ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ και ερειπωμένα σχολικά κτίρια πολλών χωριών της Ελλάδας

αποτελούν την ισχυρότερη απόδειξη της εγκατάλειψης και συρρίκνωσης της

υπαίθρου που άρχισε τη δεκαετία του ’50, αλλά δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα.

Η είδηση για την ενοικίαση ενός τέτοιου σχολικού κτιρίου σε ιδιώτη, ο οποίος

θα το λειτουργήσει ως ταβέρνα(!), που δημοσιεύθηκε το περασμένο Σάββατο στα

«ΝΕΑ», δεν αποτελεί το ρέκβιεμ, τον επικήδειο, μόνο για τα κλειστά σχολεία των

χωριών, αλλά και για ολόκληρη την ύπαιθρο Ελλάδα. Που παρατημένη στην τύχη της

από την κάθε μορφής εξουσία, έχει περάσει στην έσχατη παρακμή. Και πάλι καλά

που το συγκεκριμένο σχολείο θα γίνει ταβέρνα. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα: το

δημοτικό σχολείο που αποφοίτησα και το οποίο κτίστηκε και με την προσωπική

εργασία των μαθητών και των γονέων τους στα τέλη της δεκαετίας του ’50, σήμερα

έχει μετατραπεί σε στάβλο και αποθήκη ζωοτροφών!

Το σχολείο ήταν πάντοτε για κάθε χωριό περίπου το σήμα κατατεθέν του – μαζί με

την εκκλησία βέβαια -, αφού τα περισσότερα είχαν θαυμάσια αρχιτεκτονική: λιτά

και εναρμονισμένα με το τοπίο, πέτρινα, με μεγάλα ανοίγματα (παράθυρα),

πλημμύριζαν στο φως, με μεγάλες αυλές για παιxνίδι και εορτές. Μονοθέσια στην

πλειονότητά τους, αποτελούσαν ζωντανά εργαστήρια μάθησης και γνώσης, όσης

βέβαια επέτρεπαν οι δυσκολίες της εποχής, η εργασία των μαθητών στα χωράφια ή

το μαγαζί του πατέρα, και όσης οι αυστηρές ντιρεκτίβες της κεντρικής εξουσίας

όριζαν ότι έπρεπε να αποκτήσουμε. Στα σχολεία αυτά δίδαξαν φωτισμένοι

δάσκαλοι, με πάθος και αγάπη, που βάραγαν μεν τους αδιάβαστους και τους

άτακτους, αλλά που μας είχαν σαν δικά τους παιδιά. Και που αναπλήρωναν την

έλλειψη φροντιστηρίων και ιδιαίτερων με περισσότερη διδασκαλία. Θυμάμαι πολλές

φορές το μάθημα να παρατείνεται σχεδόν μέχρι που νύχτωνε, γιατί κάποιος

μαθητής δεν είχε καταλάβει την άσκηση ή δεν πρόλαβε να μάθει το «Πάτερ

ημών…».

Δεν λέω, η ζωή, η χώρα, το εκπαιδευτικό σύστημά μας αλλάζουν και καλώς γίνεται

έτσι. Όμως, κ. Ευθυμίου, κάντε κάτι: δεν μπορούμε να βλέπουμε τα παλιά σχολειά

μας – ίσως και το δικό σας – να μετατρέπονται σε ταβέρνες και στάβλους…