Αναζήτηση
Οι υπολογιστές που παίζουν μουσική είναι παλιό κόλπο. Από την εποχή των CD,
όλη η πληροφορία της μουσικής είναι ψηφιακά δεδομένα, bits & bytes, οπότε
κάθε υπολογιστής μπορεί να τα διαβάσει, να τα αποθηκεύσει, να τα επεξεργαστεί
και να τα αναπαράγει.
Τα τελευταία δύο χρόνια, με την επανάσταση της κωδικοποίησης ΜΡ3, τα πράγματα
έγιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα, μιας και το ΜΡ3 μίκρυνε κατά πολύ το μέγεθος των
δεδομένων που απαιτείται για την ψηφιοποίηση της μουσικής.
Τα αποτελέσματα ήταν πολλά και συναρπαστικά. Πρώτα – πρώτα φτιάχτηκαν μικρά
«τρανζιστοράκια» ΜΡ3, που αποθηκεύουν τη μουσική μέσα σε τσιπάκια μνήμης,
χωρίς να έχουν ανάγκη από δίσκους, μοτέρ και μεγάλες μπαταρίες. Έπειτα, το
μικρό μέγεθος έκανε πρακτική τη μεταφορά της μουσικής μέσω Internet, γεγονός
που οδήγησε στην επανάσταση του Νάπστερ και των ναπστεροειδών, που έχει φέρει
τα πάνω – κάτω στη διανομή της μουσικής.
Η τελευταία «πενιά» της ψηφιακής μουσικής είναι η πιο μεγάλη: το CD Player, το
κασετόφωνο και ολόκληρη η δισκοθήκη μας αντικαθίστανται από ένα νέο «ζώον»,
ανώνυμο ακόμα, που δεν είναι άλλο από ένα μεταλλαγμένο PC, ειδικά φτιαγμένο
για μουσική.
Εξωτερικά μοιάζει με ένα CD Player, τοποθετείται στο έπιπλο του
οπτικοακουστικού μας συστήματος, έχει τηλεχειριστήριο και όλες τις
αναμενόμενες ευκολίες.
Εσωτερικά είναι ένας υπολογιστής με μεγάλο σκληρό δίσκο (40 GB και άνω), με
ενσωματωμένο οδηγό εγγραφής CD-R/CD-RW. Η λειτουργία του είναι απλά μαγική.
Συνδέουμε το μηχάνημα στο σύστημά μας και βάζουμε να ακούσουμε ένα CD. Μέχρι
να ακούσουμε το πρώτο κομμάτι, το μηχανάκι έχει αντιγράψει στο σκληρό του
δίσκο ολόκληρο το περιεχόμενο του CD (δουλεύοντας με πολλαπλάσια ταχύτητα και
χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε το παραμικρό). Με αυτό τον τρόπο, πολύ εύκολα
και πολύ απλά μπορεί να έχουμε στον σκληρό δίσκο όλη τη δισκοθήκη μας, μιας
και ένας δίσκος 40GB χωράει περί τα 750 μουσικά CD σε κωδικοποίηση ΜΡ3. Το πιο
ωραίο όμως είναι ότι δεν αντιγράφεται μόνον η μουσική, αντιγράφονται και οι
τίτλοι των κομματιών και τα άλλα στοιχεία που υπάρχουν κρυμμένα στα μοντέρνα
CD. Τα στοιχεία αυτά περνούν αυτόματα σε μια απλή βάση δεδομένων, την οποία
μπορούμε να οργανώσουμε όπως επιθυμούμε, αν το επιθυμούμε.
Με όλη τη δισκοθήκη μας αποθηκευμένη και ταξινομημένη στο εσωτερικό ενός
μηχανήματος που δεν είναι μεγαλύτερο από ένα κοινό CD Player, μπορούμε πλέον
να γευτούμε τις μαγικές ευκολίες της νέας τεχνολογίας στη μουσική. Πρώτα –
πρώτα, συνδέοντας το μηχάνημα σε μια τηλεόραση μπορούμε να επιλέξουμε να
ακούσουμε οποιοδήποτε κομμάτι, από οποιοδήποτε CD, εύκολα και απλά. Μπορούμε
να φτιάξουμε λίστες αναπαραγωγής, επιλέγοντας αυτά που θέλουμε να ακούσουμε σε
κάθε περίπτωση. Βεβαίως, μπορούμε να γράψουμε σε ένα CD-R όποια κομμάτια
θέλουμε, με οποιαδήποτε σειρά, για να ακούμε CD-R στο αυτοκίνητο, το φορητό,
το γουόκμαν ή αλλού.
Πέρα απ’ αυτά, τα νέα συστήματα προσφέρουν και δικτύωση με το Internet, έτσι
ώστε αυτόματα να μπορούμε να βρούμε μουσική από πηγές οπουδήποτε στον κόσμο.
Σε μια επόμενη φάση, μέσω αυτού του μηχανήματος θα μπορούμε να «αγοράσουμε»
ένα CD από το Internet, κατεβάζοντας τη μουσική στον σκληρό δίσκο και
χρεώνοντας την πιστωτική μας κάρτα.
Τα πρώτα τέτοια συστήματα αρχίζουν να πωλούνται αυτές τις ημέρες στην Αμερική
από την Hewlett Packard, με το όνομα de100c (de = Digital Entertainment).
Ανάλογο σύστημα παρουσιάζει η βρετανική Imarge, ενώ πολύ σύντομα ακολουθούν
και άλλοι κατασκευαστές. Χωρίς να μπορούμε να προδιαγράψουμε την ταχύτητα
αποδοχής του νέου συστήματος, δεν έχουμε αμφιβολία ότι στο βάθος του χρόνου
όλοι θα ακούμε την μουσική μας από έναν σκληρό δίσκο!
Ο Θεόδωρος Σπίνουλας είναι επικεφαλής του Ιντερνετικού Προγράμματος του
Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και της Πύλης ΙΝ. GR.
