ΔIAMANTHΣ AΪΔINHΣ «Zωγραφίζω στα όρια της τέχνης»

Για τον πολύ κόσμο, ο Διαμαντής Αϊδίνης είναι ο κομίστας της «Βαβέλ» και του

«Αντί», ο σχολιαστής της μαζικής κουλτούρας της εποχής μας, ο οποίος ήδη από

τις αρχές της δεκαετίας του ’80 αναμείχθηκε με το κίνημα της

Τραναβανγκουάρντια στην Ιταλία, και ο κύριος εκπρόσωπος της εικαστικής τάσης

που αναπτύχθηκε στο ελληνικό κόμικς. Για τους ζωγράφους είναι ένας γνήσιος

ζωγράφος. Σ’ αυτόν δεν θα βρει κανείς το αναμενόμενο, το επόμενο έργο, την

επόμενη σκηνή της εικονογράφησης ενός κόμικς.

Ακόμα και όταν ασχολείται με τα ευτελή, τα τενεκεδένια παιχνίδια που

κατασκευάζει και σκορπίζοντας γενναιόδωρα το χιούμορ και την ευρηματικότητά

του τα «ζωγραφίζει».

«Είμαι από τους ζωγράφους που πιστεύουν ότι κάθε έργο πρέπει να «σκεπάζει» το

προηγούμενο και ότι το καλύτερο θα βγει αργότερα», λέει.

«Ζωγραφίζοντας βρίσκομαι στο όριο, όπως όταν οδηγείς ένα αυτοκίνητο με

υψηλές στροφές. Από τις χιλιάδες στροφές που παίρνει η μηχανή, αρκεί μία

παραπάνω για να πέσεις έξω. Όταν κινείσαι στα «όρια» της τέχνης, αυτό που

κάνεις είναι πολύ ωραίο, χαρούμενο».

H έκθεση με τίτλο «Ερωτευμένος ζωγράφος» έχει πολλούς στόχους. Στον πίνακα

είναι ενταγμένα τα τενεκεδένια «παιχνίδια». «Τους το χρωστούσα», εξηγεί ο

Διαμαντής Αϊδίνης, «γιατί χρόνια τώρα τα είχα εξευτελίσει και ως έργα και στο

χώρο των τιμών, ενώ έχουν μια φρεσκάδα, τους χρωστάω πολλά. Με αυτά ανέθρεψα

το παιδί μου. Δεν ήθελα να τα παρουσιάσω αυτά καθαυτά σ’ έναν πίνακα. Ήθελα να

κάνω ζωγραφική που να κουβαλά αληθινές παραστάσεις, να παίζω με το χρώμα, να

είναι μια ζωγραφική παραστατική, αλλά που να επιδέχεται μια μοντέρνα, πιο αβάν

γκαρντ ανάγνωση. Σ’ αυτούς τους πίνακες υπάρχει μια κρυφή σκηνή, μια ανάποδη

σκέψη, σχόλια για τον κόσμο της τέχνης που οδηγούν πολύ πέρα από την

εικονογράφηση. Ο ερωτευμένος ζωγράφος είναι μια αναφορά στην αγάπη για τη ζωή,

την αφέλεια, αντί για τη σοβαροφάνεια, την αλήθεια, τη δύναμη της φαντασίας,

το παιχνίδι με τα χρώματα ή την προοπτική. Έχει κι έναν αυτοσαρκασμό για τον

καλλιτέχνη στη θέση του θύτη ή του θηράματος.

Ο Αϊδίνης έγινε γνωστός ζωγραφίζοντας – πολύ παλιά – έρημες μεγαλουπόλεις, τη

μοναξιά, φαντάσματα, ανθρωπάκια στην κόψη μεταξύ τραγικού και γελοίου, όπως

τις βλέπει κανείς από ψηλά και από μακριά – σαν πουλί – ή από αεροπλάνο.

Από τον κομίστα της δεκαετίας του ’80, αυτό που μένει είναι η ηθική της

Αριστεράς. Ο Αϊδίνης έφερε το χρηστικό αντικείμενο της τέχνης στο σπίτι αντί

για το μουσείο, ακολουθεί έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, φροντίζει τον κήπο του

σπιτιού του στο Θησείο, αποστρέφεται τα σαλόνια.

Τώρα, όμως, καθώς ο εικαστικός χώρος έχει γεμίσει με βίντεο, κατασκευές,

φωτογραφίες, η στράτευση οδηγεί στη ζωγραφική του τελάρου, αυτή που μυρίζει

χρώμα. Και το στοίχημα είναι να βγει μια ζωγραφική που και ο ίδιος ο

καλλιτέχνης δεν την έχει ξαναδεί πουθενά.

Επιστροφή στο τελάρο

Στα πενήντα του αναζητά τη γείωση. Θεωρεί πολύ σημαντική την επιστροφή στη

ζωγραφική του τελάρου, την παράσταση, υπό την προϋπόθεση να υπάρχει μια

αλήθεια. «Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει λόγος να ζωγραφίζεις, είτε παραστατικά είτε

μινιμαλιστικά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να χτυπάει τα μούτρα μου, να

πειραματίζεται με τις χρυσές τομές, να κάνει λάθη. Αν δεν είχα κάνει λάθη στη

ζωγραφική, δεν θα ήμουν τίποτα», λέει και μοιάζει έτοιμος για νέες

περιπέτειες. Δεν φοβάται την αλλαγή.

INFO

Διαμαντής Αϊδίνης. «Ερωτευμένος ζωγράφος». Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλατ.

Κολωνακίου 20, τηλ. 210-3668.278. Διάρκεια: 16 Οκτωβρίου – 8 Νοεμβρίου.