοθηρικό σεβασμό τους. H αμηχανία

αυτή αντλεί από το ότι δεν διαθέτουμε επεξεργασμένες ιδέες και απαντήσεις για

το πώς φανταζόμαστε το ελληνικό περιβάλλον στη νέα εποχή. H θύελλα που

ξεσήκωσε η τροπολογία για την επέκταση του «Πόρτο Καρράς» δεν συνιστά παρά την

αυτονόητη πλευρά του θέματος.

Αποτελεί πράγματι ελληνικό παράδοξο το γεγονός ότι όσο αυξάνει η ευρωπαϊκή

ένταξη της χώρας τόσο αυξάνει και η απομάκρυνσή της από τον πολιτισμό του

αρχιτεκτονικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού. Αυτή η συμβολική και

κυριολεκτική ατροφία διαπερνά τις επερχόμενες εκλογές, παραμένοντας στις

μεγάλες εκκρεμότητες της επόμενης μέρας.

Ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης είναι αρχιτέκτονας και διδάσκει στο Τμήμα

Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Τελευταία Νέα