Δεν ήταν μια πολιτική ομιλία, αλλά κάτι ανάμεσα σε θρησκευτική τελετή,

κονσέρτο ποπ και απονομή των Όσκαρ. Οι Εργατικοί έμοιαζαν σαν κεραυνόπληκτοι,

μαγεμένοι από τη λάμψη του Μπιλ.

Ωραίος και άνετος. Το άστρο του Μπιλ Κλίντον έλαμψε πάλι στο Μπλάκπουλ

Ήταν κάτι σαν μια υπενθύμιση, που έδειχνε γιατί ο Μπιλ Κλίντον, ένας άνθρωπος

χωρίς πολιτική εξουσία, εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος πολιτικός στον κόσμο

– έστω και αν δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος.

Αγκάλιασε το κοινό, το χάιδεψε και το έκανε να γονατίσει μπροστά στα πόδια

του. Δεν έμεινε ούτε ένα κουμπί που να μην πατήσει, ούτε μια χορδή που να μην

αγγίξει, καθώς εκδήλωνε την αγάπη του για το ακροατήριό του. «Την αγαπώ αυτή

τη χώρα», είπε, «τις αγαπώ αυτές τις κομματικές διασκέψεις».

Ύστερα, ο θρησκευτικός ύμνος μετατράπηκε αβίαστα σε πολιτική ομιλία. «Ήσασταν

κοντά μας όταν αναστρέψαμε το ρεύμα των εθνικών εκκαθαρίσεων. Ήσασταν κοντά

μας όταν η Συμμαχία γύρισε πίσω τον Σαντάμ. Όταν ο Σαντάμ έδιωξε τους

επιθεωρητές, ήσασταν κοντά μας. Και όταν εσείς βαδίζατε στον δρόμο της ειρήνης

στη Βόρειο Ιρλανδία ήμασταν κοντά σας».

Ακόμη και ο Τόνι Μπλερ σήκωσε τον τόνο της φωνής του για να πει: «Δόξα τω Θεώ,

είναι μαζί μου». Και ο Κλίντον αποκρίθηκε: «Ως Αμερικανός και ως πολίτης του

κόσμου είμαι ευτυχής που ο Τόνι Μπλερ παίζει βασικό ρόλο στον υπολογισμό των

κινδύνων και στη λήψη της απόφασης». Δεν παρέλειψε να κατατροπώσει τους

αντιπάλους του. «Από ό,τι ξέρω, οι Συντηρητικοί χρησιμοποιούν τη φράση

συμπονετικός συντηρητισμός. Πρέπει να σας πω ότι η συμπόνοια είναι η ρητορεία

και ο συντηρητισμός είναι η πραγματικότητα» (επευφημίες).

Πρώτα έφθασε ο Κέβιν Σπέισι μαζί με τη Σέρι Μπλερ και άστραψαν γύρω τους τα

φλας. Ολόκληρη η βρετανική κυβέρνηση στριμωχνόταν για να δει καλά. Ύστερα ο

Κλίντον ανέβηκε στη σκηνή. Πιο ηλικιωμένος, πιο γκρίζος, αλλά πάντα ο Έλβις, ο

βασιλιάς. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι σηκώθηκαν όρθιοι.

Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα ήταν αποπνικτική, αλλά δεν φάνηκε πάνω του ούτε μια

σταγόνα ιδρώτας. Στο πακέτο με τις σημειώσεις που κρατούσε μαζί του δεν έριξε

ούτε μια ματιά. «Έχω καιρό να κάνω τέτοια πράγματα», είπε συλλογισμένα – ένας

πολιτικός που δεν παύει να σκέπτεται το χθες.

Η εκστρατεία του Κλίντον για την κατάκτηση του Μπλάκπουλ άρχισε από τη στιγμή

που κατέβηκε από το αεροπλάνο. Με τόσες ψευτοδιασημότητες που καταφθάνουν κάθε

τόσο στην πόλη, νυν και πρώην, είναι φυσικό όταν φθάνει ένα πραγματικό αστέρι

να κυριεύει τον κόσμο υστερία. Οι μεσόκοπες κυρίες των Εργατικών τον

υποδέχθηκαν ουρλιάζοντας εκτός ελέγχου, όπως ίσως είχαν υποδεχθεί κάποτε τους

Μπιτλς.

Καθώς ο Έλβις εγκατέλειπε πια το κτίριο τη διάσκεψης, αναρωτιόταν κανείς όπως

είχαν αναρωτηθεί κάποτε η Μόνικα και η Αμερική: «Άραγε θα με αγαπάει και

αύριο;».