Λένε και λένε για την τηλεόραση και τις χαζομάρες της, για τα σίριαλ με το

ξινό χιούμορ, για τα μεταγλωττισμένα λατινοαμερικάνικα που καθηλώνουν θείες

και γιαγιάδες. Να πω την αλήθεια, δεν με πειράζει τίποτε από αυτά, δεν τα

βλέπω άλλωστε. Αν ψάξω για κάτι, θα είναι για μια παλιά ταινία που την έχασα

όταν παιζόταν στους κινηματογράφους ή για ένα ντοκιμαντέρ που το θέμα του μ’

ενδιαφέρει. Το λάθος μου είναι όταν ­ σπανίως ­ αποφασίζω να δω τοκ σόου, μία

συνέντευξη με πρόσωπο της επικαιρότητας ή τέλος πάντων κάτι με τη σφραγίδα της

«επαγγελματικής ενημέρωσης». Εκεί πατάω κανονικά πεπονόφλουδα. Βλέπω και δεν

πιστεύω στα μάτια μου, ακούω και δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου. Πού τα ‘χουν δει

αυτά τα κόλπα, επαγγελματίες άνθρωποι, να κολακεύουν τον συνομιλητή τους σαν

να τον προξενεύουν στους τηλεθεατές, να κοιτάζουν την κάμερα αντί τον

καλεσμένο τους, σαν να προξενεύονται οι ίδιοι, και στην κάμερα ­ όχι σ’

αυτόν… ­ να κάνουν την ερώτηση; Να παίζουν τις βλεφαρίδες τους τα κορίτσια

κάποιων πρωϊνάδικων, να ακκίζονται, να σουφρώνουν ναζιάρικα τα χείλη τους στον

φακό κάποιες μοντέλες, το καταλαβαίνω ­ αυτό πουλάνε. Μα, να κάνουν το ίδιο

και οι οικοδέσποινες ή οι οικοδεσπότες κάποιων ­ σοβαρών υποτίθεται ­

εκπομπών; Κι εκείνο το δάχτυλο, αχ, πώς με πιάνει αλλεργία μ’ εκείνον τον

δείκτη του δεξιού χεριού που τεντώνεται και κινείται ­ προειδοποιητικά ή

εμφαντικά! ­ προς τον καλεσμένο την ώρα της ­ κρίσιμης τάχα ­ ερώτησης…

Αφήνω τα ψεύτικα γελάκια και τις θλιβερές πονηριές, μη και δεν καταλάβει ο

τηλεθεατής τον δείκτη ευφυΐας που διαθέτει ο αστέρας της εκπομπής.

Ναρκισσισμός; Αλλά γιατί; Από την πολλή αυτοπεποίθηση ή μήπως από ανασφάλεια;

Τελευταία Νέα