Κάποια στιγμή αυτή η αιώνια κόντρα και διαμάχη ανάμεσα στα υπουργεία ή

Οργανισμούς που κατασκευάζουν δημόσια έργα και το Συμβούλιο της Επικρατείας

(ΣτΕ) πρέπει να σταματήσει. Και οι δύο πλευρές πρέπει να καταλάβουν ότι αυτή η

ιστορία δεν μπορεί να τραβήξει άλλο. Δεν είναι δυνατόν, ειδικά αυτή την

περίοδο που τα έργα γίνονται κυρίως με κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να

σημειώνονται οι τεράστιες καθυστερήσεις που παρατηρούνται στα περισσότερα

δημόσια έργα και να κινδυνεύουν να χαθούν λεφτά, επειδή υπουργεία και

Συμβούλιο της Επικρατείας δεν μπορούν να συμφωνήσουν τι είναι και τι όχι

προστασία του περιβάλλοντος. Όσο αυτονόητο είναι ότι τα έργα είναι απαραίτητα

για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας, άλλο τόσο αυτονόητο είναι

ότι πρέπει να γίνονται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία του

περιβάλλοντος. Αλλά δεν μπορεί να γίνει κανένα έργο χωρίς επέμβαση στο

περιβάλλον. Η γη δεν είναι πλέον, ούτε μπορεί να παραμείνει στην αρχέγονη

μορφή της. Και όταν γίνεται ένα έργο πάντοτε πρέπει να υπολογίζεται το

ισοζύγιο περιβαλλοντικής βλάβης και κοινωνικής ωφέλειας. Αλλά εδώ έχουμε

φθάσει στο άλλο άκρο. Κανένα από τα μεγάλα έργα που έγιναν τα τελευταία χρόνια

στην Ελλάδα δεν γλίτωσε από τις περιπέτειες του ΣτΕ. Σε ορισμένες δε

περιπτώσεις χάθηκαν δύο και τρία χρόνια αναμονής των αποφάσεων του Ακυρωτικού

Δικαστηρίου. Μόλις προχθές η υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κατήγγειλε ότι η ζεύξη Ακτίου –

Πρέβεζας καθυστέρησε επί δύο χρόνια επειδή η σχετική απόφαση του ΣτΕ δεν

καθαρογραφόταν. Αλήθεια, αυτό το επιπλέον κόστος ποιος θα το πληρώσει; Και

άξιζε αυτή η καθυστέρηση σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα; Όποιος έχει

ταξιδέψει προς τα εκεί και τον ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν άξιζε. Και αν η κ.

Βάσω Παπανδρέου, με θητεία μόλις οκτώ μηνών στο ΥΠΕΧΩΔΕ, δικαίως αγανάκτησε,

τι να πουν και οι προκάτοχοί της και ειδικά ο κ. Λαλιώτης, οι μάχες του οποίου

με το ΣτΕ έχουν… γράψει ιστορία;

Το έχουμε ξαναπεί: ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται και να προστατεύει το

περιβάλλον. Όμως πόσο αυτό αποτελεί αυτοσκοπό;