Αναζήτηση
Αν κάνουμε ένα «γύρο» στα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση
της χώρας μας, θα διαπιστώσουμε, διά γυμνού οφθαλμού, ότι η ιστορία
επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία. Μόνιμα ανοικτά «ρήγματα» στο
ταλαιπωρημένο σώμα του ελληνικού σχολείου, που όπως φαίνεται είναι «αδιάβροχα»
από το χρόνο, τις εκπαιδευτικές πολιτικές και τις εξαγγελίες «κρατούντων και
μνηστήρων».
Το Μάιο του 1990, ένα μήνα μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη Νέα
Δημοκρατία, η αθέτηση «των δεσμεύσεων και αντιμετώπιση των αιτημάτων των
εκπαιδευτικών» οδηγεί στο ξέσπασμα μιας από τις μεγαλύτερες αναταράξεις στο
χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης με φόντο «την εκφρασμένη διάθεση του κυβερνώντος
κόμματος για επιβολή λιτότητας στη δημόσια εκπαίδευση και ιδεολογική
χειραγώγηση εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων» (Ανακοίνωση της ΟΛΜΕ 16/5/1990).
Λίγα χρόνια αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1997, οι καθηγητές αρχίζουν μιαν από
τις μεγαλύτερες σε έκταση και ένταση απεργίες, που διαρκεί μέχρι τη 14η
Μαρτίου. Σε ανοιχτή επιστολή τής ΟΛΜΕ στις 19/2/1997, η οποία φαίνεται να
εκφράζει την ουσία της κινητοποίησης των εκπαιδευτικών, επισημαίνεται ανάμεσα
σε άλλα ότι «ο απεργιακός αγώνας δεν έχει στενόθωρα κίνητρα και ταπεινά
ελατήρια. Είναι ένας αγώνας στον οποίο μας ώθησε μια πολιτική συνεχούς
υποβάθμισης και απαξίωσης της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης και των
λειτουργών της (…) H έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης μέρα με τη
μέρα χάνει κάτι από το συστατικό της περιεχόμενο, καθώς η ελληνική οικογένεια
υφίσταται συνεχή οικονομική αφαίμαξη από την παρασχολική δραστηριότητα» (ΟΛΜΕ,
19/2/1997).
Τη νέα σχολική χρονιά άνοιξε και πάλι το κουτί με… τα τελώνια στην
εκπαίδευση! 160.000 εκπαιδευτικοί και των τριών βαθμίδων έχουν αποφασίσει να
αντιδράσουν για διεκδίκηση αξιοπρεπούς μισθού και για όλα όσα συμβαίνουν στα
σχολεία και στα Πανεπιστήμια.
Παράλληλα, για μια ακόμη φορά το πεδίο της εκπαίδευσης έχει γεμίσει τελευταία
και πάλι από τα αποκαΐδια διακηρύξεων που έρχονται σε σύγκρουση με την ίδια
την καθημερινότητα. Γιατί αν ανακατέψει κανείς το «σύννεφο σκόνης» των
εξαγγελιών του καλοκαιριού που περιορίζει το οπτικό πεδίο, θα βρεθεί μπροστά
σε μια εκπαιδευτική πραγματικότητα ναρκοθετημένη στα θεμέλια και στην
προοπτική της. Μερικές επισημάνσεις είναι αρκετές ώστε να πείσουν για του
λόγου το αληθές.
H κηρυγματική ρητορεία του ΥΠΕΠΘ «όλοι οι εκπαιδευτικοί στη θέση τους από την
πρώτη μέρα του σχολικού έτους», που υπακούοντας στο βραχύβιο κόσμο των
εντυπώσεων γέμισε τα MME όλο το καλοκαίρι, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος κάτω
από το βάρος των 300.000 ωρών που ήδη έχουν χαθεί από έλλειψη πάνω από 5.000
εκπαιδευτικών τις τρεις πρώτες εβδομάδες του σχολικού έτους.
H εξαγγελία για τη λειτουργία εκατοντάδων νέων ολοήμερων σχολείων μοιάζει με
παραπλανητική σειρήνα όταν υπάρχει αδυναμία να καλυφθούν έγκαιρα με
εκπαιδευτικό προσωπικό ακόμη και τα σχολεία εκείνα (π.χ. σαν το Ειδικό Σχολείο
Καλλιθέας) που είναι άμεσης εκπαιδευτικής προτεραιότητας.
Τα «μεγάλα σχέδια» για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών μετατρέπονται σε
«νανούρισμα» της κοινής γνώμης όταν την ίδια στιγμή κόβονται από τους
«λογιστικούς φωστήρες» εκατοντάδες αιτήσεις δασκάλων και καθηγητών για
επιμόρφωση στα Πανεπιστήμια της χώρας.
Οι εξαγγελίες για την ενίσχυση της Τεχνικής Εκπαίδευσης συντρίβονται όταν
καταργούνται, πριν από την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής πορείας, τομείς των
TEE (π.χ. οι τομείς «Ηλεκτρονικών» και «Κατασκευών» στο B’ Κύκλο του 1ου TEE
Ελευσίνας) στους οποίους μαθήτευαν μέχρι τώρα παιδιά από τις πιο
απομακρυσμένες περιοχές της Δυτικής Αττικής τα οποία υφίστανται μια ιδιότυπη
ποινή αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος.
H εξαγγελία για αύξηση των θέσεων εισακτέων και δημιουργία νέων Τμημάτων στα
AEI και TEI, που παρουσιάστηκε σαν το «happy end» ενός χρόνιου αιτήματος της
ελληνικής κοινωνίας για διεύρυνση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μοιάζει με
παραπλανητική σειρήνα όταν πραγματοποιείται κάτω από συνθήκες ουσιαστικής
αποχρηματοδότησής της, γεγονός που φαίνεται να «πριμοδοτεί» την οικοδόμηση του
μαζικού υποχρηματοδοτούμενου και υποβαθμισμένου Πανεπιστημίου με αντίστοιχα
υποβαθμισμένους και απαξιωμένους τίτλους σπουδών.
Τα έχουμε πει όλα; Πιθανόν. Αν οι λέξεις δεν είχαν αλλάξει όνομα και αν τα
νοήματα δεν είχαν αλλάξει λέξεις!
