Αναζήτηση
|
|
Να γίνει το παιδί γιατρός ή να μη γίνει; H αυθόρμητη αντίδραση του γνωστού
ορθοπεδικού χειρουργού κ. Αργύρη Μήτσου στην ερώτηση αυτή είναι καταφατική. H
κατάφαση, βέβαια, προκύπτει από το βλέμμα του, από τη χροιά της φωνής του και
από τον ενθουσιασμό με τον οποίο πάντα μιλάει για το επάγγελμά του,
επισημαίνοντας ευθύς εξ αρχής ότι πρόκειται για λειτούργημα.
Τα χείλη του όμως δεν λένε αμέσως το ναι. Θέτουν όρους και προϋποθέσεις: «Ο
νέος που θα αποφασίσει να γίνει γιατρός πρέπει να έχει κοινωνικό όραμα, να
αγαπάει τον άνθρωπο, να έχει διάθεση για ατέλειωτο διάβασμα, να είναι
«κυνηγός» της επιστημονικής ενημέρωσης και, κυρίως, να έχει υπόψη του ότι η
Ιατρική από τη στιγμή που θα μπει στη ζωή του θα την κυριεύσει και ως προς τον
χρόνο και ως προς τη σκέψη».
Ο κ. Μήτσου επισημαίνει ακόμη ότι ένας νέος θα πρέπει να επιλέγει την Ιατρική
με δική του και μόνο απόφαση, χωρίς να υποκύπτει σε πιέσεις του περιβάλλοντος,
γιατί αυτός είναι που θα «ζήσει» μαζί της.
Ο ίδιος «ζει» πολλά χρόνια μαζί της και ομολογεί ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο
περισσότερο την αγαπάει. Δεν αρνείται, βέβαια, ότι η ζωή με την Ιατρική έχει
και τις πικρές της στιγμές, καθώς ο νόμος των «επιπλοκών» υπάρχει πάντα, όπως
υπάρχει και η πιθανότητα του ανθρώπινου λάθους, που εδώ δεν συγχωρείται.
Στην εναγώνια ερώτηση των περισσοτέρων για τις ειδικότητες που έχουν «πέραση»
στην αγορά εργασίας, ο κ. Μήτσου επισημαίνει ότι θα πρέπει να αποφεύγεται η
επιλογή ειδικότητας με μόνα κριτήρια την οικονομική διάσταση ή τον χρόνο
αναμονής για τη λήψη ειδικότητας, υπογραμμίζοντας ότι επειδή πρόκειται για
απόφαση ζωής δεν θα πρέπει να γίνονται βιαστικές και επιπόλαιες κινήσεις.
Ο ίδιος επέλεξε να γίνει χειρουργός ορθοπεδικός γιατί, όπως αναφέρει
χαρακτηριστικά, «πάντα στη ζωή με γοήτευαν οι κολόνες ως στηρίγματα των
πάντων. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το σύστημα των οστών: στηρίζει τον
άνθρωπο. Με την επέμβασή του ο ορθοπεδικός «στηρίζει» και πάλι τον άνθρωπο στα
πόδια του».
