Ερμπακάν: Ο πάτος του κανταϊφιού αρχίζει να ροδίζει…

Το παρωνύμιο του ιδρυτή του τουρκικού ισλαμικού κινήματος, Νετζμετίν Ερμπακάν

είναι «χότζας», που σημαίνει δάσκαλος. Πότε, χότζα, τον ρωτούσαν πριν από το

1980 οι οπαδοί του «θα πάρουμε την εξουσία» κι εκείνος απαντούσε με το

αποφθεγματικό πια στην τουρκική πολιτική «ο πάτος του κανταϊφιού (είναι

άψητος) δεν ρόδισε ακόμα».

Την περασμένη Κυριακή ο Ερμπακάν επανήλθε, ύστερα από πενταετή αναγκαστική

απουσία – το κλείσιμο του Κόμματος της Ευημερίας και τη συνακόλουθη απαγόρευση

άσκησης των πολιτικών δικαιωμάτων του – στην πολιτική ζωή: πήρε το σύνολο των

ψήφων (960) των συνέδρων του Κόμματος Ευδαιμονίας και από προχθές ανέλαβε την

προεδρία του στη θέση του «φύλακα της υποθήκης» Ρετζαϊ Κουτάν.

Την υποθήκη την είχαν εν τω μεταξύ προδώσει οι μαθητές του – ο Ταγίπ Ερντογάν,

ο Αμπντουλάχ Γκιούλ, ο Μπουλέντ Αρίντς και τόσοι άλλοι – και βρίσκονταν στην

εξουσία. Δηλητηριώδη βέλη εξαπέλυσε εναντίον τους στην ομιλία του στο

συνέδριο. Κι όταν διαβάστηκε το τηλεγράφημα που είχε στείλει ο πρωθυπουργός

Ερντογάν, τα γιουχαΐσματα των τριάντα χιλιάδων συγκεντρωμένων στο Στάδιο

Ατατούρκ της Άγκυρας έφθασαν ώς το πρωθυπουργικό γραφείο, όταν ανεγνώσθη το

τηλεγράφημα του προέδρου της Εθνοσυνέλευσης Μπουλέντ Αρίντς, αντιθέτως, τα

χειροκροτήματα ακούστηκαν στην Εθνοσυνέλευση.

Ερντογάν και Αρίντς είναι τα δύο ονόματα, λέγεται, γύρω από τα οποία είναι

σχηματισμένες οι κύριες «ομαδοποιήσεις» στο κυβερνών κόμμα (Δικαιοσύνης και

Ανάπτυξης), ενώ μερικοί τις αναβιβάζουν σε τέσσερις προσθέτοντας τα ονόματα

των Γκιούλ και Γιαλτσίνμπαϊρ (που προέρχεται από την σοσιαλδημοκρατία).

Έχει πιθανότητες επιτυχίας τώρα ο εβδομηνταοκτάχρονος Ερμπακάν, ρώτησα

αρκετούς Τούρκους που γνωρίζουν τα πράγματα στο πολιτικό ισλάμ εδώ. Οι

περισσότεροι αναγνωρίζουν πολλές πιθανότητες στον ιδρυτή, επίσης, της

οργάνωσης «Μιλλί Γκιορούς» (Εθνική Άποψη), η οποία δρα στην Ευρώπη, έχει υπό

τον έλεγχό της κάπου χίλια πεντακόσια τζαμιά και πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες

συμπαθούντες μεταξύ των μουσουλμάνων μεταναστών και, κυρίως, πολύ «υγιές»

ταμείο.

Το ίδιο θα πρέπει να σκέφτεται και ο πρωθυπουργός Ερντογάν, που κοπιάζει

σχεδόν αποκλειστικά αυτό τον καιρό για το «συμμάζεμα» της κοινοβουλευτικής του

ομάδας. Μέρος αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να είναι η ιδέα της δημιουργίας

υφυπουργείων, αλλά και η εγκύκλιος του υπουργού Εξωτερικών Γκιούλ στις

τουρκικές πρεσβείες «να βάλουν στο πρωτόκολλο τα μέλη της Μιλλί Γκιορούς».

Ο Ερμπακάν, λένε οι κύκλοι του κατεστημένου στην Άγκυρα, όλο χαρά, είναι ο

μόνος που μπορεί να τα βάλει με τον Ερντογάν. Ο χότζας, επέστρεψε, εξάλλου, με

απόφθεγμα τούτη τη φορά σαιξπηρικό: «to be or not to be», είπε αγγλιστί στην

ομιλία του στο συνέδριο, «αυτή είναι η κατάστασή μας». Όχι πως ο Ταγίπ

Ερντογάν θα αισθάνεται «μεταξύ ζωής και θανάτου» έξι μήνες μετά την άνοδό του

στην εξουσία, αλλά θα τον έχουν ζώσει κάποιες ανησυχίες – σίγουρα.