Ο καθηγητής Ψυχολογίας Άντριαν Νορθ διεξήγαγε έρευνα τριών εβδομάδων σε

διάφορα εστιατόρια της Βρετανίας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στα

καταστήματα στα οποία ακούγεται κλασική μουσική οι πελάτες ξοδεύουν

περισσότερο για το φαγητό και το ποτό τους. Αντίθετα, τα τραγούδια της

Μπρίτνεϊ Σπίαρς και άλλων καλλιτεχνών της ποπ μειώνουν – λέει – την κατανάλωση

κατά 10%, ενώ η πλήρης απουσία της μουσικής είναι επίσης… αντικαταναλωτική.

«Το να ακούς κλασική μουσική», λέει ο κ. Νορθ, «υποδηλώνει εκζήτηση, αφθονία,

πλούτο, κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι αριστοκράτης και συνεπώς να ξοδεύεις

περισσότερο σε πρώτα πιάτα, επιδόρπια και καφέδες». Και λέω εγώ τώρα (που

είμαι επιφυλακτική με τα συμπεράσματα των ερευνών) χρειάζεται ολόκληρη έρευνα

προκειμένου να καταλάβεις ότι ο εστιάτορας ρυθμίζει τη μουσική του

καταστήματός του ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνεται; Δηλαδή, σε ένα

πολύ κλασάτο και ακριβό εστιατόριο (που απευθύνεται και σε μεγαλύτερες

ηλικίες) η κλασική μουσική είναι μια σίγουρη λύση. Αντίστοιχα, σε ένα

νεολαιίστικο στέκι, με φθηνότερο κατάλογο, η ποπ είναι επίσης σίγουρη λύση.

Εκτός και αν ο κ. Νορθ μπήκε σε κανένα fish & chips (κάτι σαν

σουβλατζήδικο) όπου ακουγόταν Μπαχ και οι πελάτες ζητούσαν… σολομό ποσέ με

σος ανανά!

Τελευταία Νέα