Ο Τόνι Μπλερ δεν είναι ο πρώτος δικηγόρος που ιδροκοπά μέσα στο καζάνι

της ειλικρίνειας. Και εν τούτοις, ακόμη και στις 23 Μαρτίου, δήλωνε

κατηγορηματικά πως στόχος μας στο Ιράκ δεν ήταν η «αλλαγή καθεστώτος». Γνώριζε

πως, παρόλο που η αλλαγή μπορεί να συνιστά ένα ευεργετικό υποπροϊόν της

στρατιωτικής επιχείρησης, δεν μπορεί να αποτελέσει τη νόμιμη δικαιολόγησή της.

Το πολιτικό κατεστημένο της Βρετανίας αντιμετωπίζει τώρα μία πρόκληση. Δεν

μπορεί να αποδεχθεί τη γελοία μεταστροφή του βρετανικού Πενταγώνου, που

υποστηρίζει τώρα πως τα όπλα μαζικής καταστροφής ουδέποτε είχαν σε τελική

ανάλυση σημασία αφού «κερδίσαμε». H κατηγορία εδώ είναι σοβαρή, πως οι

πληροφορίες της στρατιωτικής αντικατασκοπίας διαστρεβλώθηκαν προκειμένου να

προσδώσουν μία επίφαση νομιμότητας σε έναν πόλεμο, για τον οποίο οι υπουργοί

γνώριζαν πως ήταν παράνομος. Ανεξάρτητα από την ικανοποίησή μας για την πτώση

του Σαντάμ, η κατηγορία αξίζει μία δημοκρατική διερεύνηση. Ο σκοπός ποτέ δεν

αγιάζει τα μέσα.

Τελευταία Νέα