Βαδίζω στη βροχή μεσημέρι Σαββάτου. Κι εκεί που απολαμβάνω τη μοναξιά μου και

τη γλυκιά μελαγχολία του ψιλόβροχου… βρουμ, βρουμ!!!!…. περνάει μια Πόρσε

με ταχύτητα φωτός και πετάει όλες τις λάσπες πάνω μου! Ααχ! Πού πας καραβάκι

με τέτοιο καιρό;

Να πώς μπορεί να μετατραπεί ένας χαλαρός περίπατος με φιλοσοφική διάθεση σε

λασπόνερα. Το τι γυρεύει μια Πόρσε σ’ έναν στενό, ταπεινό κι ανήλιαγο δρόμο

του κέντρου, ίσως μόνο ο Φρόιντ θα μπορούσε να το απαντήσει…

Το αυτοκίνητο, λένε, είναι βασικό σημείο της ανδρικής αυτοπεποίθησης. Όπως οι

δυνάμεις του στρατού παρελαύνουν για να επιδείξουν τα νεοαποκτηθέντα οπλικά

συστήματα και να σκάσουν απ’ τη ζήλεια τους οι «οχτροί», έτσι κι αυτός ο

νεαρός, στρατευμένος στο πατριωτικό καθήκον της επίδειξης και της α-νοησίας,

έβγαλε βόλτα την Πόρσε του μπαμπά… Αν το αυτοκίνητο που οδηγείς δεν είναι η

δική σου κινητή φορολογική δήλωση (γιατί δεν δουλεύεις και άρα δεν έχεις…),

τότε, ποιος είπε ότι δεν μπορεί να είναι του μπαμπά σου;

Όχι, δεν ζηλεύω την Πόρσε. Δεν ξέρω καν να οδηγώ και δεν σκοπεύω να μάθω.

Αλλά, αν αυτός είναι ο ορισμός της «μαγκιάς», τότε, πράγματι, οι μάγκες δεν

υπάρχουν πια, τους πάτησε… η Πόρσε! Κι ας λένε οι οικονομολόγοι ότι η αστική

τάξη πεθαίνει….

Θερμή παράκληση: Κακομαθημένα παιδιά, δημοκρατία έχουμε και μπορείτε να

παίζετε με τ’ αυτοκινητάκια σας και τα… κουβαδάκια σας. Όμως, μη βάζετε

φωτιά στις όμορφες

στιγμές των διπλανών σας. Μην πληγώνετε τόσο βάναυσα την αισθητική μας! Μην

παίζετε βιολί με τα νεύρα μας! Και, επιτέλους, πότε θα γίνετε άνθρωποι;

Τελευταία Νέα