Αναζήτηση
Η στρατηγική της τρομοκρατίας είχε δύο σκέλη κι έναν στόχο:
1. Με τους φόνους Ρ. Γουέλς και Ε. Μάλλιου εμφανιζόταν να εκδικείται
τον ιμπεριαλισμό και τη CIA που επέβαλαν τη χούντα στην Ελλάδα, καθώς και τους
βασανιστές όργανά τους. Έτσι απέσπασαν την «ηθική» ανοχή τμημάτων του λαού στα
κατοπινά «πολιτικά» χτυπήματα.
2. Ταυτόχρονα, το μήνυμα των «εκτελεστών» έλεγε: αφού το κάναμε εμείς,
μπορεί να το κάνει ο καθένας. Εξ ου και η αλλαγή ονομάτων στις οργανώσεις. Ο
«πολλαπλασιασμός» τους σήμαινε: Το καζάνι βράζει, η ένοπλη πάλη ανεβαίνει.
Τελικός σκοπός ήταν η ένοπλη λαϊκή εξέγερση, αφού ο ιμπεριαλισμός και η
λούμπεν αστική τάξη «έπνιγαν» την Ελλάδα και τον λαό.
Ενδιάμεσος στόχος ήταν η παρέμβαση στη συγκυρία της δημόσιας ζωής. Γι’ αυτό
και τα χτυπήματα σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, δικαστές κ.λπ.
Η πραγματικότητα, όμως, διέλυσε τις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες του
επαρχιώτικου μαρξισμού – λενινισμού τους. Η γενική κρίση δεν ήρθε και η
τρομοκρατία άρχισε να γυρίζει στο κενό.
Ο φόνος του αθώου Θ. Αξαρλιάν αφαίρεσε το «φωτοστέφανο» του «εκδικητή» από
τους τρομοκράτες. Το κενό γύρω τους και μέσα τους μεγάλωσε. Η λαϊκή «ανοχή»
εξαντλήθηκε.
Στο μεταξύ, οι γενιές των τρομοκρατών άλλαξαν. Τους «παππούδες» διαδέχθηκαν οι
νεαροί. Γι’ αυτούς, οι «απαλλοτριώσεις» από μέσο για τη χρηματοδότηση της
«οργάνωσης» μετατράπηκε σιγά – σιγά σε αυτοσκοπό.
Οι διαφωνίες ανάμεσα σε «επαναστάτες» συντρόφους μετατράπηκαν σε καβγάδες
ληστών για τη διανομή, τη μοιρασιά της λείας. Ο εκφυλισμός είχε πια
συντελεστεί: Ο Ρομπέν των Δασών είχε γίνει Αλ Καπόνε, γκάνγκστερ.
Το «σύστημα» τους είχε εκδικηθεί με τον χειρότερο τρόπο: Τους είχε αφομοιώσει,
και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή του. Τους είχε μετατρέψει σε ληστές και
φονιάδες.
Πριν τους συλλάβει και τους κλείσει φυλακή, τους είχε εξοντώσει «ηθικά» και
«πολιτικά», δηλαδή ιδεολογικά.
Στην τελευταία πράξη της τραγωδίας έπεσαν ακόμη χαμηλότερα οι «αρχάγγελοι της
εκδίκησης». Ξέπεσαν στην αλληλοκατάδοση, για να σωθούν.
Ο μύθος τους έγινε κομμάτια. Αίμα και λάσπη.
