Tο «top ten»…

Στο… top ten του Ηρωδείου και του Φεστιβάλ Αθηνών φέτος – κατά τη γνώμη μου

– ο Κουρτ Μαζούρ με την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας. Να θυμίσω ότι τον

σπουδαίο αυτό μαέστρο και γοητευτικό ευπατρίδη πρωτακούσαμε εδώ, το καλοκαίρι

του ’84, στο Ηρώδειο και πάλι, και πάλι χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη Μεγάλη

«Γκεβάντχάους» της Λειψίας. Ακόμα δεν ξεχνώ – και κοντεύουν είκοσι χρόνια… –

τη συγκίνηση που είχα νιώσει τότε, τον σεβασμό που μου είχε εμπνεύσει. Και που

ανανεώθηκαν όταν τον ξανάκουσα, χάρη στο Μέγαρο πια, το ’95 και πάλι με την

«Γκεβάντχάους», και το ’96 με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, και πέρσι με τη

Φιλαρμονική του Λονδίνου. Πώς και πώς περιμένω να μας ξανάρθει ο κύριος Κουρτ

Μαζούρ, όπως είναι προγραμματισμένο, στις 16 και 17 Φεβρουάριου, με τη

Φιλαρμονική του Λονδίνου, στο Μέγαρο. Για να ακούσω από τα χρυσά του τα

χεράκια και τις τέσσερις Συμφωνίες του Μπραμς.

…και το «αλλιώς»

Να επισημάνω, όμως, άλλη μια φορά και το «ασυνήθιστο». Την παρουσία του κ.

Κώστα Σημίτη και της συζύγου του στη δεύτερη συναυλία του Κουρτ Μαζούρ.

Παρουσία – είμαι σίγουρος – όχι για λόγους «υποχρεώσεων» ή «εθιμοτυπίας». Ούτε

ψηφοθηρικούς. Που σαν να μην της δίνουμε πολλή σημασία, σαν και κομμάτι

γραφική να τη θεωρούν κάποιοι «κύκλοι» – μπορεί και να την ψιλοειρωνεύονται…

Για μένα, όμως, καθόλου λίγο δεν είναι να βλέπεις στο σινεμά Αντονιόνι, στο

θέατρο να παρακολουθείς παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή ή να ακούς Μπρούκνερ

στο Ηρώδειο και να κάνουν το ίδιο ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τη γυναίκα

του. Μου αρέσει. «Αλλιώς» μας είχαν συνηθίσει ως τώρα οι πρωθυπουργοί μας. Και

καθόλου κακό δεν είναι ο νυν να μας συνηθίσει «αλλιώς»…