«Φέτος δεν θα ιδωθούμε καθόλου. Κόβω μπάσκετ, κόβω ποδόσφαιρο, ούτε παίζω,

ούτε βλέπω, γιατί έχω μείνει πίσω και δεν με βλέπω καθόλου καλά στις

Πανελλήνιες», έλεγε τις προάλλες ο ανιψιός μου στο τηλέφωνο. E, περνούσα δίπλα

καθώς με ξεπροβόδιζε η μάνα του και τον άκουσα. «Γιατί έτσι, ρε… μεγάλε, του

λέω, τι αυτοεξορία είναι τούτη; Πώς σου ήρθε αυτό;»

Δεν πρόλαβε ο έρμος να απαντήσει και επενέβη η μάνα του: «Για αθλήματα είμαστε

τώρα; Να διαβάσει, να μπει και μετά ας παίξει όση μπάλα θέλει. Φτάνει τόσα

χρόνια».

Λάθος, αδελφούλα μου, της λέω, μέγα λάθος. Αν μόνος επέλεξε να μην ασχολείται

με τον αθλητισμό αυτό τον τελευταίο χρόνο πριν από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις

πάει καλά… (που δεν πάει, αλλά τέλος πάντων είναι επιλογή του). Αν όμως του

επιβάλατε εσείς αποχή από την μπάλα, δεν πάει καθόλου καλά. Γιατί ο άνθρωπος

σε όποια φάση της ζωής του κι αν βρίσκεται περισσότερο απ’ όλα έχει ανάγκη την

ισορροπία. Και την ισορροπία μας δεν τη βρίσκουμε ασχολούμενοι με ένα και μόνο

πράγμα, έστω κι αν αυτό είναι οι… επερχόμενες Πανελλήνιες Εξετάσεις. Την

ισορροπία μας τη βρίσκουμε κάνοντας διαλείμματα, να ξελαμπικάρει το μυαλό, να

γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.

Άσ’ τον λοιπόν τον υποψήφιο και να παίζει μπάλα, για να ξεκουράσει το μυαλό

του, και να παρακολουθεί τους αγώνες για να εκτονωθεί και να επιστρέψει στη

μελέτη του δύο φορές πιο έτοιμος από όταν τη διέκοψε.

Εξάλλου δεν μπορεί… Κάποιο λόγο είχανε που λέγανε οι πρόγονοί μας «νους

υγιής εν σώματι υγιεί».

Τελευταία Νέα